Hoe ik veranderde in een pregnantzilla
Annemieke vindt dat ze alles mag eten wat ze wil. En dat haar man dat allemaal voor haar moet gaan halen uit de keuken. Want: Ze. Is. Wel. Zwanger. Ja?! Dat je het maar even weet (en zeg maar niets over haar zeehondenfiguur, want dan heb je de poppen aan het dansen).
“Ik ben dik. Ik zie eruit als een zeehond. Een zeehond met overgewicht. Of nog erger, een walvis.” K. heeft de heilige regel nr. 1 (ga NOOIT met een zwangere vrouw in discussie) al meteen na de positieve zwangerschapstest geleerd en kijkt een beetje moeilijk. Zeggen dat dit niet waar is, valt onder het kopje ‘discussie’ en zeggen dat het klopt, staat garant voor een hysterische jankaanval. Hij probeert me af te leiden met het feit dat de reclame bijna voorbij is en Germany’s Next Top Model zo weer begint en dat ik dus maar beter even kan gaan plassen.
Tien minuten later moet ik wéér plassen. En ben ik zo misselijk dat alleen chocolademelk nog helpt. Ik ga na wat ik vandaag gegeten heb (drie pakjes chocolademelk (oké, vier), een halve pizza, twee thee, een foliumzuurtablet, een stuk taart, friet en yoghurt met banaan en appel) en realiseer me dat het een wonder zou zijn als ik hier niet van aankom. Maar ja, ik vind het makkelijker de negen weken oude embryo de schuld te geven dan een salade te maken.
“Dadelijk krijg ik striae. En hangborsten. Een litteken op m’n buik als het een keizersnede wordt. Door deze baby zal ík nooit meer mee kunnen doen aan Germany’s Next Top Model,” jammer ik. Voor het gemak vergeet ik even dat ik niet Duits ben. En dat ik, ondanks mijn lengte van 1.78 m, sowieso nooit mee had kunnen doen aan GNTM of HNTM of welke topmodel serie dan ook, behalve misschien aan een plus size editie. En dat ik het niet eens zou willen. Al zijn de kandidaten nu op een tropisch eiland en regent het hier.
Op tv begint de fotoshoot-opdracht. Ik wil meer chocolademelk, maar geen van beiden wil opstaan, want dan missen we dat de modellen in spe winterkleding moeten showen terwijl ze op een trampoline rondspringen en het 35˚C in de schaduw is. “Ja, maar, ik ben zwanger,” zeg ik tegen K.. Dit blijkt het toverwoord te zijn. Het werkt ook als de hond eruit wil (midden tijdens een modellen bitchfight), er nieuwe chips gehaald moeten worden en de telefoon gaat. Dit is geniaal. Vergeet Bridezilla, hier is Pregnantzilla!
In mijn hoofd maak ik een lijstje van dingen waar ik een rothekel aan heb (de wc schoonmaken, hondenpoep opruimen, afwassen, boodschappen doen) en besluit dat à la Johan Cruijff inderdaad elk nadeel z’n voordeel hep. Want het Z-woord overtroeft alles.
GNTM is inmiddels afgelopen en we gaan door met The Biggest Loser. Wanneer je mijn buik vergelijkt met die van deze kandidaten, valt het misschien nog wel mee. “Ik ben niet echt dik, hè?” K.’s gezicht klaart op; hier weet-ie het juiste antwoord op. “Nee, schatje, je bent hartstikke mooi. Je bent mijn zwangere topmodel!” Tevreden gesteld zeg ik: “Inderdaad, ik ben zwanger, dus zet jij nog even het vuilnis buiten? Dank je!” en open snel een nieuwe zak chips.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
