Tessa kan geen tweede kind krijgen: “Ons gezin is niet compleet, maar niemand begrijpt dat”

Tessa (31) en haar man Jonas (33) hebben samen een dochtertje, Mia, van 4 jaar. Ze willen heel graag een tweede kind, maar het lukt maar niet om zwanger te worden.

“Toen Jonas en ik voor een eerste kind gingen, stond ik er niet eens bij stil dat het misschien niet zou lukken. Ik ging er gewoon vanuit dat ik snel zwanger zou zijn. Zo ging het tenslotte ook bij al mijn vriendinnen, dus waarom bij mij dan niet? Ik was een gezonde, jonge vrouw, we hadden een gezonde levensstijl en er waren in beide families nooit vruchtbaarheidsproblemen geweest. En inderdaad, binnen twee rondes was ik zwanger van Mia. We waren dolblij, maar ik vond het eigenlijk ook gewoon vanzelfsprekend dat het zo makkelijk was gegaan. Achteraf, met de ervaring die ik nu heb, wilde ik dat ik meer had stil gestaan bij het wonder dat een zwangerschap eigenlijk is. Een kind krijgen is allesbehalve vanzelfsprekend. Dat weet ik nu ik Mia geen broertje of zusje kan geven. We zijn inmiddels al ruim twee jaar bezig, maar mijn buik blijft leeg. Waarom het niet lukt? Geen idee. En dat maakt het extra frustrerend.

LEES OOK: Hier lijden heel veel vrouwen aan (en de kans is groot dat je dat niet weet).

Toen Mia een jaar was besloten we voor een tweede kindje te gaan. Na een half jaar was ik nog steeds niet zwanger en begon ik me lichtelijk zorgen te maken. Iedereen stelde me gerust: zoveel stellen doen er een tijdje over, het zou vast goed komen. Maar na anderhalf jaar was ik nog steeds niet zwanger. ‘Onbegrepen secundaire onvruchtbaarheid’ noemt onze gynaecoloog het. We hebben namelijk alles laten controleren, maar niks wijst op een fysiek probleem. Waarom het dan toch niet lukt is een raadsel. ‘Soms gaat het gewoon niet’, is het enige dat de gynaecoloog kan zeggen, maar ja, wat moet je daarmee? Ik kan daar bijna geen genoegen mee nemen. Soms denk ik dan ook dat ik nog liever zou hebben dat er wel wat met een van ons aan de hand was. Dan was er tenminste nog een verklaring voor en konden we er misschien gericht wat aan doen, ook al is het met vervelende medische behandelingen. Maar nu kunnen we niks. Dingen als IVF worden namelijk afgeraden als er geen aantoonbaar lichamelijk probleem is, omdat dat soort behandelingen nou eenmaal toch een aanslag op je lijf zijn. Volgens onze gynaecoloog is het daarom beter om het maar gewoon te blijven proberen en te hopen dat ik uiteindelijk toch zwanger raak. Dat begrijp ik heus wel, maar nu is het alsof we vast zitten. Er is duidelijk een probleem, maar omdat de oorzaak ervan niet gevonden kan worden, wil niemand ons een oplossing bieden. Zo voelt het.

Ons gezin voelt niet compleet en iedere maand dat ik weer niet zwanger ben, wordt ons verdriet daarover groter. Maar veel mensen begrijpen dat niet. ‘Jullie hebben toch al een kind?’ krijgen we dan te horen en dat we dankbaar moeten zijn voor wat we hebben. ‘Er zijn tenslotte ook mensen die helemaal geen kinderen kunnen krijgen’ wordt er dan geroepen. Tja, dat is natuurlijk zo. Maar betekent dat dan dat wij geen recht hebben op verdriet? Omdat het altijd erger kan? Dat vind ik moeilijk en ik merk aan mezelf dat ik dat soort gesprekken daarom steeds vaker uit de weg ga. Als mensen dan vragen of er nou al eens een tweede komt zeg ik alleen maar ‘Nee’ en loop ik weg. Ik heb geen zin in iedere keer dat onbegrip. Het is ook heel dubbel: aan de ene kant zeggen mensen dat we niet moeten zeuren, maar tegelijkertijd krijgen we ook vaak genoeg te horen hoe ‘zielig’ het is voor Mia dat ze maar in haar eentje is. Ja hallo, wat willen jullie nou?! Maar goed, het zal mijn eigen frustratie wel zijn dat ik me zo makkelijk laat opnaaien door anderen.

We zijn lang alleen maar bezig geweest met onze zwangerschapswens, maar op een gegeven moment kwamen we op een punt dat dat ons opbrak. Zowel individueel, als wat onze relatie samen betreft. Daarom hebben we besloten dat we het los moeten laten en het gewoon maar moeten nemen zoals het komt. Het is lastig, maar we proberen ons steeds meer in te stellen op een toekomst met ons drietjes en daar ook echt de voordelen van te zien. Dat we makkelijker weg kunnen bijvoorbeeld, dat Mia altijd onze onverdeelde aandacht krijgt en dat we meer geld over houden. Natuurlijk zijn dat eigenlijk onbelangrijke dingen, maar het is beter om er een positieve draai aan te geven dan bij de pakken neer te blijven zitten. Ik hoop nog steeds dat er een dag komt dat ik met een positieve test in handen sta, maar ik wil niet meer elke maand die teleurstelling hebben. Als we nooit meer een kindje krijgen zal dat altijd een gat in mijn hart blijven, denk ik. Maar daar moet ik dan maar mee leren leven. En ergens is het toch waar: we hebben Mia in ieder geval. En voor haar ben ik dan ook, iedere dag weer, vreselijk dankbaar.”