Waarom hoogzwanger een gipsafdruk van je buik maken niet handig is
Annemieke heeft normaal al niets met knutselen, maar creatief zijn met gips als je 40 weken zwanger bent, is echt vragen om problemen.
Er is een reden waarom aangeraden wordt dingen zoals zwangerschapsfotoshoots, belly-beschilderingen en gipsafdrukken maken van je buik rond week 32 te doen. Namelijk omdat je acht weken later gewoon geen zin en puf meer hebt voor dit soort ongein. Zelfs niet als je er niet uitziet als een walvis. Dan wil je slapen, boekjes lezen, slapen, trash TV kijken, slapen, thee drinken, iemand die je schoenveters voor je strikt en een voetmassage. En nog meer slapen.
LEES OOK: 17 Dingen die je denkt tijdens een zwangerschapsshoot.
Maarja, als je voor je verjaardag zo’n doe-het-zelf gipsafdrukpakket krijgt, zeg dan maar eens ‘Nee’. Vooral als het cadeau overhandigd wordt in bijzijn van allerlei familieleden die vervolgens enthousiast eisen het eindresultaat te zien. Ik twijfelde nog even over “Oh wat leuk, we hebben bij deze een fotoshoot gedaan, bewaren we dat geklooi met gips voor nummer twee” als antwoord. Helaas heb ik het afgelopen halfjaar al tegen alle mogelijke familieleden, vrienden, kennissen en zelfs totale vreemden verkondigd dat er never nooit niet een nummer twee gaat komen. De “Oh, wat een fan-tas-tisch idee. Maaruh, zou ik niet liever een gipsafdruk van die schattige kleine babyvoetjes maken als ons kindje eenmaal geboren is?” die ik in plaats daarvan ertegenin bracht had ook niet het gewenste resultaat. “Dit zijn strepen gips. En dus niet geschikt voor babyvoetjes. Of wil je je kind soms mummificeren haha?”
Nee, maar waarom ik tot in de eeuwigheid herinnerd zou willen worden aan mijn enorme hangbuik en hangtieten weet ik ook niet. Wat moet je er na afloop mee doen? Inlijsten? In de woonkamer aan de muur hangen? En dan trots aan bezoek tonen: “Kijk, dit is een precieze afdruk van mijn buik toen ik hoogzwanger was. Mooi hè? Hier kun je mijn tepels zien. Nog een kopje koffie?” Ik zie het al voor me, NOT. Op zich lijkt het principe van ingesmeerd worden met warme gips me wel ontspannend hoor. Beetje zoals een moddermassage, klei wrap of andere wellness-achtige lichaamspakking ondergaan. Maar dat doe ik liever in de sauna. Niet midden in de keuken, hangend op een krukje en proberend zo min mogelijk te bewegen terwijl je eigenlijk liever met een hele stapel kussens en een kop thee op de bank ligt, want: bijna 40 weken zwanger. K. vindt het echter super, dit geklieder.
Terwijl K. streep na streep over mijn buik drapeert en het gips langzaam opdroogt, doet het me opeens aan gebroken armen denken. En dus aan ziekenhuizen, aan de bevalling dadelijk en aan wat er allemaal mis kan gaan tijdens de geboorte. Aan dat ons baby’tje later misschien wel van de commode valt en een been breekt en dat dan in het gips moet. Of wat er zou kunnen gebeuren als ze leert lopen, struikelt en verkeerd valt. Aan nachtelijke EHBO-bezoekjes met een kind dat pijn heeft waar je niets aan kunt doen en wat je niet kan helpen en het gevoel van machteloosheid dat dat met zich meebrengt. Klote-hormonen. Ik begin keihard te janken. Door de gierende uithalen beweegt mijn buik en breekt het gips. De hond komt op mijn gejammer af en ziet de witte brokjes op de grond liggen. “Nee Dribbel! Blijf af, dat zijn geen koekjes!” De hond luistert nog wel, maar stel je voor dat dit over een paar jaar met onze peuter gebeurt? Dat gips is vast hartstikke giftig. Het moet eraf, nu!
Naderhand sta ik een half uur lang in de douche gipsklodders en vaseline van me af te schrubben. Kom vervolgens in de keuken waar krukje, vloer en kast nog volledig onder de gipsvlekken zitten. “Ik heb het water al weggegooid, maar wist niet hoe ik dit het beste schoon kon maken,” meldt K. die alweer op z’n telefoon zit te swipen. Ik twijfel tussen het zwaar sarcastische “Nee, en ik ben zeker een gipsverwijderaar-expert” en het eveneens redelijk sarcastische “En dus laat je het liggen in de hoop dat Dribbel het oplikt?”, maar ga in plaats daarvan passief-aggressief op zoek naar de 7 kilo zware stofzuiger zodat K., die al in paniek raakt als ik een zak hondenvoer optil, gelijk in actie komt.
Het eindresultaat lijkt uiteraard nergens op. Zie je, ik ben niet geschikt voor dit soort creativiteit. En hoogzwanger al helemaal niet. Één voordeel: mocht onze dochter ooit, later op de basisschool ofzo, een mislukt vulkaanlandschap moeten knutselen, dan heb ik er nog wel eentje staan.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: Heftig! Moeder van een drieling fotografeert haar buik 4 weken na de bevalling.
