Pijnlijk en onnodig: Nederlandse vrouwen te vaak ingeknipt bij de bevalling
Tijdens een bevalling wordt er in Nederland regelmatig naar de schaar gegrepen. Even een knipje en hops, daar is de baby. Moeten we daar wel zo makkelijk over doen? Of knippen we te snel?
Het was één van mijn grootste angsten toen ik voor het eerst moest bevallen: dat ik ingeknipt zou moeten worden. Wat leek me dát eng. En pijnlijk bovendien. Maar ja, als het moet dan moet het. Dat kind moet er toch uit. Gelukkig is het mij alledrie de keren bespaard gebleven, maar veel vrouwen in Nederland hebben minder geluk. Sterker nog, in Nederland worden tijdens de bevalling meer vrouwen ingeknipt dan in veel andere landen. Uit onderzoek uit 2010 bleek dat bij 30,3 procent van de Nederlandse vrouwen tijdens de bevalling een knip gezet wordt. In een land als Zweden, waar er gelijksoortige geboortezorg is, ligt dat percentage op slechts 6,6 procent. En nog steeds wordt er bij Nederlandse vrouwen een stuk vaker ingeknipt dan elders. Hoe kan dat?
Geen invloed in het heetst van de barensstrijd
Stichting Bevallingstrauma en onderzoekers van het VU Medisch Centrum pleiten voor meer onderzoek naar, en afspraken over inknippen. Want, wordt er gezegd, een knip wordt regelmatig gezet zonder dat daar echt een concrete aanleiding voor is. Daarnaast zijn er geen algemeen geldende richtlijnen voor het hoe en waarom van knippen. Ieder ziekenhuis hanteert daar zijn eigen beleid voor. Er zou daarom meer duidelijkheid over dat beleid moeten komen, zodat vrouwen hun keuze voor hoe en waar te bevallen mede daarop kunnen baseren. Nu weet een vrouw voor zij gaat bevallen meestal niet hoe vaak er in een bepaald ziekenhuis wordt ingeknipt en wat de beweegredenen daarvoor zijn. Gevolg daarvan is dat ze tijdens haar bevalling soms verrast wordt als er plotseling besloten wordt tot het zetten van een knip en er dan eigenlijk niks meer over te zeggen heeft. Tenslotte, als jij in het heetst van de baringsstrijd hoort dat er nu een knip gezet moet worden ben je meestal niet meer bij machte om met de gynaecoloog in conclaaf te gaan over de gedachte achter die beslissing en/of de voor en nadelen eens netjes voor jezelf op een rijtje te zetten. Het enige wat je wilt is je kind en hóe, dat zal je op dat moment worst wezen.
Waarom wordt er ingeknipt? Eigenlijk voornamelijk om de bevalling te bespoedigen. In Nederland is de (ongeschreven) regel dat er niet te lang geperst mag worden, liefst niet langer dan een uur, waarna er vaak medische interventies worden toegepast. Of er wordt met een knip gepoogd een totaalruptuur te voorkomen, in de veronderstelling dat door de doorgang te vergroten de kans op inscheuren wordt verkleind. Op zich natuurlijk een nobel streven, want niemand zit erop te wachten om van kop tot kont open te liggen, maar of knippen inderdaad het beoogde effect heeft is helemaal niet bewezen. En dan moet je op een gegeven moment toch een kosten-baten analyse gaan maken.
Na zo’n knip zit je wel met de gevolgen en die zijn soms niet gering. Soms kan het echt niet anders en dan is het goed dat het kan. Maar inknippen veroorzaakt logischerwijs behoorlijk letsel en vrouwen kunnen daar nog lang last van houden. Zo ontstaan er soms bekkenbodemproblemen en zijn er vrouwen die nog maanden, zo niet jaren, pijnklachten hebben, een trekkend litteken en/of ongemak tijdens de seks. Daarnaast heeft onderzoek heeft uitgewezen dat een natuurlijke scheur eigenlijk altijd makkelijk geneest dan een knip. Het is daarom tijd dat het inknipbeleid onder de loep genomen wordt en dat vrouwen vóór hun bevalling beter worden voorgelicht. Er moet ze bijvoorbeeld duidelijker verteld worden dat een knip vooral een noodmiddel is en dat zij er bovendien zelf ook nog wat over te zeggen hebben. Jouw bevalling, jouw lijf, tenslotte. En die schaar is zo gepakt, maar de wond (zowel lichamelijk als geestelijk) is niet altijd net zo makkelijk geheeld.
(Bron: RTL Nieuws)
LEES OOK: Mirjam kreeg een gentle sectio.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
