Wordt zwangerschap langzamerhand een ziekte? Het lijkt er wel een beetje op
Wat?!? Gaan jullie het nu al halen?
Begrijp me niet verkeerd: witte jassen, ruggenprikken, keizersnedes, echt: ik ben voor. Mij zul je niet op de barricade tegen medische interventies bij het baren tegenkomen. Want als het moet, dan moet het. Maar, soms hoeft het dus ook gewoon niet. En toch bevallen we in Nederland bijna niet meer thuis. Gaan we Amerika achterna?
Nederland staat bekend om haar thuisbevallingen. Althans, dat was altijd zo. Maar nu lijkt er een kentering gaande. Uit onderzoek is gebleken dat driekwart van de Nederlandse vrouwen hun kinderen tegenwoordig in het ziekenhuis krijgen. En inderdaad, ik zie het om me heen. Collectief zijn mijn vriendinnen aan het baren geslagen de afgelopen jaren en bijna allemaal staan ze bij de eerste wee, vruchtwater lekkend, op de stoep van het ziekenhuis. Niet zelden ook al eerder trouwens, want niet alleen de Nederlandse bevalling, maar ook de Nederlandse zwangerschap wordt alsmaar medischer. De groei en liggingsecho’s zijn niet aan te slepen en groeit de foetus niet helemaal binnen de lijntjes, dan kun je gelijk de molen in. Te groot hoofd, te kleine buik, een kromme kleine teen en hup, er gaat een heel blik aan gynaecologen open. Ik dacht dat mijn bevallingen in Amerika kunstmatig waren, maar Nederland blijft nu niet heel ver meer achter.
Mijn eerste bevalling duurde 50 uur. Deels omdat baren gewoon niet mijn sterkste kant is, maar in retrospect waarschijnlijk ook omdat ik slachtoffer werd van Het Protocol, terwijl dat mijns inziens helemaal niet nodig was. Ik was 41 weken zwanger en Terrorist nr. 1 maakte nog geen aanstalten om de uitgang op te zoeken. Hij vond het wel goed toeven in die buik en, afgezien van 50 keer per dag naar de wc te moeten, had ik eigenlijk ook niet echt ergens last van. Kortom: happy baby, happy mommy. Maar daar dacht de gynaecoloog toch anders over. Eruit moest ‘ie en wel meteen, het had nu echt wel lang genoeg geduurd. Om zijn betoog kracht bij te zetten werd er beweerd dat ik waarschijnlijk (lees dus: WAARSCHIJNLIJK) wat minder vruchtwater begon te krijgen en echt, mevrouwtje, dat was GEVAARLIJK. Dus: infuus met weeënopwekkers erin en ontsluiten maar. Echter, zo makkelijk ging het helaas toch niet.
De natuur laat zich namelijk niet voor de gek houden en dus klemde mijn baarmoeder de spreekwoordelijke tanden op elkaar en bleef hermetisch dicht. Er volgde een ballonnetje, een katheter en allerhande roerende vingers om de boel gewelddadig los te weken, maar mijn eerste Terrorist liet zich toch echt niet verleiden. Moeilijk kreeg hij het trouwens wel, met verhoogde hartslag en uiteindelijk helemaal geen hartslag meer tot gevolg, waarna er aan alle kanten toeters, bellen en zwaailichten begonnen te rond te zingen. Uit pure consternatie had het kind van zichzelf een sterrenkijker gemaakt, wat hem uiteindelijk grijzig, slap en met een hoofd vol blauwe plekken van het headbangen tegen mijn schaambeen ter wereld deed komen. Zijn eerste week bracht hij door op de bewaakte kinderafdeling, in een glazen bakje en aan de hartmonitor. Maar de artsen waren dik tevreden. Want Het Protocol was nageleefd.
Was het een makkelijke bevalling geworden als ik niet was ingeleid? Als ik gewoon nog een week had doorgelopen? Echt, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat het op dat moment, toen, met die 41 weken, waarschijnlijk nog niet nodig was geweest om in te grijpen. Maar dat ik bang werd gemaakt, omdat een witte jas zei dat ik dat moest zijn. En zo gaat het nu steeds vaker ook in Nederland. Buikje groter dan de beentjes? Gelijk maar even door naar een academisch medisch centrum. Beetje veel vruchtwater? Toch maar even checken op zeldzaam syndroom x of y, want je weet tenslotte nooit. En daar zit je dan opeens, niet gewoon meer alleen maar zwanger, maar plotseling patiënt, met alle stress van dien. Wordt zwangerschap langzamerhand een ziekte? Het lijkt er wel een beetje op.
De meeste kinderen worden gewoon nog steeds gezond geboren, ook al hebben ze op de echo misschien een reuzenhoofd, of een stierennek. Het blijft toch altijd afwachten wat eruit komt en meestal valt het heel erg mee. En zo’n bevalling, ook dat kun je meestal best een beetje op zijn beloop laten, een vrouwenlijf is er tenslotte voor gemaakt. We zouden ons dus eens moeten afvragen, of al die medische hysterie ons en onze ongeboren kinderen eigenlijk wel ten goede komt. Want natuurlijk, hoera voor de vooruitgang en alles wat er tegenwoordig mogelijk is. Maar protocollen en medische molens zijn voor zieke mensen, niet voor bollende buiken waar meestal helemaal niks mis mee is.
Of je nou in het ziekenhuis bevalt, of gewoon thuis, in je eigen bed, dat moet je natuurlijk helemaal zelf weten. Want je vrije keus is het belangrijkst en je moet doen waar je je goed bij voelt. Jouw buik, jouw baby, jouw beslissing.
Maar bangmakerij, daar moet je niet in mee gaan, tenzij daar echt een hele goede reden voor is en dat kind op de echo ineens zes armen en een bochel blijkt te hebben. En zo niet: bak die baby af en heb vertrouwen. Want daar waren we in Nederland nou juist zo goed in.
Volg ook Vala’s eigen blog: Stadsmeisje op het platteland.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
