Thuis, of in het ziekenhuis bevallen? Vala weet het niet
Vala is zwanger van haar derde kind en moet in de zomer bevallen. Haar twee oudste Terroristen zijn allebei in Amerika geboren en dus in het ziekenhuis, omdat thuis bevallen daar niet im frage is. Maar nu heeft ze opeens de keus: thuis, of in het ziekenhuis? En ja, what to do…?
De vorige twee keer had ik het makkelijk, want toen had ik gewoon geen keus. Bevallen in je eigen bed is voor Amerikanen iets uit een slechte horrorfilm: eng, vies en gevaarlijk. Dat doe je dus gewoon niet, behalve als je een soort gestoorde gek bent uit een biologisch dynamische New Age commune en dan word je eigenlijk sowieso geëxcommuniceerd, dus het handjevol mensen dat wél thuis bevalt wordt succesvol monddood gemaakt en eigenlijk ook het liefst gedeporteerd. Dientengevolge ging ik dus met gezwinde spoed naar het ziekenhuis bij de eerste de beste wee en beviel daar zeer steriel en klinisch. En dat heb, om maar even volgens goed Nederlands gebruik met wijlen Johan Cruijff te spreken, ze voordelen en ze nadelen.
Lees ook: Wat je tijdens de bevalling dus echt niet wilt horen.
Nu ben ik ruim over de helft van mijn derde, maar eerste Nederlandse, zwangerschap en werd mij door de verloskundige gevraagd eens na te gaan denken over waar ik mijn kind het levenslicht wil laten zien. Waarna ik in een existentiële crisis ben beland. Want, doe ik het gewoon weer gezellig in gezelschap van de witte jassen, of blijf ik thuis en baar ik in mijn eigen bed, met een esotherische geurkaars op het nachtkastje? Ik weet het gewoon niet. Mijn ziekenhuisbevallingen vond ik niet persé vervelend en het mooiste was: ze hadden daar lekker veel drugs. Niet te versmaden bij marathonbevallingen zoals de mijne, want na 33 uur als een hijgende hond op je knieën op het bevalbed, kun je echt wel een shotje van het één of ander psychedelisch stimulerends gebruiken.
Aan de andere kant: misschien duurde het juist allemaal zo lang, omdát ik vanaf het eerste krampje in een steriel bed aan allerlei slangen lag. Want ultiem ontspannen is wel een beetje lastig met een infuus in je arm, een zuurstofmasker op je gezicht en een bloeddrukmeter aan je arm die zichzelf ieder kwartier automatisch oppompt. Je Zen vinden is al best een klusje als je baarmoeder zich iedere twee minuten binnenstebuiten keert, maar al die toeters en bellen dragen zéker niet bij aan je innerlijke rust. Dus dan vraag ik me stiekem toch ergens af: was het misschien anders gegaan als ik wél thuis had kunnen blijven? Rustig mijn weeën af had kunnen wachten? Had kunnen puffen met alleen de aanstaande vader aan mijn zij en niet ook nog in gezelschap van een batterij bliepende machines, twee gynaecologen en heel cheerleadingsquad aan juichende verpleegsters aan mijn bed? Het zou zomaar kunnen.
Dus zit ik nu in dubio, want wat is wijsheid, nu ik daadwerkelijk de keus heb? Je zou zeggen dat je weet wat je wilt als je al twee keer een kind gebaard heb, maar voor mij voelt het alsof het weer de eerste keer is. Aan de ene kant boezemt het me angst in, op z’n Nederlands bevallen, want wat als er iets fout gaat? Als het wéér totaal niet opschiet, de baby het benauwd krijgt of plotseling driedubbel op z’n kop blijkt te liggen? Moet ik dan met piepende banden, gierende weeën en een hysterische man naar het ziekenhuis scheuren? Dat lijkt me allesbehalve aangenaam en Zen. Maar, wat als het wél lukt, die idyllische thuisbevalling, rustig in mijn eigen bed, in mijn eigen slaapkamer, met alleen Mario die mijn hand vasthoudt? Dat lijkt me toch wel heel erg fijn. Kon ik maar in de toekomst kijken, had ik maar een glazen bevallingsbol waar ik mijn baringstoekomst in kon zien. Dan wist ik tenminste of ik Mario al naar de Intratuin kan sturen voor een flink stuk landbouwplastic voor over het matras, of dat ik het bestellen van dat kraampakket net zo goed maar achterwege kan laten.
Thuis, of in het ziekenhuis, ik heb nog zo’n 15 weken om erover na te denken. Misschien heb ik geluk en beval ik op een zwoele zomeravond tijdens een wandeling door de schemering, in een weilandje vol boterbloemen. Glijdt deze baby gewoon na slechts drie weeën moeiteloos en helemaal Zen de wereld in. Ik heb er een hard hoofd in, maar mocht het toch gebeuren, dan reis ik terug naar Amerika om me daar hard te maken voor de natuurlijke bevalling. En zo niet, dan ga ik voor de allerlaatste keer in mijn leven nog een keer legaal aan de drugs. Tja, voordelen en nadelen, Johan zei het tenslotte niet voor niets.
Adviseer Vala op Facebook!
Lees ook: 14x Zo ga je je ook voelen tijdens de bevalling.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
