Wat je dácht te weten over zwanger zijn (maar toch niet écht wist)
Als je voor het eerst zwanger probeert te worden, of net in verwachting bent, denk je dat je wel ongeveer weet hoe het zal zijn, die negen maanden. Je hebt er tenslotte al van alles over gelezen en gehoord, dus je komt goed beslagen ten ijs. Althans, dat denk je. Want ook al verwacht je van alles, vaak gaan de dingen toch allemaal nét een beetje anders. Bij mij in ieder geval wel. Deze dingen dacht ik te weten:
Lees ook: De fases die je buik doorloopt als je zwanger bent (maar dan echt!).
- Dat je plotseling anders kunt reageren op bepaalde geuren. Maar, hoe heftig, dat had ik niet zien aankomen. Mijn geliefde ochtendkoffie bijvoorbeeld, ik kon de dampen uit die Nespresso machine gewoon echt niet handelen. Terwijl ik het tegelijkertijd zo miste, mijn bakkie pleur. Maar echt, kokhalzend aan het aanrecht als ik dat apparaat alleen al zag. Sowieso leek ik wel een bloedhond, negen maanden lang. Alles rook ik, gewoon ALLES. En daar word je gewoon niet vrolijk van.
- Je bent ‘s ochtends misselijk. Ochtendmisselijkheid? De idioot die die naam bedacht heeft, was zeker een vent. Ik had weliswaar het geluk niet zo misselijk te zijn als sommige arme moeders in spé, maar echt niet dat dat weeïge gevoel zich beperkte tot de vroege uurtjes van de dag, hoor! Zelfs in het holst van de nacht heb ik weleens kokkend over de pot gelegen. Ik pleit daarom voor meer eerlijkheid over deze kwestie in de zwangerschapsbijbels.
- Dat je emotioneel wat minder stabiel kunt zijn. Ehm…tja…wat zal ik daar nou eens over zeggen… Voor de papa van de Terroristen waren het twee keer een zware, zwáre 12 weken. De eerste 3 maanden van een zwangerschap blijk ik namelijk stikchagrijnig te worden. Compleet met snauwen en vuile, dodelijke blikken. Verrassend, ook voor mezelf, want normaliter ben ik heel gelijkmatig. Maar eenmaal zwanger, dan neemt de duivel tijdelijk bezit van mij.
- Je darmen gaan een beetje opspelen. Een béétje?! Een béétje?! Echt, understatement van de eeuw. Het is tegen het eind van de zwangerschap zelfs de vraag wat er zwaarder zal wegen: de baby, of de berg versteende faeces die ik negen maanden met mee heb gezeuld.
- Lotion helpt tegen striae. Een grove leugen van de commercie. Na twee zwangerschappen weet ik: je kunt hele potten kokosolie over jezelf heen gieten, scheuren doe je toch wel. Maar al die lekkere lotionnetjes, koop ze toch vooral. Ze helpen dan weliswaar niet tegen de striemen, maar zeker wel tegen de geur van je flatulentie (zie ook punt 4).
- Babynamen uitkiezen is leuk. Ja, vast. Als die vent die jou met kind geschopt heeft tenminste een fatsoenlijke smaak zou hebben. In plaats van romantisch naast het haardvuur met een namenboekje, zit je kibbelend aan de keukentafel shortlists te maken en moeizame compromissen te sluiten. Om nog maar te zwijgen over alle ongezouten mening van de rest van de wereld als je een paar van de opties voorzichtig laat vallen (“Arthur…? Nou, dat is ook niet meer van deze tijd, zeg…”, “Pfff, iederéén heet al Sophie, niet echt origineel ofzo…).
- Ik zal verliefd zijn op mijn dikke buik. Dat was ook zo. Tot een maand of zes. Toen het nog zo’n lief bolletje was, wat nog wel een soort van charmant stond in een jurkje. Daarna werd het snel minder flatteus. Als je eerst een buik de hoek om ziet komen en daarna pas het meisje dat eraan vast zit, is dat toch een beetje clownesk. Daarnaast is het gewoon niet sexy als je man je ‘s ochtends uit bed moet takelen, omdat je zelf niet meer goed overeind komt.
- Tijdens mijn verlof kan ik lekker slapen. Oke, wie heeft deze smerige urban legend de wereld in geholpen? Er bestaat namelijk niet zoiets als ‘lekker slapen’ als je hoogzwanger bent. Is het niet omdat je iedere vijf minuten moet piesen, dan is het wel omdat dat inmiddels enorme jong met z’n poezelige voetjes tegen je ribben aan ligt te schoppen, of omdat je geen oog dicht doet als je geen minutieus fort van kussens om je logge lijf heen hebt gebouwd.
- Mensen zijn gek op zwangere vrouwen. Ja, dat klopt inderdaad. Maar hóe gek, dat wist ik dus niet. Dat je de supermarkt komt binnen waggelen en à la minute besprongen wordt door een horde oude vrouwtjes die verlekkerd naar je buik beginnen te graaien. Kom op mensen, een zwangere wordt van binnen al te pas en te onpas betast door een nog onbekend persoon, dan hoeft ze niet ook nog eens van buiten door allerlei vreemden bepoteld te worden!
- Dat het heel bijzonder is. Tuurlijk weet je van tevoren dat het een unieke ervaring zal worden. Maar dat het zó speciaal is, een klein mensje in je eigen buik te voelen groeien… Dat weet je gewoon pas als het je echt overkomt.
Lees ook: Als je zwanger zijn niet leuk vindt…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
