Verpest mijn onbevangenheid niet met jouw zurigheid
Zelf heeft Tanja er het volste vertrouwen in, maar schijnbaar onderschat ze totáál waar ze aan begint. Als je voor het eerst moeder wordt, heeft iedereen z’n woordje klaar. Maar kunnen we misschien ophouden zo cynisch te doen?
Lees ook: 14 tips voor slapeloze moeders
Als ik alles zou geloven wat mensen vertellen over het ouderschap ga ik een lóódzware tijd tegemoet. Geen slaap, geen tijd voor mezelf, geen leven. Pu-re ellende. Zelf hebben Mark en ik eigenlijk helemaal niet het idee dat het heel zwaar gaat worden. Maar dat schijnt totaal naïef te zijn. Mensen doen alsof we beginnen aan een eindeloze beklimming van een vulkaan waarop we ons niet goed genoeg voorbereid hebben. Er heerst zó’n cynische bijsmaak aan de – als je het mij vraagt – logische bijkomstigheden van het krijgen van een baby. En het lijkt wel alsof je er bijna niet onbevangen, open en positief in mag duiken.
Sterker nog, heel vaak hoor ik vriendinnen met een fijne bevallingservaring, een zwangerschap zonder complicaties of een ‘makkelijk kind’, die wél een roze wolk ervaren, hun verhaal vol disclaimers en excuses vertellen. Maar serieus, why? Waarom mag niet gewoon elk verhaal er zijn? Als zwangere wil ik het namelijk heel graag allemaal horen. Ik begrijp ook wel dat het lastiger omgaan is met een moeilijk slapertje dan met een kind dat na week drie al een ritme heeft, maar dat betekent niet dat je het er niet over mag hebben toch?
Ook onder ouders to-be hoor ik zo vaak zo’n cynische toon als mensen praten over de komst van hun kind. Zoals tijdens een zwangerschapsklasje waar vanzelfsprekend het slaaptekort een hot topic was. Veel stellen in de zaal konden een pessimistische houding niet tot nauwelijks verbergen. Ik hoorde gezucht, ‘oh god nou’-opmerkingen en flauwe grappen om me heen. En hoewel ook ik het best grappig vind om af en toe een schot voor open doel te nemen als het gaat om de komende tropenjaren in mijn leven, ben ik er wel een beetje klaar mee dat mensen zo negatief doen. Je weet toch dat je de komende tijd wat minder slaap pakt dan normaal? Dat hoort erbij. Lijkt me zonde om daar nu al moeilijk over te doen.
Ik begrijp heel goed dat de spreekwoordelijke roze wolk niet voor iedereen is weggelegd. Dat ik dingen niet moet onderschatten, dat mijn ritme anders gaat zijn, dat ik onzeker ga zijn, dat ik het ook echt niet alleen maar leuk ga vinden. Maar laten we vooral niet vergeten dat zwangerschap, de kraamtijd en opvoeden voor iedereen anders is. Iedereen beleeft het anders, iedereen heeft andere standaarden en iedereen vindt er dus ook iets anders van. En natuurlijk, voor sommige ouders zijn slapeloze nachten de hel. Sommigen hebben een kindje dat meer aandacht nodig heeft. En sommige mensen ervaren het ouderschap als een zwaar ding. Dat mag.
Maar kunnen we ophouden zo spottend te doen? Sure, het is hartstikke vervelend als je nachtritme verstoord is omdat je een kind hebt. Vind ik oprecht rot voor je. Maar waarom moet ík nu dan ‘nog maar even genieten van de rust’, ‘want straks is alles helemaal anders’, en heb ik ‘geen idee wat me overkomt’? Projecteer je eigen onrust niet op mij. Ik heb namelijk zin in elke minuut dat ik ’s nachts wakker ben, in elke seconde dat Mark en ik elkaar aankijken en he-le-maal klaar met elkaar zijn, in ruzies, in poepluiers en jankpartijen op gênante momenten. Ik heb zin in mijn baby, met alle ellende die-ie ons schijnbaar komt brengen. Wat ons betreft is dat allemaal oké. En inderdaad, ik heb geen idee, dus je kunt me naïef vinden, maar laat me dat in vredesnaam lekker zijn. Verpest mijn onbevangenheid niet met jouw zurigheid. En ga nu ook niet reageren met “Ja, maar wacht maar…”
Lees ook: 11 opmerkingen waar een zwangere vrouw niks aan heeft (zéker niet van doorgewinterde moeders)
