Trots op je natuurlijke bevalling? Wat een onzin!
Natuurlijk bevallen, dus zonder ziekenhuizen, pijnbestrijding of andere hulpmiddelen, dat is eigenlijk de enige échte manier om te bevallen. Vindt menig natuurlijk bevallen vrouw. En is daar dan ook heel erg ‘trots op’. Maar, hoezo dan eigenlijk? Telt het op een andere manier dan niet?
Dit weekend zat ik met Mario op het terras van het zonnetje te genieten, toen ik het gesprek van een groep jonge moeders aan het tafeltje achter ons opving. In geuren en kleuren bespraken ze hun zwangerschappen en bevallingen en ik moest een beetje lachen. Want als mede-moeder vind ik dat toch stiekem altijd leuk om aan te horen. Totdat één van de dames opeens zei: “Ik ben er toch heel trots op dat ik twee keer natuurlijk ben bevallen.” Op een toon alsof ze hoogstpersoonlijk wereldvrede had gesticht ofzo. En mijn nekharen gingen daarvan spontaan recht overeind staan. Want, ‘trots’ op je natuurlijke bevalling? Sorry, maar hoezo dat dan? Ik begrijp daar dus echt helemaal niks van. Alsof het je eigen verdienste is dat je geen pijnbestrijding nodig had, of wilde. Alsof het feit dat jij het zonder hebt gedaan van jouw bevalling een grotere prestatie maakt dan de bevallingen van de moeders die de morfinepompjes en de ruggenprikken hebben laten aanrukken. Alsof jouw bevalling echt was en die van anderen een soort halfbakken aftreksel van wat baren eigenlijk is. Wat een bullshit. En vooral ook: wat een zelfingenomen arrogant gelul.
Lees ook: Als papa getraumatiseerd is door de bevalling (want voor mannen is het ook niet niks!).
Ik ben drie keer bevallen, waarvan één keer ‘natuurlijk’. En ik ben op alledrie mijn bevallingen even trots. Of nee, beter gezegd: ik ben helemaal niet trots op mijn bevallingen. Waar ik wél trots op ben, is de kinderen die ik gekregen heb. Dáár ben ik echt apetrots op. Maar het feit dat ik die kinderen uit mijn doos gedouwd heb, mwah, dat vind ik eigenlijk niet zo’n big deal. Dat is namelijk gewoon de biologie, zeg maar. Omdat ik een vrouw ben en mijn lichaam dus zo in elkaar zit dat dat tot de mogelijkheden behoort. Vervelend vind ik het trouwens ook wel, dat bevallen, maar ja, ‘t is dat het nog niet echt anders kan. Je moet er nou eenmaal wat voor over hebben. Maar trots op mijn bevallingen? Nee, zo zou ik het niet willen omschrijven. En die keer dat ik het zonder pijnstilling deed vind ik ook echt niet beter, mooier, echter, dan de keren dat er wel een aantal hulpmiddelen aan te pas kwamen. Whatever works is wat baren aangaat altijd mijn credo geweest namelijk. Ze moeten d’r nou eenmaal uit, die kinderen, en hoe, dat zal me verder dan echt worst wezen. En wat mij betreft is dat ook de enige juiste filosofie om te aan te hangen.
We moeten af van de, in Nederland nog immer geldende, natuurlijke bevallingscultus. Van dat idee dat een bevalling pas echt een bevalling is als een vrouw urenlang onverdoofd en helse pijnen lijdend heeft liggen kreperen. Van het idee dat je het ‘zelf moet doen’. Want wat is dat toch voor iets raars? Ben je dan niet ‘zelf’ bevallen als je gekozen hebt voor pijnbestrijding? Voor zover ik weet kun je je namelijk aan alle kanten plat laten spuiten en open laten snijden, maar nog steeds is er dan niemand anders die het baren voor je doet. Als die mogelijkheid er was geweest, dan had ik daar persoonlijk trouwens voor geopteerd, want dan was dat hele gedoe met die baarmoeder die zich urenlang binnenstebuiten keert, die weeën, die scheurende schaamlippen en noem het allemaal maar op me mooi bespaard gebleven. Want ik weet niet hoe het met jou zit, maar mij ging het toch voornamelijk om het eindresultaat: dat kind. Dat was namelijk de reden dat ik akkoord was gegaan met negen maanden lang mijn lichaam ter beschikking stellen: dat ik er daarna een leven lang plezier van zou hebben. Niet omdat ik dan vervolgens kon koketteren met mijn zogenaamde oerkrachten en andere vrouwen een kutgevoel kon geven door ze met mijn superieure kut om de oren te slaan. En dat is wel wat de natuurlijke bevallingsbeweging bewerkstelligt door zo de nadruk te leggen op wat er ‘echt’ is en wat niet.
Want heel veel vrouwen voelen zich slecht, minderwaardig, of zelfs schuldig als ze tijdens het baren toch hulp nodig hebben. Als de pijn ze teveel wordt, als ze het dus niet ‘zelf’ kunnen. Er wordt ze aangepraat dat ze te weinig ‘los durven laten’, zich niet ‘over durven geven’. Dat ze, door een ruggenprik of andersoortige medicatie, niet het belang van hun kind, maar vooral van zichzelf voorop hebben gesteld. Dat ze hun kind daarmee geweld aan hebben gedaan. En dat ze eigenlijk geen echte vrouwen zijn. Want echte vrouwen, die kunnen het gewoon, dat baren. Niet piepen, maar persen tenslotte. Tanden op elkaar, geboortekanaal open en gaan met die banaan. En dan pas mag je trots zijn. Want dan pas ben je écht bevallen. Al die andere bevallingen, die zijn blijkbaar nep. Al help je een heel peloton baby’s tegelijk de wereld in, als je ze niet puur natuur het levenslicht hebt laten zien, telt het niet. Iets met leuk geprobeerd, maar toch niet helemaal gelukt ofzo. #fail.
Zeggen dat je trots bent omdat jij wel natuurlijk bent bevallen is jezelf boven degenen plaatsen die dat om wat voor reden dan ook niet hebben gedaan, of hebben gekund, jezelf iets toekennen waar je naar alle waarschijnlijkheid voor een groot deel niet eens bijzonder veel invloed op hebt gehad, en dat maakt je best wel een vervelend mens. Zorgt ervoor dat we een cultuur in stand houden waarin veel vrouwen zich veroordeeld voelen en alsof ze tekortgeschoten zijn. Wat zeer kwalijk is in een tijd en in een maatschappij waarin vrouwen toch al zo vaak moeten vechten voor waardering en bevestiging en niet zelden slachtoffer zijn van vooroordelen en stigmatisering. We zouden er als vrouwen daarom dus ook goed aan doen elkaar niet af te troeven, maar omhoog te tillen, al onze verschillen ten spijt. Want zolang we binnen de eigen gelederen de witte vlag niet hijsen en de zogenaamde mommy wars ijzerenheinig blijven voeren, gaan we de al die andere oorlogen die we als vrouwen ook al moeten strijden echt niet winnen.
Dus zullen we er gewoon eens mee ophouden? Trots zijn op je bevalling is wat mij betreft echt onzin en trots zijn op je natúúrlijke bevalling al helemaal. Bevallen is een noodzakelijk kwaad om een kind te krijgen en een capaciteit die vrouwen van de natuur (meestal) nou eenmaal toebedeeld hebben gekregen. Iedereen kan het in principe, of het nou linksom, rechtsom, ondersteboven, achterstevoren, zus, zo, met of zonder is. En wat vooral het punt is: het échte werk, dat begint dus pas na de bevalling. Dan moet er namelijk een kind grootgebracht worden. Dat is wanneer het er echt op aan komt. En dan doet het er dus helemaal niet meer toe op welke manier dat kind precies ter wereld is gekomen. Bevallen is namelijk geen wedstrijd. En als je dan toch in dat soort termen wilt denken, dan is een bevalling een korte sprint, maar het moederschap, of liever gezegd, het ouderschap, dat is een marathon. Dáárbij uiteindelijk heelhuids over de finishlijn weten te komen, dát is een prestatie. En inderdaad echt iets om heel erg trots op te zijn.
Lees ook: Allemaal incontinent en verzakt. Maar niemand praat erover.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
