Hee zwangerschapsmaffia, hou toch eens je mond en bemoei je met je eigen kinderen!
Heb je eenmaal een kind, dan regent het van alle kanten zogenaamd ‘goede adviezen’. Iedereen heeft namelijk wel wat te zeggen over hoe jij je kind opvoedt. Maar eigenlijk begint het al als je spruit het levenslicht nog niet eens gezien heeft. En dat is eigenlijk best wel irritant.
Een goede vriendin van mij is zwanger. Dat vind ik een heuglijk feit en ik volg haar deze negen maanden dan ook op de voet. Zowel in real life als op social media. En ik ben niet de enige, zo bleek laatst op Facebook. Onlangs was ze namelijk jarig en bedankte iedereen voor alle felicitaties op haar timeline door iets te zeggen als: “Dankjewel lieve mensen, ik proost op een bijzonder jaar!” Waarop er in luttele seconden iemand onder postte: “Nou, dat lijkt me niet de bedoeling, proosten terwijl je zwanger bent…” Waarna ik me danig heb moeten inhouden, anders was ik een onvervalste Facebookfittie gestart.
Want echt, wat bezielt je om zo betuttelend te reageren op een vrolijke kreet van een vriendin van je op social media? Wáárom vind je dat in vredesnaam nodig? Denk je niet dat een zwangere vrouw zelf heel goed weet dat het niet echt de bedoeling is om met haar dikke buik een fles bubbels weg te atten op haar verjaardag? Ben je nou echt in de veronderstelling dat het aan jou is om te vertellen wat ze wel en niet zou moeten doen tijdens haar zwangerschap? En daarnaast bovendien: jij bepaalt helemaal niet wat zij wel of niet zou moeten doen. Die keus is helemaal aan haarzelf en jij moet je daar vooral niet tegenaan bemoeien. Zelfs al zou ze een selfie van zichzelf plaatsen met een fles whisky aan haar lippen, dan zou ik je nog willen aanraden om je belerende comments gewoon lekker in je toetsenbord te houden. Want als je niks aardigs te zeggen hebt, hou dan maar gewoon helemaal je mond.
Voor de goede orde: ik weet zeker dat mijn zwangere vriendin dat proosten met een glaasje limonade heeft gedaan, aangezien ze zelf in de medische wereld werkt en zich dus terdege bewust is van wat er gezond is en wat niet. Maar daar gaat het niet eens om. Zo langzamerhand word ik echt heel erg moe van al die heilige moedertjes die van mening zijn dat ze maar te pas en te onpas het goede moeder-evangelie moeten verspreiden. Vroeger kon je in ieder geval nog achter de bank gaan zitten en niet opendoen als er weer eens zo’n halve zool met de Wachttoren voor je deur stond, maar tegenwoordig ontkom je bijna niet meer aan het heilige woord, want de gelovigen stalken je niet meer fysiek, maar digitaal. En daar is heel wat moeilijker aan te ontsnappen dan als ze in de Kalverstraat met een tamboerijn in de hand achter je aan rennen.
Ik ben zelf al een tijdje niet meer zwanger, maar ik kan me nog steeds plaatsvervangend ergeren als ik zie hoe vrouwen in verwachting moraliserend worden benaderd door Jan en alleman, die blijkbaar de onbedwingbare behoefte hebben om om haar heen te pissen en zo prénataal hun stempel te drukken op een kind dat niet eens van henzelf is en waar ze dientengevolge dus ook helemaal niks over te zeggen hebben. Zelf kreeg ik tijdens mijn zwangerschappen te horen dat ik geen sushi mocht eten, dat ik wel een heel grote buik had (wist ik zeker dat het er geen twee waren, haha, hihi, lol, hilarische smiley), dat ik juist een veel te kleine buik had, dat ik me moest afvragen wat mijn koffieverslaving met mijn baby zou doen en of ik me ervan bewust was hoe onverantwoord ik bezig was toen ik tijdens een verkoudheid sarcastisch postte dat ik inmiddels voor 95% uit neusspray bestond. Echt mensen, get a life (en een beetje gevoel voor humor zou ook niet overbodig zijn). En bemoei je vooral niet met het mijne.
Ik hoop dat mijn zwangere vriendin snel een dikke huid weet te kweken, want die heb je wel nodig als nieuwbakken moeder. En dat ze vooral nog heel erg geniet van haar zwangerschap. Ik blijf haar volgen en vooral: liken, want dat lijkt me de enige comment waar ze op dit moment, in een tijd die, naast bijzonder en zonder het supermoederbataljon met hun wijzende vingertjes waarschijnlijk toch al onzeker en spannend genoeg is, behoefte aan heeft.
Lees ook: Als je nesteldrang krijgt en je man er een enorme zooi van maakt.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
