Waarom je beter geen verwachtingen kunt hebben van je bevalling
Veel vrouwen maken zich tijdens hun zwangerschap een voorstelling van hun bevalling. Hoe ze willen dat het verloopt. Maar misschien kun je beter helemaal niets verwachten. Het gaat namelijk vaak heel anders dan je had gedacht. Of had gewild.
Een vriendin van mij was onlangs bijna uitgerekend. Vlak voor ze zou bevallen dronken we samen een kopje thee en vertelde ze me over haar bevallingsplan. Dat ze thuis wilde bevallen, in bad, en dat ze dus geen ruggenprik zou nemen. Dat ze een doula had ingehuurd die haar door de weeën heen zou helpen. Dat het, kortom, een volledig serene, natuurlijke bevalling zou worden. Zo zou het gaan, omdat zij dat zo wilde. Gepland had dus. En ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Want ik wilde niet de zwartgallige, cynische bitch zijn die haar van haar roze wolk af duwde. Maar eigenlijk wilde ik haar ook vertellen dat ze er misschien een beetje rekening mee moest houden dat het niet helemaal zo zou gaan. Niet om lullig te doen, of om haar bang te maken. Maar om haar te behoeden voor teleurstelling. Teleurstelling die ik zelf voelde tijdens mijn eerste bevalling. Teleurstelling die heel veel vrouwen voelen als ze er opeens heel pijnlijk (letterlijk vaak) achter moeten komen dat die serene badbevalling er dus niet in zit. En die teleurstelling is dan nog niet eens het ergste. Want vaak is er ook schaamte, boosheid en een gevoel van falen. En eigenlijk zou ik willen dat geen enkele moeder dat hoeft te voelen.
LEES OOK: Waarom ik spijt heb van mijn natuurlijke bevalling.
Na drie bevallingen weet ik dat je nooit van tevoren kunt zeggen hoe dat baren zal verlopen. Dat je weliswaar een hoop kunt willen en daar zelfs de meest ideale omstandigheden voor kunt scheppen, maar dat dat nog steeds niet wil zeggen dat het ook daadwerkelijk zo zal gaan gebeuren. Bij mijn eerste had ik me ook voorgenomen zonder hulpmiddelen te bevallen. Ik was er ook van overtuigd dat ik mijn vrouwelijke oerkrachten kon omarmen en in een paar uurtjes mijn zoon de wereld in zou laten glijden. Niets was echter minder waar. Het werd een helse marathon van 50 uur, met infusen, koorts, een vastzittende baby met een wegvallende hartslag, uiteindelijk toch een ruggenprik en een gynaecoloog die al in de aanslag stond met de scalpel voor een keizersnede. Geheel niet zoals ik het had opgeschreven in mijn zo zorgvuldig doordachte geboorteplan. Hoewel ik natuurlijk blij was dat het uiteindelijk allemaal goed kwam en ik mijn kind in mijn armen kon sluiten, was ik toch best ontluisterd over hoe het was gelopen. Had ik gewild dat iemand me daar beter op had voorbereid.
Ik zeg dit niet omdat ik zwangere vrouwen de stuipen op het lijf wil jagen, want ik gun iedereen een ongecompliceerde bevalling uit het boekje. En natuurlijk, die zijn er ook genoeg. Het is alleen dat het dus ook vaak niet zo gaat. Simpelweg omdat een bevalling niet te plannen valt. Het is niet iets waar je tijd voor inruimt in je agenda en waar je van op aankunt. Nou ja, dát het gebeurt daar kun je wel van op aan, maar dan houdt het met de zekerheden ook wel op. Want hóe het gebeurt, dat moet je maar afwachten en je kunt weinig anders dan het gewoon maar over je heen laten komen en er het beste van maken. Ook als dat voor jou dus eigenlijk helemaal niet de beste manier is, omdat je het liever anders had gewild. Dat is namelijk vaak al vervelend genoeg zonder dat je je ook nog eens schuldig gaat voelen, of aan jezelf gaat twijfelen. Of teleurgesteld bent. Want eigenlijk is het simpel: dat hoeft helemaal niet. Teleurgesteld ben je als iets niet gelukt is. Maar een bevalling kan niet ‘niet lukken’. Omdat je het altijd goed doet. Of dat kind er nou linksom, of rechtsom uitkomt.
Mijn vriendin beviel uiteindelijk in het ziekenhuis, met een spoedkeizersnede. En dat was voor haar best een bittere pil. Met een grote klap donderde ze van haar roze wolk zo het moederschap in en dat is geen leuke manier om eraan te beginnen. Natuurlijk was het nog steeds een rottige bevalling geweest als haar verwachtingen niet zo hooggespannen waren geweest, maar ik denk wel dat de realiteit dan iets minder pijn had gedaan. Ik had zelf in ieder geval graag geweten dat het soms helaas niet gaat zoals het moet, maar moet zoals het gaat. Ook omdat ik dan misschien wel andere keuzes had gemaakt tijdens die bevalling, keuzes die de ervaring voor mij, zowel fysiek als mentaal, minder pijnlijk hadden gemaakt. Die mijn kind, en mij als moeder, een betere start hadden gegeven voor de complexe weg die je als ouder sowieso al af te leggen hebt. Want die bevalling is tenslotte nog maar het begin. Voor wat daarna komt heb je al je krachten pas echt nodig.
Dus, lieve zwangere vrouwen, ik hoop dat jullie allemaal een geweldige, voorspoedige bevalling hebben. Eentje waar je aan terug kunt denken als een heel bijzondere ervaring. Want dat is het om een kind te krijgen. Specialer wordt het eigenlijk niet. En doemdenken en bang zijn, dat hoeft echt niet. Je kunt dat namelijk gewoon, op welke manier dan ook. Maar houd een beetje in je achterhoofd dat het op heel veel manieren kan verlopen. Dan kom je straks in ieder geval niet voor verrassingen te staan. Zo’n kind, dat is namelijk al een verrassing genoeg op zichzelf. Want geloof me, je weet gewoon niet wat je meemaakt.
LEES OOK: “Nee! Niet kijken!” Als je je man een full frontal wilt besparen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
