“Mijn zwangerschap was een dramatische rollercoaster (en niemand had me gewaarschuwd)”

Zwanger zijn zou een magische tijd moeten zijn. Dat is wat de boekjes, Instagram-moeders en mensen zonder kinderen ons willen laten geloven. In werkelijkheid was mijn zwangerschap een dramatische achtbaanrit vol misselijkheid, bizarre kwaaltjes en emotionele inzinkingen.**

Ja, ik kreeg een baby. Maar tegen welke prijs?!**

De test was nog niet droog en BAM: misselijk

Sommige vrouwen voelen zich direct gloednieuw als ze zwanger zijn. Stralend, energiek, vol liefde. Ik? Ik hing binnen een week kotsend boven de wc-pot.

Ochtendmisselijkheid? HAHAHAHA. 24/7-misselijkheid. Alles rook ranzig, alles smaakte naar karton en mijn maag besloot dat water drinken een reden was om spontaan over te geven.

Mijn partner, de goedbedoelende sukkel, probeerde me te troosten met:
“Het is een goed teken! Dat betekent dat de zwangerschap sterk is!”

Ik wilde hem slaan.

De hormonen maakten me officieel instabiel

Ik wist dat zwangerschap hormonen losmaakt. Maar ik was niet voorbereid op de complete emotionele meltdown die ik werd.

• Ik huilde om ALLES. Reclames, honden die over straat liepen, een theezakje met een inspirerende quote.
• Ik had plots een woedeprobleem. Mijn partner ademde verkeerd. Mijn collega vroeg hoe het ging en ik had zin om te gillen.
• Mijn libido was óf door het dak, óf compleet verdwenen. Mijn partner durfde op een gegeven moment niets meer te doen, bang dat ik óf boos werd óf hem besprong als een neanderthaler.

Ik voelde me een tikkende tijdbom. Niet eens ikzelf wist wanneer ik zou ontploffen.

Mijn lichaam veranderde in een vreemd, lekkend iets

Niemand waarschuwt je ervoor hoe bizar een zwanger lichaam zich gedraagt. Ik had verwacht dat mijn buik zou groeien. Maar ik had niet verwacht dat:

• Mijn borsten zichzelf verdubbelden en begonnen te lekken voor ik überhaupt bevallen was.
• Mijn voeten opgezwollen waren tot het formaat van opgeblazen ballonnen. Bye-bye schoenen.
• Ik zó hard snurkte dat mijn partner tijdelijk op de bank ging slapen.
• Mijn blaas een vergiet werd. Niezen? Plasje. Lachen? Plasje. Gewoon lopen? Oeps.

En toen kwam het absolute dieptepunt: de aambeien. Niemand had me verteld dat het mogelijk was om een soort intern zitkussen te kweken dat bij elke beweging pijn deed. Ik haatte alles.

De bizarre cravings en afkeer voor ALLES

Eten was óf het beste ooit, óf een marteling.

• Water? Gadver.
• Vlees? Weg met dat lijk op mijn bord.
• Friet met slagroom? HEBBEN. NU.
• IJsklontjes? Waarom had ik die ooit genegeerd?!

Op een avond barstte ik in tranen uit omdat de supermarkt GEEN augurken meer had. Mijn partner probeerde me te kalmeren en zei dat we dan iets anders konden halen. Alsof ik kon leven zonder augurken.

Het derde trimester: ik was een walvis en ik haatte iedereen

Richting het einde van mijn zwangerschap kon ik niets meer normaal doen.

• Zitten? Pijnlijk.
• Lopen? Een complete work-out.
• Slapen? HAHAHAHAHAHAHA.

Mijn bekken kraakte, mijn longen waren samengedrukt tot het formaat van knikkers en ik moest elke 30 minuten plassen. ’s Nachts. Als een zombie schuifelde ik steeds weer naar de wc, om vervolgens vijf minuten later wéér te moeten.

Op een dag keek ik naar mijn partner en zei:
“Ik weet niet meer of ik jou liefheb of haat, maar als jij nog één keer zegt dat ik moet ‘genieten’, verlaat ik je.”

Hij hield wijselijk zijn mond.

De grote finale: “Dit is het, ik ga dood”

De laatste weken van mijn zwangerschap waren een constante mix van:

• Paniek over de bevalling. Hoe past een baby DAARDOOR?!
• Elke kramp verwarren met weeën. Ik was minstens vijf keer ‘zeker’ dat het begonnen was. Spoiler: nee.
• Eindeloze irritatie. Iedereen bleef zeggen: “Geniet nog even van je rust!”

Rust?! Ik was een opgeblazen, lekkend, hijgend wezen dat zich geen houding meer wist te geven. Ik wilde dat de baby ERUIT kwam. Nu.

En toen, eindelijk, begon de bevalling. Maar dat? Dat is een heel ander horrorverhaal.

Was het het waard?

Ja. Maar vraag het me niet binnen de eerste zes weken na de bevalling. Toen dacht ik serieus dat ik nooit meer zou herstellen.

Zwangerschap is een wonder, zeggen ze. Nou, het is vooral een wonder dat we het overleven.

En toch… als ik nu terugkijk, lach ik erom. Een beetje. Soms. Op goede dagen.