Waarom een thuisbevalling écht fantastisch kan zijn (en helemaal niet eng!)

De vorige twee baby’s kreeg Philippine in het ziekenhuis, maar dit keer zou ze thuis bevallen. Toch?

Ik schreef al eerder een blogje over de reacties die ik kreeg toen ik vertelde dat ik heel misschien, eventueel, thuis zou willen bevallen. Alsof ik Chinees praatte of gek was geworden. Maar waarom doen we er eigenlijk allemaal zo spastisch en moeilijk over? Is bevallen (en zwanger zijn) niet iets super natuurlijks in plaats van een medische zaak? Ik ging op onderzoek uit.

Vertrouwen in mijn lijf

Mijn derde zwangerschap was sowieso een hele relaxte. Ik had het volste vertrouwen in mijn lijf en in het baby’tje wat daarin aan het groeien was. Toen de verloskundige tijdens een controle het hartje van mij baby niet kon vinden raakte ik niet in paniek, ondanks de grote ogen die zij opzette, maar wist ik dat mijn kleintje het echt wel goed maakte daarbinnen. Ik had haar immers vanmorgen nog gevoeld. Ik durfde te vertrouwen op mijn intuïtie en wist daarom ook al vroeg: die bevalling ga ik deze keer thuis doen. Heel even spookte het door mijn hoofd om zelfs de verloskundige beneden te laten wanneer ik moment suprème boven in de slaapkamer bezig zou zijn met de weeën opvangen (ik had daar ooit zo’n mooi artikel over gelezen), maar dat vond mijn man (en oké, ik zelf eigenlijk ook wel) wel heel radicaal.

Ik kocht het boek Vrije Geboorte – in je kracht zwanger zijn en bevallen, van Anna Myrte Kortweg. Anna Myrte schreef dit boek toen ze in verwachting was van haar derde kind en – net als ik – op zoek ging naar de meest natuurlijk en vreugdevolle manier van zwanger zijn en bevallen. En – net als ik – laat ze zich deze keer niet meeslepen door angst, maar ervaart ze deze bijzondere periode vanuit vertrouwen.

Pijn tijdens de bevalling

Zo vond ik het bijvoorbeeld heel verfrissend om te lezen dat pijn tijdens een bevalling eigenlijk helemaal niet iets slechts of negatiefs is. Iets wat ik bij mijn twee eerdere zwangerschappen en bevallingen wel zo ervaren heb. Zodra je zwanger bent wordt het hele scala dat je aan medicatie kunt krijgen tijdens je bevalling voor je voeten geworpen, waardoor je als zwangere vrouw eigenlijk direct wordt bang gemaakt; ‘nou dan zou het wel heel erg veel pijn gaan doen.’ Ja, dat is zeker zo. Althans, zo ervaren de meeste barende vrouwen dit. Maar eigenlijk hoor je vrijwel nooit iemand over het nut van die pijn: namelijk het uit je lijf krijgen van je baby.

Daar komt zo’n oerkracht bij kijken, dat kan toch bijna niet zonder slag of stoot gaan. En om Carita Salome met haar ‘duik in je weeën’ daar maar even bij te halen, zeg ik nu: ‘duik in je pijn’. Natuurlijk ervaart iedereen die pijn anders, en oké, ik heb misschien makkelijk praten met 3 redelijk vlotte bevallingen. Waarschijnlijk had ik ook wel anders gepiept na 36 uur weeën, maar het gaat mij erom dat je niet bang hoeft te zijn voor de pijn van die weeën of tijdens het persen.

Natuurlijke pijnstilling

Anna Myrte schrijft dat het goed is om je te realiseren dat deze pijn niet gevaarlijk is voor je lichaam. Als je de pijn weg wilt hebben en niet wilt accepteren dat de pijn er is, kun je bang worden en in paniek raken. En in deze paniek wordt er vaak gevraagd om pijnbestrijding. In plaats van aan deze paniek toe te geven, en dus te kiezen voor medicatie, is het veel heilzamer om ruimte te maken voor de pijnervaring. Laat de paniek er zijn, adem de angst en de pijn in en zeg er ja tegen. Dit zorgt er niet alleen voor dat je weer in je kracht komt, het helpt ook bij de aanmaak van endorfine, de natuurlijk pijnstiller. Tijdens de bevalling heeft dit mantra mij zeker geholpen. Toen na twee weken elke nacht vervelende voorweeën, de pijn eindelijk heviger werd (en het startsein dus was gegeven) dacht ik niet: help!, maar YES! we gaan beginnen. Ik omarmde de pijn en daardoor was het denk ik gelijk een stuk draaglijker.

Voor- en nadelen van thuisbevallen

Goed, ik klink nu waarschijnlijk zeer zweverig (ben ik niet mensen, ben ik niet), maar ik had het volste vertrouwen in mijn lijf dat ik dit klusje thuis kon klaren. Bovendien las ik in het boek van Anna Myrte ook ergens dat bevallen net iets is als eten, slapen, poepen, vrijen; niemand heeft het ons geleerd, en toch kunnen en doen we het allemaal. Ik sprak tijdens mijn zwangerschap uitvoerig met mijn verloskundige over de voor- en nadelen van thuisbevallen. Vooral de gevaren van thuisbevallen die in de media naar voren komen (het babysterftecijfer zou hoger zijn bij thuisbevallingen) hielden mij bezig. Gelukkig laat recent onderzoek zien dat thuis bevallen met een verloskundige net zo veilig is als in het ziekenhuis en wist de verloskundige mij te overtuigen om thuis te bevallen.

Bevallen in een vreemde omgeving

En zoals ik het voor ogen had, gebeurde: op 7 februari om 03.33 uur kwam onze dochter Madelief, in serene rust, thuis ter wereld. Een mooier einde van mijn laatste zwangerschap, en het start van nieuw leven, had niet gekund. Ik was blij dat ik niet met weeën in de auto naar het ziekenhuis hoefde, daar in een vreemde omgeving mijn kind zou moeten baren en hup daarna gelijk weer naar huis gestuurd zou worden. In plaats daarvan had ik mijn man aan de ene kant naast me, mijn moeder aan de andere kant, mijn favoriete verloskundige (mazzel dat zij net dienst had die nacht!) aan mijn voeteneind en twee kleine, slaperige, nieuwsgierige broertjes die af en toe kwamen kijken of hun zusje er al was. Het was totaal niet eng (‘maar je hebt geen gynaecoloog of kinderarts in de buurt’), extreem pijnlijk (‘maar dan kun je geen ruggeprik nemen’) of vies (‘maar dan zit alles onder het bloed en vruchtwater’). Deze thuisbevalling was een droom!

Lees ook: 25 dingen die Renée dacht tijdens de eerste keer seks na de bevalling