Annemieke eist gelijkheid: waarom zou mijn vriend wel negen maanden mogen drinken?

Sinds Annemieke zwanger is, drinkt haar vriend ook geen alcohol meer. En nee, dat is niet zielig.

“Wat, dus hij drinkt OOK geen alcohol?! De hele tijd al niet? Zelfs geen biertje? Ja maar, waarom eigenlijk, hij is toch niet zwanger? Jeee, de arme man.” Sorry, arme man???! Ik drink én geen alcohol én heb lopen kotsen én heb een kleine meloen in m’n buik én moet dadelijk ook nog bevallen. Ben ik zielig? Nee? Nou dan! En onder de plak zit-ie ook niet. (Al moet ik zeggen dat als K. het zou wagen ook maar een half slokje wijn te drinken in mijn bijzijn, ik ‘m hoogstwaarschijnlijk voor de rest van het jaar naar de campingbus zou verbannen). Het ergste was nog wel dat bovenstaande opmerking van een vrouw kwam.

LEES OOK: Waarom ik er tegenop zag om mensen te vertellen dat ik zwanger was.

Hallo hé, dames, word eens wakker: je man/vriend/partner heeft je zwanger gemaakt. Dat betekent dat hij voor 50% verantwoordelijk is voor het ontstaan van de baby. En dat hij ook wel wat mag doen. Nou ja, ‘wat’, eigenlijk best veel. Ik draag K.’s kind, dus vind ik het niet meer dan logisch dat hij, naast zware dingen dragen, alle etiketten checken op rauwmelkse kazen, proberen met koffie te minderen, iedere avond mijn buik insmeren tegen zwangerschapsstriemen en Dribbel’s hondenpoep opruimen (nee, dat heeft inderdaad niets met de zwangerschap te maken, maar daar heb ik gewoon even geen zin in) dus ook niet drinkt.

Want die negen maanden dat jouw hele leven op z’n kop staat hem vrolijk door laten zuipen alsof er niets aan de hand is, dat lijkt me geen strak plan. Ten eerste is het niet gezellig. Maar ook niet handig. Want wie denk je dat er dan dadelijk kots gaat opruimen en kleertjes gaat wassen en midden in de nacht slaapliedjes gaat zingen? Juist ja, jij. Want jij hebt je toch sowieso al aangepast aan de baby. En de aanstaande vader? Die is gewend dat-ie, terwijl jij ‘even’ een nieuw mens in je buik laat groeien, daar geen biertje minder om hoeft te drinken.

De meeste mensen snappen nog wel dat voor het maken van een baby beide partners nodig zijn, maar voor de rest wordt de man, zodra hij z’n kwakkie gedumpt heeft, tijdens de zwangerschap vergeten. Wat deels logisch is, want inderdaad, die baby groeit in mijn buik en niet in de zijne, maar misschien zouden we papa in spe ook even kunnen voorbereiden op de megagrote verandering die eraan zit te komen? Nee hoor, K. krijgt een paar klappen op z’n rug en een “Goed gedaan jongen!” van z’n vrienden, met een vette knipoog erbij.

Dezelfde vrouw die mij aankijkt of ik à la Cruella de Vil hoogstpersoonlijk puppies neerknuppel als ze hoort dat ik K. vriendelijk doch dringend verzocht heb geen alcohol te drinken, vraagt of ik al geoefend heb met onze wasbare luiers. Want die dingen schijnen best tricky te zijn. Ik zeg dat ze hiervoor toch echt bij de verkeerde persoon is. Luister, ik heb dadelijk al negen maanden die baby in mijn buik gedragen, dus na de geboorte mag hij er negen maanden voor zorgen. En ik ga, als dat lukt tenminste, de borstvoeding regelen. Dan lijkt het me niet meer dan logisch dat K., die geen melkgevende tieten heeft, de poepluiers op zich neemt. In ieder geval het eerste halfjaar. Want waarom zou ik én voeden én verschonen? We werken toch ook allebei?

Toch hoor ik wel van meer mensen dat ze het ‘absoluut belachelijk’ vinden dat mijn partner ook de hele zwangerschap lang geen druppel alcohol drinkt. Terwijl ik het juist raar zou vinden als-ie dat wel zou doen: je gaat toch ook geen slagroomtaart eten als je liefste op dieet is? Of een peuk opsteken als je vriend bronchitis heeft? Maar oke, ik ben blijkbaar een man-onvriendelijke feeks en een high maintenance bitch. Dus besluit ik K. zelf te vragen of-ie het eigenlijk niet erg vindt. Zijn antwoord: “Ik denk dat ik dat jouw gezeur en gevloek iedere keer dat ik een biertje opentrek, erger zou vinden dan negen maanden niet drinken.” Zie je nou wel, hij drinkt niet, ik zeur niet: allebei tevreden.

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws)  en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.

LEES OOK: Hoe Annemieke (vijf maanden zwanger) van haar paard af viel (ohhh…de baby!).