Waarom je beter door kunt werken tot het werpen

Vala kreeg haar oudste twee kinderen in Amerika en daar doen ze eigenlijk niet aan zwangerschapsverlof. Vrouwen werken gewoon door tot hun vliezen breken bij de koffie-automaat. Belachelijk, vond Vala, en dus ging bij haar derde juichend met verlof. Twee weken later had ze gloeiende spijt. Werken tot aan het werpen, dat is helemaal zo gek nog niet.

Lees ook: De dingen die je echt tijdens je verlof moet doen.

Ik verveelde me dus helemaal de takke-tering. Vond ik het tijdens mijn eerste twee zwangerschappen nog mensonterend dat Amerikaanse vrouwen gewoon door moesten werken tot hun baby’s onder hun bureaus al half uit het geboortekanaal hingen, nu snap ik dat dat veel beter is dan vier weken voor D-Day al met je dikke pens op de bank neer te zijgen. Dat er vrouwen zijn die zelfs al zes weken van tevoren de handdoek in de ring gooien, daar snap ik helemáál niks van. Na twee weken thuis moest ik me iedere dag bedwingen om uit pure frustratie en verveling mijn eigen haar niet op te eten. Daarom pleit ik voor doorwerken tot de eerste wee. Omdat je tijdens je verlof:

• De hele tijd met de bevalling bezig bent. Als in: ‘Is dit een wee? Ja, dit is een wee! Of toch niet?’, ‘Even Googlen hoeveel kinderen er eigenlijk met 38 weken al geboren worden’, ‘Als ik nou iedere dag anderhalf uur ga wandelen, zouden mijn vliezen dan sneller breken?’. En dan komt die baby natuurlijk pas met 42 weken.
• Na de eerste week alles echt wel gestofzuigd, gedweild en gewassen hebt en je dan vervolgens in een soort gat valt en niet meer weet wat je met jezelf en het leven in het algemeen aan moet.
• Veel te veel gaat eten. Want iets anders is er niet te doen en dus loop je drie keer per dag naar de supermarkt (verder kom je sowieso niet meer) om chocola te halen. Waardoor je uiteindelijk in de laatste drie weken dus nog steeds boven het maximale aantal zwangerschapskilo’s die je jezelf had toegestaan uitkomt. Waar je dan weer een complex door krijgt. En ruzie met je man, omdat je zeker weet dat hij je ook dik en lelijk vindt en daarom stiekem naar andere vrouwen kijkt.
• Gaat proberen of je toch echt niet meer in al je leuke pré-zwangerschapsjurkjes kan. Wat dus, goh verrassend, inderdaad echt niet meer gaat. Maar niet alleen door je buik, maar ook door je kont en je dijen die opeens twee maten groter geworden blijken te zijn, waardoor je een hysterische hormonale woede-aanval krijgt, al je kleren weg gooit en je man je ’s avonds huilend met een bak Ben & Jerry’s op de bank aantreft.
• Iedere dag op en neer hobbelt naar de Hema. Waardoor je op het eind van je verlof veel meer geld hebt uitgegeven dan toen je nog werkte, aan allemaal pakjes in maat 50, die je baby dan helemaal niet eens aan blijkt te kunnen (omdat je overtijd gelopen bent en je dus een baby van 4.5 kilo hebt gekregen).
• Al je vrienden kwijt raakt. Die gaan je namelijk iedere dag bellen en appen of de baby er al is, waar jij dan weer zó geïrriteerd van raakt dat je iedereen na de 37ste week stelselmatig gaat afsnauwen, of alleen nog maar boze haatsmiley’s terugstuurt. Waardoor er uiteindelijk helemaal niemand op kraamvisite komt en jij daar spontaan een PND van ontwikkelt.
• De hele dag Homeland gaat zitten kijken op Netflix, net zolang tot je totaal paranoia bent en denkt dat iedereen bezig is met het smeden van complotten.
• Enorme angst voor de bevalling ontwikkelt (die je eerst helemaal niet had) omdat je de hele dag bevallingsverhalen gaat zitten Googlen en dan natuurlijk alleen maar dingen tegenkomt over totaalrupturen, fluxussen en vrouwen die half dood gingen.
• Verschrikkelijk lui wordt en de halve dag gaat liggen weg slapen, waardoor je vervolgens de halve nacht wakker ligt en iedere morgen een dijk van een ochtendhumeur hebt.
• Enorm chagrijnig wordt van het feit dat je de hele dag in de zon in de tuin kunt zitten, maar dat je daar dan geen roseetje bij mag drinken.
• Allemaal babyspullen gaat bestellen op internet die je helemaal niet nodig hebt, maar die op dat moment opeens absoluut onontbeerlijk lijken.
• Opeens vindt dat het hé-lé-maal anders moet en je dus al het meubilair in de woonkamer gaat verslepen. Waardoor je door je rug gaat en daarna nog een week lang moet bijkomen van de spierpijn in je banden.
• Plotseling besluit dat je bij nader inzien tóch écht een badbevalling wilt en je man dus zo’n bevalbad voor in de woonkamer moet gaan bestellen, wat natuurlijk niet op zo’n korte termijn leverbaar is, waar jij dan weer helemaal hysterisch van wordt, want op een andere manier bevallen is natuurlijk gewoon echt onbespreekbaar.
• Allerhande hyperventilatie-aanvallen krijgt omdat je je realiseert dat je een binnenkort dus een báby krijgt, godallemachtig. En je daar eigenlijk nog niet heel goed bij stil gestaan had. Maar het nu toch wel wat laat is om nog terug te komen op je besluit. Een beetje maar.

Kortom: laten we het verlof gewoon maar afschaffen en het voortaan op the American way aanpakken. Lekker tonnetjerond naar het werk en als de vliezen dan breken gewoon in een doos in de kopieerkamer bevallen. Dat scheelt een hoop lege bankrekeningen en premature huwelijkscrises.

Lees ook: Wat niemand je vertelt over je zwangerschap

Vala van den Boomen

Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.