Ode aan alle onbekenden die hielpen m’n kinderen op de wereld te brengen
Een kind krijgen doe je niet alleen, dat doe je met behulp van heel veel onbekenden. Vreemd, maar ook best bijzonder. Janneke vergat om ze te bedanken en doet dat bij deze alsnog.
Lieve onbekende helpers,
Laatst besefte ik vanuit het niets weer eens hoe dolgelukkig ik ben met mijn kinderen. En dat ik het feit dat ze er zijn voor een heel groot deel aan jullie te danken heb. Terwijl jullie mij helemaal niet kennen en ik jullie ook niet. In mijn geval waren jullie met velen, en samen hebben jullie een enorm grote rol gespeeld in mijn leven en dat van mijn gezin. Natuurlijk weet ik dat het voor de meesten van jullie je beroep is om andere mensen te helpen. Maar dat maakt het nog niet vanzelfsprekend. Wat ik vooral bijzonder vond, is de overgave waarmee jullie ons steeds te hulp schoten. Alsof het voor jullie allemaal net zo belangrijk en speciaal was als voor ons. Het ging allemaal snel en in een roes, die hele geboorte en de kraamtijd, dus echt bedankt heb ik jullie volgens mij nooit. Maar onder het motto ‘beter laat dan nooit’, wil ik dat bij deze alsnog doen. In volgorde van verschijning:
Lees ook: Hoe ik de week overleefde mét tweeling en zonder man.
Bedankt verloskundige, die mij meteen serieus nam toen ik me bij zes weken meldde bij de verloskundigenpraktijk, ook al had ik zelf het gevoel dat ik de kluit aan het belazeren was en dat die plus op de zwangerschapstest vast een vergissing was.
Dankjewel echoscopist, die bij de twaalf-weken-echo plotseling zei: “Hier zit er nog één!”, en het helemaal niet erg vond dat wij haar niet direct geloofden en ze het nog drie keer moest herhalen.
Dank, gynaecologen en echoscopisten, die een groeiachterstand ontdekten bij één van de kinderen en dat nauwlettend, vanuit verschillende ziekenhuizen, in de gaten hielden.
Bedankt verloskundigen op de spoedpoli, omdat ik altijd meteen mocht komen als ik de kleinste niet meer voelde of één druppel bloed verloor, zelfs die keer met Oud en Nieuw, toen het nieuwe jaar pas een half uur oud was.
Bedankt verloskundigen die wekenlang elke dag bij ons thuis kwamen, om met een CTG-apparaat de hartslag van de kinderen te meten.
Bedankt aan alle taxichauffeurs, die me van en naar het ziekenhuis reden toen ik dat zelf niet meer kon. Vooral aan de taxichauffeur wiens dure wagen ik zat te bevuilen toen ik met gebroken vliezen naast hem zat.
Bedankt gynaecoloog die de spoedkeizersnede zou gaan doen, die ik nog nooit had ontmoet maar in wie ik toch meteen vertrouwen had. En bedankt verpleegkundige die me toefluisterde dat zij de beste gynaecoloog was die je je maar kon wensen.
Bedankt uitvinder van de ruggenprik, die ervoor zorgde dat ik mijn kinderen live geboren kon zien worden. Bedankt degene wier hand ik fijn kneep toen die prik gezet werd precies op het moment dat ik een monsterwee moest opvangen. En bedankt aan de ontelbare mensen (of leek dat maar zo?) in de O.K. dat jullie het niet erg leken te vinden dat dat gebeurde onder luid gevloek van mijn kant.
Dank aan iedereen die er bij was toen onze kinderen gezond ter wereld kwamen.
Bedankt aan degene die eraan dacht polaroids van ze te maken en die voor mijn neus op te hangen.
Dank aan de kinderarts die ze controleerde terwijl mijn man ze intussen duizend kusjes mocht geven.
Dank aan degene die me even later met mijn kinderen herenigde.
Onuitsprekelijk veel dank aan de verpleegkundige die onze kleinste niet veel later paars aangelopen uit bed viste en weer tot leven wekte.
Dank aan iedereen op de intensive care afdeling dat jullie vier dagen lang ons kind in de gaten hielden, op een veel betere manier dan ik dat zelf ooit had gekund.
Dank aan de verpleegkundigen die mij steeds heen en weer reden tussen de verschillende afdelingen zodat ik allebei mijn kinderen kon voeden.
Bedankt verpleegkundige die zei dat ze onze kleine strijder echt zou gaan missen toen we haar na drie nachten en vier dagen mochten ophalen van de ic.
Dank aan iedereen die het mogelijk maakte dat we eindelijk echt met z’n vieren waren.
Dank kraamverzorgster dat je ons opving toen we ineens een beetje ontredderd en onthand thuis zaten met twee baby’s. Dankjewel dat je zeventien keer voordeed hoe je moest inbakeren omdat ik het maar niet kon onthouden. En dat je langer bleef dan afgesproken, ook al moest je daar je weekend voor opofferen.
Dank lactatiekundige die me hielp de moed erin te houden toen ik op het punt stond het kolfapparaat uit het raam te smijten.
Bedankt verre kennissen en vrienden van vrienden die zomaar prematuurkleertjes opstuurden die ze nog hadden liggen.
Bedankt verloskundige van de praktijk waar ik aanklopte toen ik net zwanger was, dat je toch aan ons bed kwam zitten, ook al had je mijn zwangerschap niet begeleid en woonden wij inmiddels niet meer in jullie stadsdeel.
Bedankt aan alle vrijwilligers die me kwamen helpen toen ik zelf nog niet in staat was in mijn eentje voor twee baby’s tegelijk te zorgen. Vooral bedankt aan de vrijwilligster die altijd net zo lang bleef tot ze écht niet meer nodig was, zo vaak als nodig was en zolang als nodig was.
En dank aan iedereen die ik ben vergeten.
Ik kan wel huilen als ik eraan denk hoeveel ieder van jullie voor me betekend heeft en hoeveel al jullie grote en kleine daden hebben bijgedragen aan het geluk van ons gezin. Deze brief dreigt een beetje een persoonlijk relaas te worden, maar dat is het niet. Want ik weet door deze ervaring gewoon dat álle aanstaande en kersverse moeders hulp hebben gekregen uit (on)verwachte hoek, en dat we het zonder al die hulp knap lastig hadden gehad. Ik schrijf dit ook omdat ik, als ik hierover nadenk, besef wat mensen voor elkaar over hebben als het om leven (of dood) gaat. Dat er dan eigenlijk maar één ding overheerst: liefde. En dat vind ik een hoopvolle gedachte. Een gedachte die me de hoop geeft dat onze kinderen op een liefdevolle planeet ter wereld zijn gekomen, waar ze de meest liefdevolle start kregen. Hopelijk beseffen ze daardoor, zo klein als ze zijn, dat de wereld hoofdzakelijk uit liefde bestaat. En zullen ze, waar dat nodig is, nog meer liefde brengen. Het goede voorbeeld kregen ze al, van jullie.
Lees ook: Waarom je 1 jaar nodig hebt om aan het moederschap te wennen.
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
