Vala ontcijfert de kraamlijst (emmers…? wtf?!)
Wanneer je in je derde trimester zit krijg je van je verloskundige een lijst mee met benodigdheden voor als het zover is. Vala, die de eerste twee keer in Amerika beviel, schrok zich de derde keer in Nederland helemaal dood van die lijst.
In Amerika en krijg je geen lijst mee voor het baren. Je gaat daar gewoon naar het ziekenhuis en daar hebben ze alles wat er nodig is om zo’n baby de wereld in te helpen. Zelf mik je een pyjama en drie rompers in een tasje en dan word je warm onthaald. Dat gaat in Nederland anders, hier dien je zelf een toolkit klaar te hebben staan voor als de vliezen breken. Daarom krijg je een boodschappenbriefje voor aanstaande ouders, zodat je alles in huis hebt, mocht je onverhoopt jezelf moeten verlossen (als de verloskundige in de file staat ofzo). En zeg nou zelf, er gaat toch ook niks boven DIY?
LEES OOK: Zullen we het eens hebben over de donkere kant van die eerste weken?
Verklarende woordenlijst
Ik kreeg dus bij mijn laatste controle van mijn derde zwangerschap zo’n lijstje mee naar huis en ben er eens goed voor gaan zitten. Maar na het tweede punt moest ik de verklarende woordenlijst er al op naslaan. Is Nederlands bevallen echt zo anders dan de Amerikaanse manier? Ik kan me van zeker de helft van de attributen op de lijst niet herinneren dat ik die in de VS ooit gezien heb tijdens de bevalling. En in principe lijkt baren me een exercitie die vrij straight forward is, die niet op heel veel verschillende manieren kan. Er is tenslotte maar één uitgang en in dit geval zijn er niet heel veel wegen die naar Rome leiden. Desondanks lijkt er in de bewegwijzering een wereld van verschil te zitten.
Smeerlapperij
Kan iemand mij vertellen wat in vredesnaam ‘navelbandjes’ zijn? Moet ik een bandje om mijn navel tijdens de bevalling, of zijn die dingen voor de baby? En waaróm moet die dan een bandje om z’n navel? Twee emmers met een vuilniszak erin, wil ik überhaupt wel weten wat daarin gaat? Ik neem tenminste aan dat het niet de baby is, dus ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat daarin opgevangen wordt wat er voor de rest nog uit mijn geboortekanaal komt rollen. Noem me preuts en smetvrezerig en misschien is het inderdaad zo dat Amerikaans bevallen me verpest heeft, maar ik hoef geen emmers met bloederige resten weefsel en een drillerige navelstreng naast mijn bed te hebben. In de VS verdwijnt al dat soort smeerlapperij gewoon op magische wijze en wat mij betreft is dat the way to go.
Martelwerktuigen
Hoe cru is het dat je zelf een schaar kopen, voor als er in je ladybits geknipt moet worden? Dat is bijna psychologische oorlogsvoering, dat je zelf de martelwerktuigen in huis moet halen waarmee anderen je lichaam gaan verminken. Zodat die schaar als een soort Zwaard van Damocles boven je hoofd, (of onder je vagina dus eigenlijk) hangt te bungelen, klaar om een bloedbad aan te richten. Celstof matjes, klossen, steriele gaasjes, flesjes alcohol, het gaat maar door. Aan het eind van de lijst kun je bijna een heel ontwikkelingsland verplegen vanuit je eigen medicijnkast en ben je inmiddels zo bang voor de bevalling dat je uit pure zelfbescherming je benen liever bij elkaar houdt. Ik heb de lijst ook maar niet aan Mario laten zien, want ik vrees dat hij dan prematuur al van zijn stokje gaat.
Horrorpakket
Er zit weinig anders op dan alles op de lijst maar af te vinken en in huis te halen, anders haal ik me een boze verloskundige op de hals. Dat kan ik beter niet riskeren, aangezien het altijd beter is om degene die gewapend is (schaar en naald en draad kunnen net zoveel schade aanrichten als een kalashnikov) te vriend te houden. Ik bestel dus maar zo’n horrorpakket en schuif het met mijn ogen dicht ergens ver onder mijn bed. Wat je niet ziet, bestaat tenslotte niet en ik mag nog zo’n zes weken in de ontkenning. Als de eerste weeën komen, ga ik gewoon demonstratief op de stoep van het ziekenhuis liggen puffen. Op een gegeven moment moeten ze me dan wel binnenlaten en dan hoop ik maar dat ze in Nederlandse ziekenhuizen net zo discreet zijn als in Amerikaanse en dat je de placenta en de bloedproppen daar niet ook zelf door het doucheputje moet proppen.
Dat kraampakket doneer ik dan wel een keer aan de Derde Wereld, daar kunnen ze vast nog wel een steriele schaar en een paar navelbandjes gebruiken. Of aan het Museum of National History in New York, zodat de mensen in Amerika kunnen zien hoe bevallen in de Middeleeuwen ging. Daar hebben ze in de VS vast nog maar weinig relikwieën van.
LEES OOK: Gastblogger Olga over de kraamtijd: “Ik voel me een stinkende melkkoe”.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
