“Ik dacht dat mijn water brak… maar het was iets heel anders”
Zwangerschap is een achtbaan van emoties, lichamelijke veranderingen en – laten we eerlijk zijn – gênante momenten. Dit ingezonden verhaal van een anonieme moeder is zo herkenbaar, hilarisch en een tikkeltje ongemakkelijk dat we het móesten delen. Zet je schrap, want dit is zwangerschap op z’n meest sappig!
“Een gewone dag die allesbehalve gewoon eindigde”
“Ik was 37 weken zwanger en voelde me een wandelende walvis. Elke stap voelde als een marathon en mijn blaas had inmiddels de capaciteit van een theelepeltje. Maar hé, nog even en ik zou mijn baby eindelijk vasthouden. Dat hield me op de been.
Die ochtend stond ik op, trok mijn favoriete zwangerschapslegging aan (want wat is een spijkerbroek ook alweer?) en deed een rondje door het huis. Alles voelde normaal, totdat ik ineens iets warms en nats langs mijn benen voelde lopen. Oh nee, dacht ik, mijn water is gebroken!
Ik rende – voor zover dat mogelijk is met een buik die lijkt op een skippybal – naar de badkamer. Paniek! Moest ik nu direct naar het ziekenhuis? Mijn partner was op zijn werk en ik was in mijn eentje. Met trillende handen pakte ik mijn telefoon en belde mijn verloskundige.
‘Mijn water is gebroken!’ zei ik met een stem die minstens drie octaven hoger klonk dan normaal.
‘Rustig maar,’ antwoordde ze. ‘Kijk even of het vruchtwater is. Wat is de kleur?’
Ik keek naar beneden. Mijn gezicht liep rood aan. Het was geen vruchtwater. Het was… plas. Gewoon, ouderwetse, gênante plas. Mijn blaas had het begeven.”
“Lachen en huilen tegelijk”
“Ik hing snel op en barstte in tranen uit. Niet van verdriet, maar van pure frustratie en schaamte. Hoe had ik dit niet kunnen merken? Maar terwijl ik daar zat, begon ik ook te lachen. Hard. Want serieus, dit is toch precies wat niemand je vertelt over zwanger zijn?
Je leest over de magische band met je baby, over het moment dat je die eerste schopjes voelt. Maar waarom praat niemand over het feit dat je je eigen blaas niet meer onder controle hebt?
Ik vertelde het uiteindelijk aan mijn partner toen hij thuiskwam. Hij moest zo hard lachen dat hij bijna zelf naar de wc moest rennen. En eerlijk? Dat maakte het minder gênant. Vanaf dat moment besloot ik: geen schaamte meer. Zwangerschap is prachtig, ja, maar ook een totale chaos.”
“Het hoort erbij”
“Ik heb dit verhaal sindsdien aan iedereen verteld, van vriendinnen tot mijn moeder. Waarom? Omdat het een van die dingen is die niemand ooit benoemt, maar waar we allemaal doorheen gaan. Zwanger zijn betekent niet alleen stralen en glimmen; het betekent ook dat je soms je waardigheid even moet parkeren.
En weet je wat? Dat is helemaal oké. Mijn baby is nu drie maanden oud, en als ik haar in mijn armen houd, weet ik dat het allemaal de moeite waard was. Zelfs dat gênante moment in de badkamer.”
Lees ook – 8 vakanties en uitjes waar moeders écht blij van worden
