Waarom het zo zwaar is om een peuter en een baby te hebben
Het lijkt zo praktisch: je kinderen snel achter elkaar krijgen. Dan heb je de tropenjaren gauw gehad en hebben ze bovendien nog wat aan elkaar. Vala adviseert echter: bezint eer gij begint.
Laatst vertelde een vriendin van mij dat ze zwanger is van haar tweede kind. Als deze baby geboren wordt is haar oudste 16 maanden. Op deze manier zouden ze snel uit de luiers zijn en zouden de kinderen echt vriendjes worden. Het liefst wilde ik haar door elkaar rammelen en roepen dat ze de grootste fout van haar leven had gemaakt. Dat ze over een paar maanden spijt als haren op haar hoofd zou hebben omdat ze dan met wallen op haar knieën op haar tandvlees zou lopen, met een krijsende baby op haar arm en een gillende peuter aan haar been. Dat haar relatie naar de gallemiezen zou gaan door het slaapgebrek en de drukte. En dat het jaren zou kosten voor ze dat allemaal weer te boven was. Dat heb ik natuurlijk allemaal niet gezegd, want een zwangere vrouw de stuipen op het lijf jagen is nogal wreed. Maar ik wist dat ze aan de vooravond stond van wat ze zich later waarschijnlijk als een enorm heftige periode uit haar leven zal herinneren.
LEES OOK: Als je lieve baby opeens een driftige peuter wordt.
Tropenjaren in het kwadraat
Mijn oudste twee kinderen schelen anderhalf jaar. Het leek ons ideaal om onze kinderen zo snel mogelijk achter elkaar te krijgen. We hadden het geluk dat dat ons gegeven was en dus kreeg mijn zoon een zusje toen hij van voren nog maar nauwelijks wist dat hij van achteren leefde. De geboorte van onze dochter was het startsein voor de tropenjaren in het kwadraat. Wat we ons niet gerealiseerd hadden is hoeveel werk het is om twee zulke jonge kinderen in leven te moeten houden. Hoe heftig het is om twee minimensen te hebben die nog volledig afhankelijk van je zijn, voor alles. Hoe ingewikkeld het is om constant, tegelijkertijd, in al hun behoeften te voorzien. Binnen de kortste keren waren we gesloopt. Maar er kwam geen eind aan de stroom luiers, voedingen, slaapjes, speelmomenten, badjes, doktersbezoeken, gebroken nachten, huilbuien en noem het allemaal maar op. Het ging maar door, de hele dag, de hele nacht. Jaren achtereen. Je zou van minder burn-out raken.
Bezint eer gij begint
Er zijn regelmatig momenten geweest dat ik de wanhoop nabij was. Dat ik dacht dat het nooit over zou gaan. Dat gevoel heeft de eerste jaren met mijn kinderen behoorlijk gekleurd. Ik vond het regelmatig helemaal niet leuk, maar vooral loodzwaar. Dat mijn zoon autistisch bleek te zijn en mijn dochter een chronisch zieke, hardcore huilbaby zal niet geholpen hebben, maar ik ken meer moeders die snel achter elkaar hun kinderen kregen en allemaal vonden ze het veel zwaarder dan ze hadden gedacht. Zowel mijn lichamelijke als mijn geestelijke gezondheid leed eronder en ook mijn relatie kwam het niet ten goede. Het was zo druk de hele tijd dat we alleen nog maar ouders waren en geen geliefden meer. ‘s Avonds waren we zo kapot, dat we alleen nog maar apathisch op de bank konden hangen en doordat we zo weinig tijd voor onszelf en voor elkaar hadden raakten we overbelast en geïrriteerd en gingen we dat vervolgens op elkaar afreageren. Terwijl we ons dat gezinsleven in ons hoofd juist zo idyllisch hadden vormgegeven. Maar zoals dat zo vaak gaat is de realiteit weerbarstiger dan de theorie. Dat perfecte plaatje is natuurlijk altijd een illusie. Maar daar kom je vaak pas achter als je er al middenin zit. Daarom zeg ik: ouders, bezint eer gij begint. Wacht liever even tot een kind z’n eigen kont kan afvegen en z’n veters kan strikken voor je nog een telg aan de gelederen toevoegt. Liever wat langer in de luiers dan een slaapdelirium en een psychose nabij.
Gun jezelf wat rust
Nu mijn kinderen ouder zijn is het inderdaad leuk dat ze weinig in leeftijd schelen. Ze zijn de beste vriendjes, de tropenjaren waren zomaar opeens voorbij en de vrijheid die je dan terugkrijgt is puur genieten. Maar toen ik een derde kind kreeg dat zes en vier jaar met haar oudere broer en zus scheelt, realiseerde ik me hoeveel makkelijker het is als er wat meer leeftijdsverschil zit tussen je kinderen. Hoeveel minder hectisch het is, omdat je je oudere kind kunt uitleggen wat er gebeurt en omdat het al veel zelf kan. Wat een rust dat geeft. En hoeveel meer je dan dus kunt genieten van het ouderschap. Natuurlijk heb je het niet altijd voor het zeggen, je kunt wel van alles willen, maar soms krijg je je kinderen niet op het moment dat jij dat het liefste had gewild. Maar heb je dat geluk wel, overweeg dan om jezelf wat rust te gunnen. Achteraf gezien had ik gewild dat ik wat langer had gewacht tussen mijn eerste en mijn tweede. Ik denk dat dat de eerste jaren van mijn moederschap heel anders had gemaakt. Natuurlijk ben ik nu heel blij met mijn ‘tweeling’ (hoe ouders van echte tweelingen het überhaupt overleven is mij een raadsel), maar allemachtig, ze hebben me bijna kapot gemaakt met z’n tweeën. Ik word er soms nog gillend wakker van.
LEES OOK: Waarom je best mag rouwen als je zelf hebt besloten geen tweede kind te krijgen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
