Stomme dingen die tegen een ‘jonge’ zwangere gezegd worden
Toen Philippine zwanger was van haar eerste kind, was ze vijfentwintig jaar. In de Randstad vindt men dat jong voor een baby. Dus: woon jij in een grote stad, ben je begin twintig en wil je graag zwanger worden…deze reacties zul je krijgen van de buitenwereld!
Ik begin alvast met mijzelf te verdedigen (uit automatisme misschien, stom he?!). Mijn vriend Reinier is vijf jaar ouder dan ik en bovendien waren we, toen we besloten hadden dat we graag een gezin wilden, al ruim 7 jaar samen. We hadden een fijn huis in Amsterdam, onze studie was al een tijdje afgerond en we hadden allebei een goede baan. Het was tijd voor de volgende stap; een kind zou een bekroning op onze liefde zijn. En dus besloten we ervoor te gaan. Ik was al vrij snel zwanger, ontzettend mazzel natuurlijk. We waren dolblij en stonden te stuiteren van geluk, maar helaas reageerden mensen om ons heen iets minder enthousiast.
- De huisarts; die belde ik als eerste om mijn zwangerschap door te geven en om advies te vragen. Want, wat moesten we nu doen? Was ik wel echt zwanger? Moest ik daar ook nog een test doen om het echt zeker te weten? Ik mocht die middag nog langskomen. Glunderend zaten Reinier en ik samen tegenover haar te vertellen over het moment dat we de zwangerschapstest deden. Haar reactie was een dooddoener: “Was het wel gepland?” Stampvoetend heb ik de praktijk verlaten.
- De vrouw van het echocentrum; Rond een week of 7 mochten we voor het eerst onze rijstkorrel op scherm bekijken tijdens een termijnecho. Terwijl ik met mijn benen wijd in de beugels lag en de echoscopiste ons kind zocht, zei ze opeens verbaasd: “Goh, 1987? Dan ben je wel erg jong he?!”
- Mijn (lieve en traditionele) schoonouders; Natuurlijk dolenthousiast omdat ze voor het eerst opa en oma zouden worden, werd er wel even voorzichtig gepolst of er eigenlijk niet eerst getrouwd moest worden?
- De verloskundige; tijdens het intakegesprek zei ze lachend: “Je bent mijn jongste patiënt!” – alsof ze met een medisch wonder te maken had.
- Mijn zwangerschapsyogagroepje; bij de voorstelronde aan het begin van de eerste les, keek iedereen mij met grote ogen aan toen ik zei: “Ik ben Philippine, 25 jaar en JA HET WAS DE BEDOELING!”
Lieve mensen, ik weet het, in de Randstad ben ik inderdaad ‘wat aan de jonge kant’ en een uitzondering misschien. Had ik elders in het land gewoond, had waarschijnlijk niemand mij met scheve ogen aangekeken. Ik ben geen tienermoeder die zich op haar 15e per ongeluk heeft laten bezwangeren door de eerste de beste puisterige puber op het schoolfeest, hoor! En waarom zou ik nog vijf jaar moeten wachten tot mijn 30e verjaardag en het maatschappelijk geaccepteerd is dat ik moeder ga worden? Mijn advies voor alle zwangere vrouwen en moeders onder de 30: trek je eigen plan en laat de rest maar lekker lullen!
Lees ook: 11 dingen waar je naar terugverlangt als je niet meer zwanger bent
