Waarom ik mijn vriend voortaan thuis laat tijdens de echo
Zwangerschap: één groot avontuur. Een avontuur waar Liza Kamp (23, freelance-journalist) zich vooraf veel verschillende voorstellingen bij maakte. Inmiddels is ze 20 weken zwanger van haar eerste kind en kan ze wel stellen dat veel van deze voorstellingen niet helemaal kloppen. Zo ook de echo.
Voor mij bleek al vrij vroeg in de zwangerschap het beeld dat ik van een echo-afspraak had enigszins af te wijken van de praktijk. Hoe ik het me had voorgesteld? Denk: ontblote buik, koude blauwe gel en een soort QR-scanner die de echoscopist over je buik heen beweegt. Zoiets. ‘Ja…’, zul je wellicht denken, ‘maar dat is toch ook exact hoe het gaat?’ Nou, bij mij niet dus. De eerste twee afspraken in ieder geval niet.
Lees ook: Het hoe en wat van de 20-weken echo.
Laat ik beginnen met de eerste echo, bij 6 weken en 1 dag zwangerschap. Voor ons viel deze afspraak op maandag 2 januari, 08.15 uur ’s ochtends. De avond ervoor begon het me opeens te duizelen; was ik wel zwanger? Ik had de twee zwangerschapstesten die ik had gedaan toch wel goed afgelezen? En mijn iets opgezette buik, de misselijkheid, de vermoeidheid; dit zat toch niet tussen mijn oren? Je snapt: lichte paniek. Vriend F. maakte zich geen enkele zorgen. Enkele weken eerder zei hij ‘raak te hebben geschoten’ en sindsdien voelde hij sterk dat onze baby gezond gedragen en geboren zal worden. Iets waar ik na de eerste echo ook nooit meer aan heb getwijfeld; een sterk en nog nooit eerder gevoeld vertrouwen.
Maar zover was ik de avond voorafgaand aan de eerste echo nog niet. Ik zag mezelf de volgende ochtend al liggen in zo’n kamer, op zo’n bed, F. aan mijn zij en de echoscopist die zegt: “Maar mevrouw, u bent helemaal niet zwanger… Wellicht bent u tijdens de feestdagen gewoon wat aangekomen?!” Zo ging het gelukkig dus níét. Hoe het dan wel ging? Denk spanning, elkaars hand fijnknijpen, een lange staaf (die van de inwendige echo), een zoekende echoscopiste en F. die roept “Ik zie iets!!!” En ja hoor! Daar lag onze kleine, met een hartje dat razendsnel klopt. Dit rijtje werd dus afgetopt met opluchting, tranen van geluk en een ontzettend trots wij-gevoel.
Dus 2 weken later, bij 8 weken en 1 dag zwangerschap, gingen we als echte profs, wederom in de vroegte, naar onze tweede echo-afspraak. Terwijl we in de wachtkamer plaatsnamen, schoot me opeens het beeld van die lange staaf van de vorige echo te binnen. Word ik ’s ochtends om 08.15 uur niet héél warm van. F. daarentegen vond het wel vermakelijk. Beiden verzonken in hetzelfde beeld, maar met een ander gevoel erbij, hoorden we iemand ‘Goedemorgen’ zeggen. Ik zag een oudere, nogal onooglijke verpleegster lopen, een heel ander type dan de jonge, vlotte echoscopiste van de vorige keer. De woorden kwamen sneller over mijn lippen dan ik er erg in had: “Nou, als zij die staaf naar binnen moet brengen, word ik spontaan droog!”
“Mevrouw Kamp” klonk het in de wachtkamer. Ik keek op en ja hoor, als je het over de duivel hebt… F. kon zijn geluk niet op, lachte zacht en ik durfde hem niet aan te kijken, bang om in de lach te schieten. Netjes stelden we ons voor en ze gebaarde me direct te gaan liggen. Ik mocht ook direct mijn broek naar beneden doen. “Uitwendig gaat niet?” probeerde ik nog. Maar nee, karma is a bitch. F. genoot zichtbaar wanneer beide broeken naar beneden gingen. De mevrouw spoot intussen een klodder glijmiddel op de staaf, rolde er een condoom omheen en spoot er nog een flinke klodder glijmiddel op. F. : “Oh, dat heeft ze normaal niet nodig hoor!” De echoscopiste leek niet echt om deze grap te kunnen lachen en ik kon me alleen maar afvragen of F. dat zojuist écht hardop zei. Ik mocht vervolgens mijn benen wijd doen en probeerde me geforceerd te ontspannen.
Het beeld van onze kleine circus-artiest (lees: nu al beweeglijk!) deed alle gekkigheid direct weer vergeten. F. was net als ik apetrots en vroeg of hij een kort filmpje mocht maken van het beeld op de monitor. In zijn enthousiasme zette hij mij, liggend met mijn benen wijd, er bijna ook bij op… Daar was ik dan weer iets minder enthousiast over. Maar ach, dit moment zullen we in ieder geval nooit meer vergeten.
Lees ook: Deze MRI scan van een ongeboren baby is nog toffer dan een echo.
