Rammelend door je zwangerschap – als je bekkeninstabiliteit hebt
Je hoort er niet zoveel over, maar best veel vrouwen krijgen er tijdens hun zwangerschap last van: bekkeninstabiliteit. En dat is geen pretje.
Toen ik voor de eerste keer een kind kreeg was een vriendin van mij tegelijkertijd zwanger. Bij mij verliep alles gladjes, maar zij raakte al vrij snel zo ongeveer gehandicapt, omdat ze niet meer kon lopen zonder te vergaan van de pijn. Ze kreeg namelijk bekkeninstabiliteit. Iets wat in mijn optiek vooral een hoop aanstellerij was. Want kom op zeg, dat was natuurlijk weer zo’n typisch zeikwijvenkwaaltje van vrouwen die hun zwangerschap een goed excuus vinden om gewoon maar maandenlang alles uit hun handen te laten vallen en op hun luie reet te gaan zitten. Mijn vooroordeel werd bevestigd door de wetenschap, want over het bestaan van bekkeninstabiliteit is menig arts nogal sceptisch. Inmiddels echter kan ik echter uit eigen ervaring zeggen dat bekkeninstabiliteit wel degelijk bestaat. En, belangrijker nog, dat het zwaar kut is. Want je wordt er inderdaad invalide van.
LEES OOK: Toen ik dacht dat mijn dochter stikte en ik zowat een hartaanval kreeg.
Tijdens mijn tweede zwangerschap sloeg mijn bekken namelijk genadeloos aan het rammelen. Binnen drie maanden verrekte ik van de pijn en belandde ik huilend bij een gespecialiseerd fysiotherapeut die wekelijks met grof geweld probeerde mijn bekken weer terug te zetten waar het hoorde. Wat gebeurt er namelijk bij bekkeninstabiliteit? Als je zwanger bent maakt je lichaam het hormoon relaxine aan. Dit zorgt ervoor dat je gewrichtsbanden weker en rekbaarder worden. Hierdoor kunnen de botten in het bekken gemakkelijker afzonderlijk van elkaar bewegen waardoor er ruimte gecreëerd wordt voor de bevalling. Dat is allemaal leuk en aardig, maar het gevolg daarvan kan soms ook zijn dat je pijn krijgt. Veel pijn. Die pijn kan zo erg zijn dat het je ernstig belemmert je in je dagelijks leven, alsof zo’n zwangerschap op zichzelf dat al niet genoeg doet. En zie dan al die maanden maar eens door te komen zonder gek (en doodmoe!) te worden. Want pijn bij iedere beweging, dat is slopend.
Ik kon uiteindelijk alleen nog maar zittend de trap op en af. En eigenlijk mocht ik helemaal geen trappen meer gebruiken van de fysiotherapeut. Godzijdank woonden we destijds in een gelijkvloers appartement met een lift, maar er waren nog steeds uitdagingen genoeg. Ik had bijvoorbeeld een hyperactieve peuter waar ik de hele dag achteraan moest rennen en die ik heel vaak op moest tillen. Wat eigenlijk gewoon niet kon. Maar ja, de meeste zwangere vrouwen beschikken nou eenmaal niet over een 24-uurs inwonende nanny, dus dan zit er weinig anders op dan je krakende lijf toch maar in de strijd te gooien. Ik voelde me totaal gehandicapt en ik werd gek van hoe beperkt ik raakte in mijn mogelijkheden. Even een simpel wandelingetje maken zat er al niet in en ik raakte zwaar geïrriteerd van de constante pijn. Het feit dat mijn man me iedere dag moest kraken op de plekken waar mijn fysiotherapeut met watervaste zwarte stift kruisjes had gezet was ook geen pretje. Voor mij niet, maar zeker ook niet voor hem. Want ook al zat-ie iedere avond bovenop me, het deed weinig voor de romantiek.
Gelukkig was ik er na de bevalling vrijwel meteen weer vanaf. In veel gevallen is dat zo. Als de hormoonhuishouding weer normaal wordt herstelt het lichaam zich vaak snel. Maar als je pech hebt, houd je er ook na je bevalling nog last van. Soms zelfs heel erg lang. Zoals mijn vriendin, die er eigenlijk nooit helemaal vanaf is gekomen en daarom nooit aan een tweede zwangerschap heeft durven beginnen. Wat natuurlijk heel verdrietig is, maar wel begrijpelijk. Ik vond het ook bepaald niet voor herhaling vatbaar en had me dus ook schrap gezet toen ik een derde kind kreeg. Dat bleek onnodig, want dit keer bleef mijn bekken netjes op z’n plaats. Zo gaat dat met zwangerschappen: er is geen een hetzelfde, dus in het verleden behaalde resultaten bieden nooit garanties voor de toekomst. De vraag is daarom altijd: waag je het er toch maar weer op? Zwanger zijn, het is net Russisch roulette.
Nog steeds zijn er over het wel of niet bestaan van bekkeninstabiliteit veel meningsverschillen en over de aanpak ervan zijn de professionals het al helemaal niet eens. Maar inmiddels ken ik genoeg vrouwen, mezelf incluis dus, die ermee te maken hebben gehad en heb ik geen empirisch bewijs meer nodig. Loop jij dus rond met een dikke buik en een rammelend bekken, dan kan ik alleen maar zeggen: respect vrouw, en hou vol. Laat je door niemand vertellen dat het allemaal wel mee zal vallen, want je bent geen aansteller. En op je luie reet zitten? Was het maar waar! Want iedere vrouw met bekkeninstabiliteit weet dat zelfs dat dan enorm veel pijn kan doen.
LEES OOK: Smeren, smeren, smeren tijdens je zwangerschap (maar heeft dat überhaupt wel zin?).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
