Halló?! Ik ben hoogzwanger, kunt u even opstaan?!
Iedereen die weleens hoogzwanger is geweest, weet dat dat niet de meest comfortabele tijd is. Meer dan tien meter lopen is een hele opgave, plaatsen zonder toilet zijn eigenlijk verboden terrein en lang staan is al helemaal onmogelijk. Dus wat doe je dan, als je tijdens het spitsuur in een overvolle trein naar huis moet? Precies, hopen dat de mensen voor je opstaan. Maar helaas doen ze dat bijna nooit…
Ik moest dus laatst met de trein naar huis. Van Amsterdam naar Utrecht. Om 18.00 uur. Terwijl het 26 graden was. Dat is normaal al de hel, aangezien de halve Randstad zich in drie schamele coupé’s moet zien te proppen en je dus gegarandeerd een half uur in zo’n bedompt treinhalletje zonder ventilatie tussen de transpirerende kantoorklerken staat weg te smelten, maar als je hoogzwanger bent, is het eigenlijk gewoon écht niet te doen. Je zou dan ook verwachten dat er wel een plekje voor je vrij wordt gemaakt, als de andere passagiers zien dat je bijna onder het gewicht van je eigen buik bezwijkt. Maar men blijft liever zelf zitten, heb ik moeten concluderen.
Lees ook: De 7 fasen van slaap als je hoogzwanger bent.
Begrijp me niet verkeerd, echt, ik ben geen mietje. Nee, ik ben niet ziek of gehandicapt, ik ben alleen maar zwanger, dus ik hoef heus niet met de traumahelicopter van A naar B gebracht te worden. Ik werk gewoon door tot ik de 36 weken aantik en van een beetje bandenpijn ga ik niet gelijk aan de rollator. Ik ben best wel een bikkelzwangere, al zeg ik het zelf. Maar zelfs de gladiatoren onder ons gaan op een gegeven moment op hun tandvlees lopen en ik kan niet anders zeggen: inmiddels blijf ik nog met moeite overeind in de arena. Dat harnas gaat namelijk wel erg strak zitten zo rond de 35 weken en als ik een half uur in een tropische trein tussen de zweetoksels van 80 kantoorpikken moet staan, ga ik rammelend ten onder. Dus hallo, kunt u even plaatsmaken?!
Als ik zo’n waggelende kamerolifant zag aankomen, in de trein, tram, of bus, dan vond ik het niet meer dan logisch om mijn plekje aan haar af te staan. Want nee, een half uur staan in een plakkerige trein is niet tof, maar vlak voor Utrecht Centraal een zwangere vrouw moeten reanimeren, daar had ik doorgaans nóg veel minder zin in. En bovendien heb ik altijd geleerd dat je de zwakkeren en hulpbehoeftigen in de samenleving de helpende hand dient te reiken en je kunt bij het zien van zo’n enorme toeter toch gewoon niet volhouden dat iemand niet een zekere vorm van hulp behoeft? Maar nu ik zelf de proporties van die orka in Free Willy begin aan te nemen, mag ik in de tram nog steeds in het gangpad aan zo’n rubberen lus gaan hangen en hopen dat ik van de weeromstuit niet midden op het Leidseplein beval.
Is het iets Nederlands om in het openbaar vervoer te doen alsof zwangere vrouwen niet bestaan? Want in Amerika heb ik dit nog nooit meegemaakt. Daar stonden ze al voor me op toen ik nog maar 20 weken ver was en het bij de aanblik van mijn buik nog maar de vraag was of daar een baby in zat, of gewoon teveel whipped cream latte macchiato’s van de Starbucks. Je kunt veel zeggen over die Amerikanen, maar met pregnant ladies nemen ze geen risico. Baby on board, weet je wel. Respect the belly.
Ik wil echt niet het zure zwangere zeikwijf uithangen, die zwangerosaurus die stampend en briesend door de straten gaat en iedereen met haar dikke pens opzij ramt. Maar een beetje coulantie met mijn penibele staat van verregaande corpulentie tijdens deze laatste loodjes is toch niet teveel gevraagd? Echt, nog heel eventjes, dan heb ik verlof en beloof ik dat ik niet meer de straat op ga tot ik bevallen ben en tot normale proporties ben geslonken. Maar mag ik dan tot die tijd alstublieft mijn buik wel op uw stoel parkeren? Dan doe ik mijn best om niet in de trein te gaan bevallen. Want dan moet u niet alleen staan, maar krijgt u ook nog eens vertraging. En er zijn natuurlijk grenzen.
Lees ook: Dingen die je echt heel erg mist tegen de tijd dat je hoogzwanger bent.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
