Waarom je best mag zeggen dat je het moederschap zwaar vindt
Kinderen zijn een verrijking van je leven. Een zegen, een gift, iets om dankbaar voor te zijn. Zeggen dat je het moederschap soms zwaar vindt is daarom vloeken in de kerk. Want: dan houd je niet van je kinderen. Toch?
Al vaker heb ik geschreven over de tol die het moederschap eist van menig vrouw. Die is namelijk niet gering. Uit onderzoek blijkt dat heel veel vrouwen psychologische problemen krijgen, burn-out raken, of zich ongelukkig voelen sinds zij moeder zijn. Omdat ze alle ballen maar nauwelijks in de lucht kunnen houden zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Aan de vele reacties op deze stukken bleek inderdaad dat menig moeder zich overweldigd voelt. Dat veel moeders het regelmatig heel erg zwaar vinden, maar dat niet durven uitspreken. Waarom niet? Omdat ze dan net zo goed eigenhandig op de brandstapel kunnen klimmen. Want, wat een ondankbaar kreng, die vrouw. Grab your torch and pitchfoks, people. Hup, de fik erin!
LEES OOK: Go the fuck to sleep: hoe ik er na 8 jaar slaapgebrek helemaal klaar mee ben.
De politiek correcte moedermaffia komt je halen
Er is een Nederlandse schrijfster die regelmatig stukjes schrijft over haar moederschap. En over hoe pittig dat soms is. Ze grapt en grolt erover, roept wat boute dingen, maar sluit daarna vrijwel altijd af met zoiets als: ‘maar wat houd ik toch veel van ze’, of ‘wat ben ik toch dankbaar voor mijn kinderen’. Doe je dat niet, dan komt de politiek correcte moedermaffia je halen. Zeggen dat je het zwaar vindt is namelijk niet comme-il-faut. Op de één of andere manier worden mensen daar bijzonder boos van. Van je kinderen houden, maar af en toe helemaal klaar zijn met het moederschap, dat kan blijkbaar niet naast elkaar bestaan. Als je zegt dat je het soms helemaal niet leuk vindt, kun je je kinderen eigenlijk net zo goed bij het grof vuil zetten, want blijkbaar zijn ze je dan weinig waard. De gulden middenweg, die bewandelen we niet in dit geval. Je bent een immer blije mama, of een zeikend zeurwijf dat geen kinderen had moeten krijgen. Nederland is kampioen polderen, maar niet als het gaat om moederschap.
Op ons tandvlees
Kan iemand mij eens uitleggen wat nou eigenlijk het probleem is? Waarom schiet iedereen gelijk zo in een kramp als een moeder zich uitspreekt over hoe het echt is? Wat is daar toch mis mee? Waarom is het slecht als je af en toe verzucht dat je het godvergeten hard werken vindt? Dat je op je tandvlees loopt na jarenlang gebroken nachten, dat je het echt geen genieten vindt om dag in dag uit te dealen met een 3-jarige midden in de peuterpuberteit. Dat je ervan baalt dat je geen moment meer voor jezelf hebt, dat er altijd te weinig uren in een dag lijken te zitten, dat je relatie in het slop zit en dat je je soms afvraagt wanneer het weer een beetje minder druk wordt. Wat je daarmee zegt is dat je het soms zwaar vindt. Meer niet. Mag dat misschien gewoon? Lijkt mij wel.
Mooi, maar ook keihard werken
Het is totaal overbodig om altijd maar te roepen dat je zoveel van je kinderen houdt en dat ze een verrijking van je leven zijn. Natúúrlijk zijn ze dat. Natúúrlijk houd je van ze. Iedere idioot kan bedenken dat een moeder zielsveel van haar kinderen houdt. Dat ze ze nooit meer kwijt wil en dat ze geniet van haar moederschap. Maar betekent dat dat ze het dús nooit moeilijk mag vinden? Wat een onzin. En dit is dus precies de reden dat zoveel vrouwen op de rand van overspannenheid balanceren. Omdat we het moederschap niet accepteren voor wat daadwerkelijk is: mooi, een verrijking, dankbaar, maar ook keihard werken, onzeker en heel erg zwaar.
Constant de schijn ophouden
‘Het is het allemaal waard’, ‘Je krijgt er zoveel voor terug’. Ja ja, bla bla bla, we weten het. Maar ik heb zomaar het idee dat al die vermoeide moeders meer geholpen zouden zijn met een beetje acceptatie, dan met dat soort dooddoeners. Daardoor krijgen ze namelijk het gevoel dat ze niet mogen voelen wat ze voelen. Dat ze raar zijn en zich moeten schamen. En dáár raak je dus burn-out van, niet eens zozeer van die kinderen, maar van altijd maar de schone schijn ophouden. Van het gevoel hebben het altijd maar perfect te moeten doen, omdat je anders van je voetstuk valt. Je hoeft niet altijd maar te roepen dat je heus wel van je kinderen houdt, constant te benadrukken hoe ze je leven hebben verrijkt en hoe gezegend je bent als moeder. Jij weet, jij voelt, dat dat zo is. Dat is genoeg. Jij bent genoeg. Meer dan genoeg zelfs. Ook als je er regelmatig eventjes genoeg van hébt.
Je bent niet ondankbaar
Voor heel veel dingen in het leven kies je zelf. Voor de meeste dingen zelfs. Je kiest je partner, je kiest je baan, je kiest je vrienden, je kiest je huis en ja, meestal kies je ook voor je kinderen. Maar dat je ergens zelf voor kiest, wil niet zeggen dat je er dús ook áltijd blij mee bent. Dat hoeft ook niet. Soms baal je van je werk, soms kun je je partner even niet meer luchten of zien, soms erger je je groen en geel aan iets in je huis. En soms baal je dus ook van je kinderen. Dat mag je zeggen, dat maakt je niet gelijk ondankbaar of een ‘mauwende moeder’. Dat maakt je weinig anders dan, gewoon, een mens. En moeders, dat zijn dus net mensen. Als we dát nou eens zouden accepteren, dan zou dat zomaar een hele hoop burn-outs schelen.
LEES OOK: Ja, ik ben moeder. Maar nee, ik houd niet van kinderen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
