Mijn bevalling was een nachtmerrie en daar mag over gepraat worden
Bevallen zou de mooiste dag van je leven moeten zijn, toch? Voor mij was het allesbehalve dat. Het was angstaanjagend, pijnlijk en eenzaam. Maar daar praten we niet graag over en dat moet veranderen.
Toen ik zwanger was, hoorde ik alleen maar verhalen over hoe bijzonder bevallen is. “Ja, het doet pijn, maar het is magisch,” zeiden ze. Wat ze er niet bij vertelden, was dat het ook compleet anders kan lopen. Mijn bevalling was een achtbaan van paniek en machteloosheid en het duurde lang voordat ik me daar niet meer schuldig over voelde.
Het begon onschuldig
Ik ging vol goede moed het ziekenhuis in. Mijn weeën waren pittig, maar ik dacht: Dit kan ik aan. De verloskundige stelde me gerust en alles leek volgens plan te verlopen. Maar na een paar uur veranderde de sfeer. Mijn ontsluiting schoot niet op, mijn baby’s hartslag zakte en ineens was de kamer gevuld met mensen die in medische termen tegen elkaar praatten.
Ik wist niet meer wat er gebeurde. Niemand legde iets uit, iedereen leek haast te hebben en ik voelde mezelf steeds verder verdwijnen in de chaos. Toen ze zeiden dat het een spoedkeizersnede werd, was ik te uitgeput om zelfs maar te reageren.
De controle kwijt
De operatie voelde als een waas. Terwijl mijn baby met spoed werd gehaald, lag ik daar, trillend en doodsbang. De pijn was onder controle, maar emotioneel was ik volledig de weg kwijt. Waar was de magie? Waar was het mooie moment waar iedereen het altijd over heeft?
Ik hoorde mijn baby huilen, maar ik voelde niets. Geen opluchting, geen blijdschap, alleen leegte. Het leek alsof ik de regie over mijn eigen bevalling volledig kwijt was – en dat gevoel bleef nog weken daarna hangen.
Praten is helend
Het duurde maanden voordat ik durfde te zeggen dat mijn bevalling een trauma was. Je wilt een goede moeder zijn en daar hoort blijkbaar bij dat je dankbaar moet zijn, ongeacht wat er gebeurt. Maar eerlijk? Ik was vooral boos. Op mijn lichaam, op het medisch team en op mezelf, alsof ik had gefaald.
Het was pas toen ik mijn verhaal deelde met andere moeders dat ik begreep dat ik niet alleen was. Bevallingstrauma is een onderwerp waar weinig over gepraat wordt, maar het is er wél. En het moet gehoord worden.
