Mijn bevalling zonder pijnbestrijding: de zwaarste én mooiste dag van mijn leven
Toen ik zwanger was, hoorde ik verhalen van vriendinnen over ruggenprikken en pijnstillers. Maar ik besloot: ik ga het proberen zonder. Hoe moeilijk kon het zijn? Spoiler: héél moeilijk. Toch kijk ik terug op mijn bevalling zonder pijnbestrijding als een van de meest intense, maar bijzondere ervaringen van mijn leven.
De beslissing: wel of geen pijnbestrijding?
Tijdens mijn zwangerschap twijfelde ik: wil ik pijnbestrijding of niet? De gedachte aan een naald in mijn rug maakte me nerveus, en ik dacht: vrouwen doen dit al eeuwen zonder. Maar in mijn achterhoofd hield ik altijd de optie open, voor het geval ik het niet aankon.
De eerste weeën: ‘Dit valt wel mee’
Toen de eerste weeën begonnen, was ik nog optimistisch. Het voelde als heftige menstruatiekrampen, maar niks wat ik niet aankon. Ik ademde rustig in en uit, liep rond in huis en dacht: dit kan ik. Tot het moment dat de weeën elkaar sneller begonnen op te volgen. Toen wist ik: oké, dit is serieus.
Het moment waarop ik dacht: ik kan dit niet meer
In het ziekenhuis, tijdens de actieve fase van de bevalling, was de pijn allesoverheersend. Het voelde alsof mijn lichaam compleet overgenomen werd. Ik schreeuwde naar mijn partner: “Waarom doen vrouwen dit?!” En toch, ergens diep van binnen, bleef dat stemmetje dat zei: je kunt dit.
De kracht van een goed team
Wat me erdoorheen hielp? De ademhalingstechnieken die ik had geleerd én de steun van mijn verloskundige en partner. Ze moedigden me aan, hielden mijn hand vast en herinnerden me eraan dat ik sterker was dan ik dacht. Zonder hen had ik het misschien niet gered.
Het moment dat alles veranderde
En dan, na uren van pijn en strijd, was hij daar: mijn zoon. Het moment dat hij op mijn borst werd gelegd, vergat ik alles. De pijn, de angst, de twijfel – het was het allemaal waard. Ik voelde me alsof ik de wereld had overwonnen.
Wat ik heb geleerd
Een bevalling zonder pijnbestrijding is niet voor iedereen, en dat is helemaal oké. Maar voor mij was het een manier om de kracht van mijn lichaam te ervaren. Het heeft me geleerd hoe sterk ik ben, zelfs als ik denk dat ik het niet aankan.
Lees ook: Hoe ik me voorbereidde op de komst van een tweede kindje
