Te vroeg geboren baby gebruikt voor anti-abortuslobby. Mag ik even kotsen?!
Meningen, overtuigingen, moralen. We hebben ze allemaal. En daar is ook niks mis mee. Want iedereen leeft tot op zekere hoogte in zijn eigen werkelijkheid en leeft zijn leven volgens zijn eigen normen. Maar steeds vaker en steeds meer hebben we neiging die normen aan elkaar op te dringen. Op vele fronten, maar als het om ouderschap gaat al helemáál. En soms gaat dat gewoon echt te ver.
Een tijdje terug kwam er op Facebook een post voorbij, waar mijn bloed echt van begon te koken. Het is alweer een even geleden, maar ik was er zó boos over, dat ik er nu pas wat over kan zeggen, zonder opnieuw echt vuur te spuwen. Het volgende was namelijk het geval: een moeder die met 23 weken beviel van haar dochter, plaatste een foto van haar kindje op haar timeline. Met de vraag of iedereen die anti-abortus was die foto vervolgens wilde delen. Omdat ze daarmee duidelijk wilde maken dat abortus moord is. Want dat mag in Nederland namelijk tot 24 weken. En door haar te vroeg geboren baby op Facebook te zetten, hoopte ze dat iedereen kon zien dat je, als je een late abortus pleegt, dus in koelen bloede compleet mens om zeep helpt. En dat je je daarvoor diep moet schamen. Haar post werd vervolgens opgepikt en haar dochter vloog over het internet. Want dat was koren op de molen van de pro-life sympathisanten.
Lees ook: Als je zwanger zijn niet leuk vindt…
Laat ik allereerst voorop stellen dat ik het afschuwelijk voor deze moeder vind dat zij zoiets naars en angstigs mee heeft moeten maken met haar kindje. Dat wens je gewoon niemand toe. Ik hoop dan ook dat haar dochtertje het overleefd heeft en dat zij op zal groeien tot een gezond kind, dat aan haar moeilijke start niks over heeft gehouden. Maar mag ik dan daarna even vragen wat deze vrouw in vredesnaam bezielt heeft, om haar eigen hulpeloze kind te gebruiken, zodat zij de moraalridder kon uithangen? Want echt, daar kan ik met de beste wil van de wereld dus gewoon niet bij. Hoe haal je het in je hoofd om andere vrouwen, andere moeders, op deze manier een schuldgevoel aan te praten? Te proberen jouw eigen moraal op te leggen aan anderen, waarover jij simpelweg helemaal niks te zeggen hebt? Jouw opvattingen, jouw overtuigingen, op te leggen aan de hele wereld. Over de rug van je worstelende, zieke kind? Sorry, maar daar kots ik van.
Tegen abortus zijn, dat kan. Dat is je goed recht. Maar in onze samenleving zijn wetten en richtlijnen opgesteld voor dit soort zaken en dat betekent dus dat een ieder binnen die wetten en richtlijnen de keuzes mag maken waar zij zélf achter staan. En dat verder helemaal niemand anders daar ook maar íets over te zeggen heeft. Wat je opvatting of moraal ook is. Waarom hebben zoveel mensen toch de neiging om hun waarheid als dé waarheid te verkondigen? En daarvoor door roeien en ruiten te willen gaan? Waarom willen mensen maar niet begrijpen dat zij zelf niet de maatstaf zijn der dingen? Dat wat voor jou logisch, belangrijk, of verantwoord is, dat voor een ander helemaal niet hoeft te zijn? En daar komt dan nog bij dat je nooit in iemand anders’ schoenen staat en dientengevolge dus absoluut geen oordeel kunt vormen over het hoe en waarom van iemands keuzes. En dáár heb je ook gewoon het recht níet toe.
Zijn dit soort mensen nou werkelijk in de veronderstelling, dat vrouwen die een (late) abortus ondergaan zich niet terdege bewust zijn van het leven in hun buik? Dat ze niet weten dat een foetus van 20 weken al, inderdaad, echt een mensje is? Natuurlijk weten ze dat wel. En laten ze dat leven niet zonder gewetenswroeging weghalen. Een vrouw pleegt geen abortus met een onbewogen gemoed, zonder zich af te vragen hoe het misschien had kúnnen zijn, zonder schuldgevoel en zonder pijn in haar hart. Echt hoor, daar heeft een vrouw, een moeder, geen schokkende foto van een piepkleine minibaby aan allerlei slangen en andere enge apparaten voor nodig. Wat mij betreft is dat dus gewoon ordinaire provocatie, met modder en superioriteitsgevoel smijten naar vrouwen die je, juist als vrouw en als moeder, zou moeten steunen en omarmen. Omdat hun keus een hartverscheurende is, die je niemand toe zou wensen en waar ze ongetwijfeld hun gegronde redenen voor zullen hebben. Redenen die jij, terwijl je niet meer dan aan de zijlijn staat, zou moeten accepteren en respecteren. In plaats van te verketteren.
Het is een groot goed dat wij hier in Nederland grotendeels baas in eigen buik zijn. Dat we de mogelijkheid hebben te kunnen beslissen of we nieuw leven op deze wereld willen zetten, of dat we dat niet kunnen, of niet willen. Vrouwen in menig ander land zouden daar een moord (ja ja, pun intended) voor doen. Om zichzelf en hun nageslacht te beschermen. Voor een toekomst die misschien wel bijzonder weinig rooskleurig en vol ellende zou kunnen zijn. Wees verdorie gewoon eens blij en dankbaar voor de mogelijkheden en de vrijheden die wij als samenleving met elkaar verworven hebben. En doe ermee wat je wilt en wat voor jóu goed voelt. Maar echt, hou je moralen bij jezelf en flikker ze niet op iedereen z’n timeline. Daar hebben ze namelijk niks te zoeken. En vooral: gebruik je hulpeloze, zieke baby niet om die moralen bij iedereen door de strot te duwen. Want als we het dan hebben over ethisch onverantwoord, dan moet je misschien eens naar jezelf kijken.
Lees ook: Als de echo niet goed is… (Verhaal van een zenuwslopende onzekerheid).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
