9 Redenen waarom de laatste week van de zwangerschap echt de zwaarste is
Iedere fase van de zwangerschap heeft z’n moeilijke momenten. Die misselijkheid de eerste weken, het maagzuur in het tweede trimester en het feit dat je je eigen veters niet meer kunt strikken als je eenmaal het derde trimester aantikt, het is allemaal geen pretje. Maar die laatste week, die is pas echt de hel. Omdat:
LEES OOK: 31 Dingen om heel misselijk van te worden tijdens je zwangerschap.
* Je nooit zeker weet wanneer het nou echt de laatste week is.
Dat je 40 weken zwanger bent, zegt namelijk niks. Voor hetzelfde geldt moet je nog twee weken doorlopen met je enorme buik. Het berekenen van de uitgerekende datum is tenslotte nog steeds geen exacte wetenschap, dus die baby kan zomaar besluiten dat-ie er nog niet klaar voor is. En jij ondertussen maar zweten en maagzuur opboeren.
* Je eruit ziet als een gestrande walvis.
Tuurlijk, een dikke buik hoort erbij en heel lang ziet het er ook enorm mooi en vrouwelijk en magisch en alles uit. Totdat je dat punt bereikt dat het gewoon grotesk is geworden. En iedereen die je aan ziet komen een verschrikte kreet slaakt en uit voorzorg de straat oversteekt omdat ze bang zijn door jou omver gewalst te worden.
* Wachten vreselijk is.
Daar zit je dan, topzwaar tussen de 3000 rompers en speenkoorden die je hebt aangeschaft. Te wachten. Alleen maar te wachten. Je hebt alle hydrofielen al drie keer gestreken en uit pure verveling zelfs de wieg maar uitgekookt en nog steeds is er geen baby. Iedereen is naar z’n werk en je hebt alle series op Netflix al gezien. Wat moet je nu in godsnaam nog doen?!
* Je waarschijnlijk aambeien hebt.
Hele. Grote. Aambeien. De combinatie van je immer uitzettende baarmoeder, constipatie, en de toename van progesteron in het derde trimester zorgt ervoor dat de aambeien als paddenstoelen uit je achterkantje ploppen. En het constante gejeuk en de barsten die tijdens ieder toiletbezoek weer in je anus springen doen je ernstig twijfelen aan je keus om zwanger te worden, want er is natuurlijk no way dat je er straks een baby uit kunt persen zonder dat de kraters spontaan in je kont springen.
* Mensen je niet met rust laten.
Je kunt de straat niet op zonder dat je wordt aangesproken op hoe ontzettend dik je wel niet bent en allerlei impertinente vragen moet beantwoorden over of het gepland was en of je het niet jammer vindt dat het een jongetje is en geen meisje of juist andersom, en je je ongevraagde handen van wildvreemden op je buik moet laten welgevallen. Thuis krijg je ook al geen rust, want je wordt de hele tijd gestalkt door familie en vrienden op de app, die ieder uur vragen of die baby er nou al eens een keer is. JONGENS, HOU OP!
* Het allemaal gewoon ontzettend oncomfortabel is.
Alles dus. Alles doet pijn, jeukt, prikt, krampt, of irriteert. Je kunt niet meer normaal zitten of liggen, je hebt de hele tijd honger maar zit na een muizenhapje vol, je raakt hevig geëmotioneerd bij een reclame voor hondenbrokken, maar wordt al witheet van woede als je man te dicht bij je in de buurt ademt. Kortom: alles is all over the place en overwegend ruk, de hele tijd. Dodelijk vermoeiend.
* Je niet kunt slapen.
Er zijn niet genoeg kussens in de wereld om een vrouw aan het eind van haar zwangerschap nog enigszins lekker te kunnen laten liggen in bed. Je buik is ondertussen zo groot dat je jezelf niet meer van je ene naar je andere zij kunt hijsen, waardoor je dus de hele nacht als een soort manische, naar adem happende vis op het droge ligt te spartelen, terwijl je man naast je ondertussen in diepe slaap een heel bos omzaagt. Iedere nacht overweeg je weer hem met een kussen te smoren, maar je realiseert je ook dat je dan straks alle nachtvoedingen alleen moet doen en je hebt nog net genoeg tegenwoordigheid van geest om te bedenken dat je dan waarschijnlijk echt aan een slaapdelirium ten onder gaat.
* Je de hele tijd moet plassen.
Echt DE HELE TIJD. Je kunt net zo goed kamp opslaan op de wc, want daar breng je toch het grootste deel van de dag en nacht door. Bovendien kun je zes keer per dag een schone broek aantrekken omdat je blaas het bij iedere hoest, hik of nies laat afweten, dus de vraag is eigenlijk waarom je je sowieso nog aankleedt. Alsof het zo makkelijk is om iedere keer onder die enorme buik de knoop van je zwangerschapsjeans los te frutten, of die tuniek omhoog te sjorren.
* Je er gewoon zo klaar mee bent.
Eerder in je zwangerschap, zelfs op de momenten dat het moeilijk en zwaar was, was er ook nog zoveel om naar uit te kijken. Zoveel nieuwe ontwikkelingen en gevoelens, zoveel eerste keren. Maar op het eind is er niks anders meer dan pijn, ongemak en diepgewortelde woede jegens zwanger zijn. Gelukkig is het moment dat je de neiging hebt je man knock out te slaan en daarna zelf met een hete breinaald je vliezen te breken doorgaans het moment dat je op het punt staat te gaan bevallen. Je hebt het gehaald. Eindelijk is het voorbij.
Of eh, begint het dan eigenlijk pas…? Nou ja, daar zullen we het nog maar even niet over hebben.
LEES OOK: 10 Dingen die je te horen krijg als je je hoogzwanger op straat waagt.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
