Hoe Annemieke (vijf maanden zwanger) van haar paard af viel (ohh…de baby!)

Toen Annemieke vijf maanden zwanger was, kwam ze in de zogenaamde ontkenningsfase. En dus ging ze doodleuk zwanger paintballen, abseilen en paardrijden. En toen viel ze van het paard…

Ze schreef over die gebeurtenis:

Een zwangerschap bestaat uit fases. Bij mij zijn dit de ‘mijn leven is officieel over’-fase, de ‘wat zijn baby’s toch lief’- fase, de ‘ik moet NU plassen’-fase, en de ‘krijg nou wat, ik word dadelijk gewoon moeder, wat raar!’-fase. Verder heb je nog de kotsfase (die altijd te lang duurt, hoelang-ie ook duurt), de hormonale jankbuienfase (hahaha, grapje, dit is helemaal geen fase, dit duurt waarschijnlijk negen maanden lang), en de ‘wat de fuck moet ik nu, ik kan nog geen cactus in leven houden, hoe moet ik dadelijk in hemelsnaam voor een kind zorgen?’-fase. Die begint gelijk na het zien van die twee blauwe streepjes en komt en gaat. (Dat is gelogen. Eigenlijk komt-ie vooral. Elke dag weer).

LEES OOK: Annemieke wil hoogzwanger 2400 km reizen. Dat vindt de verloskundige geen goed plan

Momenteel zit ik in de ontkenningsfase. Die tijd waarin je even niet meer iedere morgen over de pleepot hangt, nog net in je normale spijkerbroek past (oké, wel alleen in dat ene laag uitgesneden model en dan slechts met elastiekje tussen knoop en knoopsgat, maar daar gaat het nu niet om), je niet meer zo belachelijk moe bent en je dus soms vergeet dat je zwanger bent. Ook wel het tweede trimester genoemd. Een tijd waarin je, op dat wijn drinken na dan, eindelijk je oude leven weer op kan pakken. Met allerlei sporten en activiteiten. Want ik laat me toch niet door zo’n baby in de weg zitten?!

Dus ga ik paintballen. Tip voor iedere vrouw: zeg gewoon ALTIJD dat je zwanger bent als je gaat paintballen. Zelfs al ben je het niet, controleert toch niemand. Niemand durft meer op je te schieten want ze zijn veel te bang de baby een blauw oog te bezorgen. En dat is superhandig want: A) zo win je ieder spel, en B) geraakt worden door een paintball doet fucking pijn. Ook tijdens het abseilen meld ik even dat ik zwanger ben. Dat is niet zo handig. De mannelijke gidsen zijn blijkbaar bang de baby te beknellen en durven mijn klimharnas daarom niet goed strak te trekken. Terwijl ik 30 meter boven de grond bungel, merk ik opeens dat ik de enige van de groep ben waarbij al die riempjes zo los zitten…

Paardrijden kan ik na anderhalve maand van kotsende lamlendigheid eindelijk weer. De instructrice vraagt waarom ik zolang niet geweest ben, dus ik geef de aankomende baby de schuld. Geen goed idee. Ik word gelijk gedegradeerd tot de beginnersknol die je met geen wortel in galop krijgt. “Voor de zekerheid, want ja, je bent toch zwanger.” Verlangend kijk ik naar mijn lievelingspaard dat zielig en verlaten in de wei staat en het ook niet begrijpt. Pleur vervolgens tijdens de eerste sprong van het sukkelpaard af omdat ik niet oplet. De instructrice krijgt een rolberoerte, maar de missie is geslaagd: volgende keer mag ik weer op ‘de mijne’.

Dan gaan m’n moeder en ik een week lang op Arabische hengsten door de Marokkaanse woestijn trekken. In gedachten steek ik mijn tong uit naar de verloskundige, die dit niet zo’n goed plan vond. Toch twijfel ik; moet ik nou vertellen of ik zwanger ben of niet? Want tjsa, stel je voor dat ze me dan een kreupel driebenig hobbelpaard geven dat nog net in stap kan (= argument tegen). Of juist wel, omdat ze me dan niet een oncontroleerbaar wilde mustang geven die me eraf probeert te gooien omdat ik zo stom was in de e-mails een heeeeeul klein beetje te overdrijven over mijn ‘enorme ervaring als uiterst gevorderde ruiter’ (= argument voor). Of toch maar niet, want stel je voor dat zwanger paardrijden in Marokko verboden is en ik niet mee mag op trek (= 100% zeker argument tegen). En stel dat ik het toch wil vertellen, na afloop van de tour ofzo, wat is dan de juiste manier?

Op de morgen van de laatste dag loste het probleem zich vanzelf op. Je hardop (dat was mijn fout) afvragen of die baby nu een buil op zijn/haar kop heeft nadat je met zadel en al naast je paard ligt (vergeten aan te singelen) is echter NIET de juiste manier. En mocht je een heel boze toerleider willen verklaren waarom je een week lang ‘vergeten’ was te vertellen dat je over vijf maanden een baby krijgt, dan is “Nou, uh, ik was in de ontkenningsfase?” geen handig antwoord…

LEES OOK: Brief aan alle zwangere dames: luister maar vooral niet naar anderen.