Yolanda verloor haar kindje tijdens de zwangerschap: “Ik was zó boos”

Jarenlang probeerden Yolanda en haar man tevergeefs een kindje te krijgen, maar uiteindelijk was het dan toch raak. Tijdens een controle-echo bleek het echter helemaal mis te zijn…

“Ik wilde het zo graag: zwanger worden. Een kindje van ons samen, maar elke maand werd ik weer teleurgesteld. Jarenlang. We probeerden het via IVF en waren dolblij dat het na de eerste poging meteen raak was. Omdat mijn zwangerschap zolang op zich had laten wachten, bleef elke controle spannend. Het was alsof een nachtmerrie werkelijkheid werd, toen tijdens de twintigwekenecho het vermoeden werd uitgesproken dat er iets niet in orde was met ons kindje. We werden doorgestuurd naar Rotterdam voor een uitgebreider onderzoek. Daar kregen we te horen wat geen ouder ooit wil horen: ons kindje bleek niet levensvatbaar te zijn.

We kregen de keuze voorgelegd: mijn zwangerschap afbreken of voortzetten. Dat laatste zou betekenen dat ik pas zou bevallen wanneer mijn lichaam daar klaar voor was. Wat we ook zouden kiezen, het zou de uitkomst niet veranderen: ons kindje zou overlijden na de bevalling. Daarom besloten we, hoe moeilijk ook, de zwangerschap af te breken. Na een week, die een eeuwigheid leek te duren, werd ik opgenomen in Rotterdam en werd de bevalling opgewekt.

Die drie dagen in het ziekenhuis voelden als de hel, fysiek en emotioneel. Ik heb het later nog heel moeilijk gehad met het feit dat ik degene was die de handtekening had gezet om de bevalling in te leiden. Bovendien was ik degene die het morfinepompje tegen de pijn indrukte. En niet mijn man. Het voelde daardoor alsof ik alleen verantwoordelijk was voor het overlijden van mijn kindje. Van tevoren hadden ze me al gewaarschuwd dat Sam bij zijn geboorte waarschijnlijk niet meer zou leven. Na de bevalling heb ik hem kort gezien. De zusters hadden hem in een klein rieten mandje gelegd. Daarna werd hij meegenomen en moest ik nog naar de OK. Ik heb hem daarna niet meer gezien. We hebben in het uitvaartcentrum afscheid van hem genomen, althans van het kleine witte kistje waarin hij lag. Niet lang daarna werd onze zoon gecremeerd.

En dan moet je weer naar huis. Zonder maxi-cosi met een baby’tje erin. Ik was boos op alles en iedereen en voelde me erg alleen. We trokken letterlijk de gordijnen dicht en sloten ons af voor de buitenwereld. Het voelde alsof ik er alleen voor stond. Niemand begreep me, zo voelde dat. Niemand kon me helpen. Ik wilde ook niet om hulp vragen; dat lukte me gewoonweg niet.  Ik stond in de overleefstand en deed alleen dat wat hoognodig was.

Natuurlijk waren er vrienden waar we erg veel aan gehad hebben. Gek genoeg waren dit vaak de mensen die eigenlijk wat verder van ons af stonden. Vanuit het ziekenhuis boden ze een medisch maatschappelijk werker aan, maar dat had ik, naar mijn idee, niet nodig. Een paar weken later werd ik alsnog door de maatschappelijk werker gebeld. Ze vroeg me hoe het ging. Goed, antwoordde ik. Maar zij wist wel beter. Ze stelde de juiste vragen en prikte dwars door mijn opgebouwde muur heen. Ze concludeerde dat het helemaal niet zo goed met mij ging. Samen met mijn man, en soms alleen, ben ik daarna een aantal keren op gesprek geweest bij haar. Dit is achteraf gezien echt mijn redding geweest.

Wat mij ook hielp was lotgenotencontact. Ik ben gaan e-mailen met mensen van Stichting Lieve Engeltjes. Het was heel fijn om direct contact te hebben met moeders die hetzelfde hadden meegemaakt. Na verloop van tijd had ik steeds minder de behoefte om erover te praten. Door het delen van mijn verhaal kon ik het steeds beter een plek geven. Toen heb ik ook langzaam afscheid genomen van het platform.

Ik werk voor uitvaartorganisatie Monuta en vaak vragen mensen mij of dat te maken heeft met de geboorte en het afscheid van Sam. Dat klopt absoluut. Ik wil anderen graag helpen en hen wél een afscheid met een goed gevoel geven. Achteraf gezien heb ik niet het afscheid van Sam gehad dat ik graag gewild zou hebben. Ik wist niet wat er allemaal mogelijk was. Misschien had ik wel een afscheidsdienst met familie en vrienden willen organiseren. Bij Sams overlijden hebben we niemand betrokken, omdat ik dacht dat dit niet hoorde bij zo’n klein baby’tje. Toen we de as kregen hebben we hem uitgestrooid op een plek die ons aangewezen werd. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat je met de as ook nog wat anders zou kunnen doen, bijvoorbeeld begraven op een mooi plekje.

Momenteel volg ik een opleiding tot rouwcoach. Ik weet wat verlies inhoudt en wil me hierin verder verdiepen om ook echt mensen te kunnen begrijpen en helpen. Door mijn opleiding leer ik nu meer over het rouwproces en wat je kunt doen om een gezonde balans te vinden tussen verwerking en afleiding. Ik kon zelf geen hulp accepteren van anderen en heb me afgesloten. Daarmee heb ik het mijzelf en anderen om me heen heel erg moeilijk gemaakt. Vraag daarom om hulp, of accepteer aangeboden hulp en geef het aan als je het zwaar hebt. En voor alle omstanders: bied concreet hulp aan. Hoe goed bedoeld ook, zinnen als ‘bel me als je me nodig hebt’ helpen niet. Als je zo verdrietig bent, ga je niet iemand bellen. Je wilt niemand belasten met jouw immense verdriet. Ga gewoon langs, of bel. Neem als omstander het initiatief, dat lukt iemand die aan het rouwen is vaak niet.

Nu het mogelijk is om doodgeboren kinderen bij te schrijven in de Basisregistratie Personen willen we Sam binnenkort ook inschrijven. Zijn registratie is voor ons een manier om toch goed afscheid te kunnen nemen en de erkenning te krijgen dat hij echt heeft bestaan. Onze jongste zoon Luuk weet van het bestaan van zijn broer Sam en het is toch mooi dat we dit nu officieel kunnen maken. We hebben Luuk ook gevraagd om Sam een tweede naam te geven. We gaan hem binnenkort samen als gezin registreren in onze woonplaats.

LEES OOK: Natasja (34) verloor haar man door een auto-ongeluk

LEES OOK: Een nieuwe liefde nadat je man is verleden: hoe gaat dat?

LEES OOK: Ilone werd opgebaard tegenover de box van Nico, haar eigen paard

Deze blog is tot stand gekomen in samenwerking met Monuta. Deze uitvaartorganisatie is specialist op het gebied van afscheid en beschikt inmiddels over ruim honderd vestigingen en meer dan 1,5 miljoen verzekerden in Nederland. Monuta regelt uitvaarten, sluit uitvaartverzekeringen af en is een partner voor het bespreken en vastleggen van uitvaartwensen. Meer informatie is te vinden op www.monuta.nl