Janneke over haar laatste zwangerschap: ‘Ik wil het overdoen, zonder corona’
Op het schoolplein pronken met je zwangere buik, samen naar de verloskundige, en opa en oma die de baby mogen knuffelen: Janneke wil haar zwangerschap nog eens overdoen, maar dan zonder corona.
Laatst zag ik een zwangere moeder over het schoolplein lopen en plotseling voelde ik zo’n lichte steek van jaloezie. Waar kwam dat vandaan? Twee zwangerschappen en drie kinderen later is mijn kinderwens ruimschoots vervuld. Bij zwangere vrouwen die niet over het schoolplein lopen, had ik dit gevoel niet. Dus waarom dan toch dat gevoel van dit-wil-ik-ook? Plotseling wist ik het: het was geen jaloezie, het was teleurstelling, spijt, weemoed. Niet omdat ik nog een keer zwanger wilde worden, maar omdat ik besefte wat ik had gemist tijdens mijn eigen zwangerschap: de mogelijkheid om met je zwangere buik zorgeloos over een schoolplein te lopen.
Lockdown zwangerschap
Ik werd zwanger van onze derde tijdens de eerste lockdown. Mijn man was ineens veel thuis, er waren veel gezellige buiten-borrels-op-afstand met de buren, er was een gevoel van saamhorigheid – en van het een kwam het ander. Tijdens mijn zwangerschap was ik optimistisch. Ik had immers nog negen maanden te gaan en tegen de tijd dat de baby er zou zijn, zouden we het ergste wel achter de rug hebben, dacht ik. We waren druk met het runnen van het thuisfront en werkfront tegelijkertijd en dat ik in mijn eentje naar de verloskundige moest, beschouwde ik als een luxeprobleem.
Ik vond het ook niet zo erg dat er vanwege de anderhalvemeter-maatregel niemand aan mijn buik mocht zitten en er niemand ongevraagd in mijn aura kwam. De treinreizen onderweg naar het werk, met half-vergane bananenschillen in prullenbakken en oud-zweet van medereizigers, heb ik ook niet gemist. Ik was niet bang om corona te krijgen, en ook niet dat mijn baby het zou krijgen – ik ben niet zo bang aangelegd. Ik vond de hele zwangerschapsbubbel eigenlijk best goed aansluiten bij de coronabubbel. Corona was ‘het nieuwe normaal’ en net als iedereen paste ik me zo goed en zo kwaad als het ging aan aan de omstandigheden. Er waren ergere dingen gaande dan niet-samen-naar-de-verloskundige-mogen en voortdurend je handen moeten ontsmetten met een of ander giftig ruikend goedje.
Het oude normaal
Pas nu corona écht voorbij lijkt en we allemaal alweer vergeten lijken te zijn hoe het was om niet te mogen knuffelen en als enige vermaak door de polders te kunnen fietsen, besef ik wat ik heb gemist: een normale zwangerschap. Ik had maar wat graag mijn man wél aan mijn zijde willen hebben tijdens sommige afspraken bij de verloskundige, of een keer mijn kinderen mee willen laten luisteren naar het hartje. Ik had dolgraag mijn zussen willen omarmen toen ik hoorde dat zij óók (alle drie na ons veertigste) tegelijk met mij zwanger waren. Foto’s willen maken van ons drieën schouder aan schouder of buik-aan-buik, in plaats van met gepaste afstand ertussen.
Ik had mijn vriendinnen in de armen willen vallen toen ik ze mocht vertellen dat ik opnieuw zwanger was
Ik had mijn vriendinnen in de armen willen vallen toen ik ze mocht vertellen dat ik opnieuw zwanger was. Of mijn ouders (beiden in een kwetsbare leeftijd) het nieuws niet van een afstandje hoeven toeroepen, terwijl ik naar ze zwaaide aan de andere kant van de tuindeuren. Ik had me maar wat graag zonder mondkapje door de supermarkt begeven terwijl ik al kortademig was. Trots over het schoolplein willen rondlopen met mijn zwangere buik, in plaats van in te loggen in een Teams klasje met mijn buik uit zicht. Ik weet nog hoe stomverbaasd ouders van klasgenootjes waren toen ik er ineens een baby bleek te hebben uitgepoept, terwijl ze het hele eraan voorafgaande proces hadden gemist. Natuurlijk, ik ben dankbaar dat corona achter de rug is. Dat mijn dierbaren nog leven en geen van ons in coronatijd in het ziekenhuis heeft doorgebracht. Ik tel heus mijn zegeningen.
Vervroegde kerstvakantie
Maar als ik die ziekenhuisfoto’s zie waarop ik trots ons kindje laat zien, maar mijn glimlach verdwijnt achter een mondkapje, dan blader ik snel verder. En hoewel we gehoopt hadden op een rustige kraamtijd, waarin Olivier en ik in alle rust onze nieuwe baby konden leren kennen (welverdiend na onze tweelingkraamtijd, vonden we), viel ook dat in het water. Drie dagen na de geboorte werd er, geheel onverwachts, een nieuwe lockdown afgekondigd: een vervroegde kerstvakantie die ook nog eens werd verlengd. En dus waren daar niet de lome dagen vol dutjes-wanneer-de-baby-slaapt, maar gewoon het runnen van een voltallig gezin met grote zussen die zich verveelden en óók aandacht wilden terwijl ik probeerde uit te vogelen wat precies de gebruiksaanwijzing was van onze derde telg. Opa’s en oma’s die alleen van een afstandje in de wieg gluurden, en niet hun eigen kersverse kleinkind konden knuffelen omdat onze kraamverzorgster dat sterk afraadde.
En dus, noem me sentimenteel, heb ik twee jaar later ineens een beetje last van uitgesteld verdriet. Om dat wat niet heeft kunnen zijn: een zorgeloze zwangerschap en kraamtijd. Niet volgens ‘het nieuwe normaal’, maar volgens het enige echte normaal: dat je ervaringen kunt delen en je zorgeloos mag verbinden met anderen. Vertel me alsjeblieft dat ik niet de enige ben?
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
