Dit is wat er niet aantrekkelijk is aan een zwangerschap!
Toen ik zwanger was van mijn kinderen, had mijn ex-manlief zich gedegen laten voorlichten over de psyche van de zwangere vrouw (lees: ik had hem alle boeken van zwangerschapsgoeroe Beatrijs Smulders door zijn strot geduwd). Hij heeft dus heel braaf 9 maanden lang om het hardst lopen roepen hoe strálend ik er wel niet uit zag. Dat de aantrekkelijkheid werkelijk van mijn dikke buik afspátte. Allemaal hartstikke lief natuurlijk, maar wel totaal ongeloofwaardig.
Want, het mag dan allemaal magisch en een wonder zijn enzo, zo’n zwangerschap. En enorm vrouwelijk ook vooral. Maar echt, ik voel me als ik zwanger ben dus echt geen prijskoe (meer een zeekoe, zeg maar). Want zeg nou zelf, deze dingen zijn toch gewoon echt niet aantrekkelijk:
Lees ook: Wat je wel moet zeggen tegen een vrouw die 9 maanden zwanger is.
- Tepels als koffiepads. Ik heb al redelijk riante aureola’s van mezelf, maar eenmaal zwanger lijkt het alsof ik permanent met twee flensjes in mijn beha rondloop. Het is mij dan ook eigenlijk een raadsel dat de borstvoeding beide kinderen niet briljant liep, want die kinderen hoefden bepaald niet te zoeken naar de pomp, zeg maar.
- Die plofkop. Aan mijn buik zag je die eerste zwangerschap pas na ruim zes maanden dat er wat in zat, maar mijn hoofd verraadde het al binnen een paar weken. Als ik nu foto’s van mezelf terugzie schrik ik er gewoon van. Aan die hamsterwangen konden zelfs Knabbel en Babbel nog een puntje zuigen.
- De scheten. Echt, wat een lucht… Als de dood een geur had, dan rook ‘ie zo. Om je dood te schamen. En er valt gewoon niks aan te doen. De gassen tieren welig als je darmen eenmaal ruimte moeten maken voor een baby. Laat staan als ‘ie erop begint te trappen. Tip: altijd een half uur eerder naar bed dan je man en flink met dekbed wapperen voor hij boven komt.
- De puisten. Toen ik in de eerste maand van mijn tweede zwangerschap bij ging lopen als Eucalypta (namelijk: met enorme pulserende witte kop recht op mijn neus) wist ik al hoe laat het was. Om over die enorme joekels op mijn rug nog maar niet te spreken. Bijzonder onprettig in combinatie met een witte blouse, vooral als ze openspatten door een schurend beha-bandje.
- De enorme benen. Echt, énorm. Zo erg, dat ik, daags na de bevalling en plotseling leeg gelopen als een ballon, naast manlief in de auto zat en hij opeens verbijsterd opmerkte dat hij vergeten was wat een slanke benen ik eigenlijk had. Nou, dan voel je je met terugwerkende kracht nog negen maanden dik en lelijk.
- Die vette huid. Ik leek wel een glimworm (vandaar die puisten ook waarschijnlijk). Dat geeft weer een hele andere dimensie aan ‘stralend zwanger’, zeg maar. Manlief had nogal een droge huid, maar tijdens mijn zwangerschappen konden al zijn mannencrème’pjes meteen de deur uit. Gewoon even knuffelen met moeder de vrouw en zijn huid was weer zo elastisch als wat.
- Het urineverlies. Heel charmant hoor, dat je moet niezen en dan de pies langs je broekspijpen naar beneden voelt sijpelen. Vooral niet handig in zonovergoten Californië, waar alle ‘mommies’ in kleine lycra sportbroekjes lopen en die vlekken dus niet te missen zijn.
- De hysterische buien. Want echt, zo’n schreeuwend viswijf midden op straat, daar is weinig stralends aan, hoor. “Ik doe het gewoon niet!” schreeuwde ik, hoogzwanger en in totale hormonale paniek tegen manlief, “Dat kind blijft gewoon maar zitten!” Ik vermoed dat hij het liefst met het schaamrood op zijn kaken de kuierlatten had willen nemen, maar zoals het een brave aanstaande vader betaamt, liet hij zich mijn gefulmineer wegevallen, al kalmerend strelend over mijn trillende handen.
- De pinguïnwalk. Ja, ik zag er echt uit als een trophy-wife hoor, die laatste maanden van mijn zwangerschap. In mijn eeuwige zwarte fleecejoggingbroek met verwassen t-shirt, waggelend als een obese pinguïn naast manlief. Dat ‘ie me niet bij ieder tripje naar de supermarkt stiekem in de bosjes besprongen is, is me nog steeds een raadsel.
- Die zebrastreep. Die kinderen hebben mij voor het leven getekend, ik heb hem namelijk nog steeds: die rare bruinige streep dwars over mijn buik. Voor de rest ben ik doodsbleek, dus het contrast is op z’n minst opmerkelijk te noemen. Vooral in sexy lingerie.
Ze schijnen te bestaan, die magical pregnancy unicorns, die licht gevend, met hun buik in een buikband met glitters en op stiletto’s piouetjes draaiend die negen maanden door zwangeren. Maar eh…ik ga liever negen maanden in een grot wonen. Of maak daar eigenlijk maar 18 maanden van. Want dat óntzwangeren, dat verdient ook echt geen schoonheidsprijs, hoor…
Lees ook: 19 Dingen die je schaamteloos doet als je zwanger bent.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
