Zie ik nou echt 2 streepjes verschijnen? Oh fuck, ik ben zwanger! Wat nu?!?!
Het is Valentijnsdag als Annemieke een over een staafje plast. De uitslag: zwanger. Maar zwanger worden was echt onmogelijk, hadden de artsen ooit verteld.
“K., deze test is kapot geloof ik.” Of heb ik de voorbeeldplaatjes door elkaar gehaald? Stomverbaasd staar ik naar de twee blauwe streepjes in het witte vakje en check de gebruiksaanwijzing nog een keer. Oh fuck. Ik ben zwanger. Dat was niet het plan. Afgelopen weekend hadden we vrienden over en hebben we met z’n vieren vijf flessen wijn soldaat gemaakt. Mijn menstruatie is wel vaker een ongeregeld zooitje. En gisteravond kreeg ik typische pre-ongesteldheidskrampen, dus nam ik twee Naproxen en trok ik nog maar een fles wijn open. Even googlen leert me dat innestelingspijn net zo aan kan voelen als menstruatiekrampen. Na vijf minuten staan er nog steeds twee streepjes op de test die we eigenlijk voor de gein gekocht hadden. Toen er nog geen bloed te zien was dacht ik: dan plas ik daaroverheen, hoef ik me geen zorgen te maken. En weet mijn lichaam dat ook en word ik vast snel ongesteld. Een soort omgekeerd placebo-effect. Ofzo.
LEES OOK: Zwanger na één jaar relatie. Is dat te snel?
De zwangerschap komt niet uit. Sorry, maar het past gewoon niet in de planning. K. en ik wonen in Zuid-Spanje, in een huis van 20 vierkante meter. Heel hip misschien, maar niet praktisch. We zijn al drie jaar bezig met ons project zonder er ook maar één cent aan te verdienen. Met het doel wanneer het ooit een succes wordt, in ons camperbusje (waar precies genoeg plaats voor ons twee plus hond is) de hele wereld rond te rijden, voor een jaar of vier. Ik weet niet veel van baby’s, maar wel dat ze handenvol tijd en geld kosten.
Zwanger worden was bovendien helemaal mogelijk. K. heeft in een vorige relatie, zo’n tien jaar geleden, de kwaliteit van z’n sperma laten checken. Het resultaat: “Nou meneer, ik zeg niet dat het onmogelijk is dat u ooit vader wordt, maar daar komt het eigenlijk wel op neer.” Aldus de dokter. Dus ja, wat doe je dan? Inderdaad, dan verheug je je op een leven zonder poepluiers en slapeloze nachten. En met die garantie van supersloom sperma gebruik je gewoon helemaal geen voorbehoedsmiddelen meer. Want de kans is toch nihil. Dat is 5,5 jaar goed gegaan.
Dus die zwangerschap, daar hadden we niet op gerekend en die komt echt niet goed uit. We hebben een hond, Dribbel, die op een dag voor onze deur stond en ons geadopteerd heeft. Dribbel is heel lief naar volwassenen, maar gromt naar ieder kind onder de tien. Van gillende baby’s moet-ie al helemaal niets hebben (zal wel aan z’n baasje liggen, ik word ook gek van dat gekrijs). Peuters die met uitgestrekte grijphandjes op ‘m afkomen als-ie in z’n mand ligt, kunnen een knauw verwachten. En terecht.
Kortom, nee dus. De test moet fout zijn. K. is aanvankelijk blij met de twee streepjes, maar één blik op mijn hysterische gezicht en hij beaamt dat de test inderdaad waarschijnlijk fout is. We hebben de goedkoopste gekocht, daar zal het wel aan liggen. Of misschien is-ie over de datum, ofzo? Tot wanneer is dat ding geldig? Hmmm, nog best wel heel erg lang. Of heb ik over het verkeerde eind geplast? Ja, dat zal het zijn. Dus rijden we 45 minuten om bij een apotheek te komen waar niemand ons kent en kopen nog een zwangerschapstest. Die ook weer positief is.
Ik kom uit de wc, laat K. de test zien, zeg “Happy fucking Valentine’s Day” en begin te janken.
Annemieke (33) kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
LEES OOK: Stikjaloers sinds ik zwanger ben: ‘Wat kijk je naar mijn man!’.
