Heftig: vrouwen over ingeknipt worden tijdens de bevalling
Inknippen: het is een schrikbeeld dat veel vrouwen hebben als ze denken aan bevallen. Geen onrealistisch schrikbeeld, want het overkomt behoorlijk wat vrouwen. En niet altijd zonder gevolgen.
Onlangs brachten we namelijk het nieuws dat er in Nederland tijdens een bevalling veel vaker gekozen wordt voor inknippen dan in andere landen. En dat het de vraag is of daar niet zorgvuldiger mee om gegaan moet worden, omdat helemaal niet altijd duidelijk is of het wel echt noodzakelijk is om een knip te zetten. Natuurlijk, soms kan het gewoon niet anders en dan is het goed dat de mogelijkheid er is, want een knip kan levens redden.
Levens verwoesten kan het echter ook, te oordelen aan de vele reacties op Facebook. En daar schrokken we toch best wel van. Een greep uit de comments:
“Ze wilden mij na 3 minuten persen al inknippen, waarschijnlijk omdat de verloskundige om 7 uur vrij was, maar ik pas om 7.41u ben bevallen… (Ben gelukkig uiteindelijk niet geknipt, maar dat kwam ook door de motivatie van de schaar in mn ooghoek…) Het kon haar niet snel genoeg gaan. Ook nadat mijn dochter geboren was moest direct die placenta eruit dus heb ik meteen een spuit gehad. Nu ben ik zwanger van de tweede, maar ik ga straks pas persen als die schaar de kamer uit is. Er wordt van mijn doos geen knutselwerkje gemaakt door te knippen, plakken en borduren!”
“Bij mijn eerste is het echt onnodig geweest. Druk in het ziekenhuis. Binnen 15 minuten een knip. Je denkt dat ze het toch niet onnodig zullen doen, maar na het baren van twee grotere kinderen thuis weet ik zeker dat dit niet had gehoeven. En op dat moment dat het gebeurt denk je: doe maar. Als dat kind maar geboren word. Zeker bij de eerste, want, weet jij veel…”
“M’n eerste kwam uiteindelijk met behulp van een vacuümpomp, maar de knip die daarvoor gezet werd was véél te groot. Waardoor ik in m’n kraamweek verrekte van de pijn door de tig hechtingen. En ook daarna heel lang pijn gehad.”
“Ik ben ingeknipt en toch kreeg ik op een gegeven moment een vreemd gevoel en hoorden we gekraak. Half uur na de geboorte lag ik toch nog op de OK om m’n totaalruptuur onder narcose te herstellen. Gelukkig heb ik er geen blijvende schade aan overgehouden, maar de periode erna was wat angstig en niet heel prettig.”
“Ik ben bij mijn eerste bevalling ingeknipt. Dit is inmiddels bijna 7 jaar geleden en ik wordt binnenkort geopereerd. Dit omdat het nooit mooi geheeld is. Wat een ellende dat inknippen.”
“Hier ook niks mis met de kleine, was net begonnen met persen en hoppa: een knip. Ze vloog eruit, we wisten dat ze klein zou zijn, dus die knip was totaal onnodig. Twee jaar later nog steeds gruwelijk veel last van de hechtingen. Bijkomend nadeel: doordat ze gelanceerd werd heeft ze de knip/scheur verder getrokken. Bij elkaar twee keer langer bezig geweest met hechten dan met bevallen en ook nog naar binnen gescheurd, waar ze het niet genoeg konden verdoven. Ik vervloek die knip nog alle dagen.”
“Au! Knip meer last van gehad dan van de keizersnee wond van de 1e!”
“Manlief heeft nog steeds een trauma van het geluid van die schaar in het vlees. Na vier dagen begonnen bij mij de hechtingen te irriteren en te trekken! En de grootste pijn kwam pas bij en na het losknippen van de hechtingen. Bij mijn tweede dochter riep ik meteen: niet inknippen! Verloskundige is een ruim halfuur bezig geweest met hechten! En na vier dagen weer drama.”
“Bij mij spataderen onder, waardoor er een knip gezet moest worden richting de anus. ’t Was nodig, maar twee weken krom lopen, wijkende wond, pijn bij grote boodschap op toilet, na drie weken pas weer op dreef met lopen, en twee jaar lang problemen bij intimiteit. Twee jaar later bij warm weer zeer irritante pijn, dus ’t is t toch wel fijn als het niet hoeft of anders kan.”
Poeh, dat is niet niks! Hoewel we dankbaar zijn voor de mogelijkheid van medische interventies, vinden we dit soort ervaringen toch best heftig om te lezen. Bevallen is al een hele tour de force, dus alles wat vrouwen bespaard kan blijven, daar moeten we ons eigenlijk optimaal voor inzetten. Toch?
Lees ook: Zo voelt bevallen echt, aldus 14 moeders.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
