Waarom ik meer voedsel aanraakte dan at tijdens mijn zwangerschap
zwangere vrouw met eten
Zwanger zijn brengt een hele reeks nieuwe gewoonten met zich mee. Maar één van de meest verrassende dingen? Dat ik meer voedsel aanraakte dan daadwerkelijk opat. Van rare cravings tot plotselinge afkeer van mijn favoriete gerechten: mijn zwangerschap was één groot culinair avontuur.
Cravings, maar dan toch niet
Je hebt het vast wel gehoord: zwangere vrouwen hebben gekke cravings. Maar wat niemand je vertelt, is dat die cravings net zo snel kunnen verdwijnen als ze kwamen. Ik had opeens enorme trek in augurken, maar zodra ik er eentje vast had, was het feest voorbij. In plaats van op te eten, bekeek ik het ding alsof het van een andere planeet kwam. Uiteindelijk eindigden veel van mijn “must-have” snacks ongeopend in de koelkast.
De geur doet al genoeg
Dan was er nog het geurprobleem. Eten rook tijdens mijn zwangerschap vaak heel anders, en meestal niet in de positieve zin. Pasta met pesto? Normaal mijn favoriet, maar één whiff en ik was al klaar. Soms was het aanraken van voedsel – een koekje of een stuk fruit – al genoeg om te beseffen: nope, dat gaat ‘m niet worden. Het werd eerder een handeling van inspectie dan van consumptie.
De textuur-experience
Een ander ding waar ik niet op voorbereid was: de intense focus op textuur. Dingen die ik normaal gesproken heerlijk vond, zoals rijst of brood, voelden plotseling gewoon verkeerd aan in mijn mond. Alles draaide om hoe het eten aanvoelde voordat ik überhaupt een hap kon nemen. Vaak hield ik een hap eten vast, wreef er even overheen, en legde het dan snel weer terug op mijn bord.
Koelkast-rituelen
Mijn koelkast was een soort rituele plek geworden. Elke dag deed ik de deur open, inspecteerde de inhoud (aanraken inbegrepen), en besloot vervolgens dat ik toch niks wilde eten. Zelfs dingen die ik net had gekocht omdat ik er “echt trek in had”. Resultaat: een koelkast vol aangeraakt, maar onaangeroerd eten.
Conclusie: het was een rare, maar memorabele ervaring
Zwangerschap brengt je op onverwachte paden, en voor mij betekende dat veel aanraken en weinig eten. De voedselavonturen van negen maanden waren vol verrassingen – soms frustrerend, maar achteraf kan ik er vooral om lachen. En ach, het belangrijkste is dat het allemaal goed kwam!
