Zwangere vrouwen, de redding is nabij: GVB komt met Baby On Board button!
Zwanger moeten reizen in een overvolle trein of bus is geen pretje. Zeker niet als er dan ook nog eens niemand voor je opstaat. Daarom komt het GVB nu met speciale buttons, zodat iedereen kan zien dat jij recht hebt op een zitplaats.
Mijn eerste twee zwangerschappen bracht ik door in Amerika en daar ben je met een dikke buik een soort heilige. Iedereen gaat voor je aan de kant, biedt aan je boodschappen voor je te dragen en in het openbaar vervoer staat de hele trein, bus of tram stante pede voor je op als je het voertuig betreedt. Ik heb eens hoogzwanger op het vliegveld van San Francisco op iemand staan wachten, toen een security guard speciaal voor mij met een stoel kwam aanzetten en eiste (niet eens voorstelde dus, maar eiste) dat ik ging zítten wachten bij de gate. Want een vrouw in mijn conditie, die moet je het gerieflijk maken. Hoe anders is dat in Nederland, waar je bij wijze van spreken midden in de tram een kind half uit je baarmoeder kunt hebben hangen zonder dat er ook maar iemand opkijkt van z’n smartphone, laat staan de tegenwoordigheid van geest heeft om jouw zijn of haar plekje aan te bieden. Tijdens mijn derde zwangerschap, die ik wel in Nederland doorbracht, was ik daar hooglijk verbaasd over. Ik heb eens, tijdens een hittegolf, met 35 weken een een enorme buik in de trein van Amsterdam naar Utrecht moeten staan, overduidelijk bijna bezwijkend onder de hitte en het gewicht van mijn eigen lijf, maar er was niemand die voor me opstond. De reis had niet veel langer moeten duren of ik was van mijn stokje gegaan. Maar Nederlanders zijn nou eenmaal een stel botte ploerten waar je u tegen zegt. Want kom zeg, je bent toch zeker alleen maar zwanger en niet ziek?
LEES OOK: Waarom ik het soms mis om zwanger te zijn.
Daarom komt het GVB nu met de ‘Baby On Board button’, een button die je op kunt spelden in het openbaar vervoer als je zwanger bent en die mensen moet aansporen om je een zitplaats aan te bieden. In andere landen, zoals bijvoorbeeld Londen, de VS en Japan hebben ze zoiets al veel langer. Het GVB introduceert de button n.a.v. een Facebook-bericht van de zwangere moeder Noor Sintenie, die zich ergerde aan het onfatsoen in het Nederlandse openbaar vervoer. Daarnaast beschrijft ze hoe het vooral ook in het begin van haar zwangerschap, toen er dus aan haar buik nog helemaal niets te zien, vervelend was dat ze zo vaak moest staan tijdens het reizen. Haar rug en bekken deden pijn en staan in een drukke, wiebelige tram maakte haar angstig. Maar zelf aan iemand vragen of ze misschien mocht zitten, vond ze lastig. “Ik voelde me opgelaten en was bang voor de reacties,” zegt Sintenie. Ze hoopt dan ook dat een zwangerschapsbutton mensen aanspoort om uit zichzelf plaats te maken.
Of het gaat werken? Tja, dat is natuurlijk de vraag. Persoonlijk ben ik er sceptisch over. De botheid en het egoïsme van de Nederlander is namelijk van het halsstarrige soort. En voor betutteling zijn we al helemáál allergisch. Dus zo’n button heeft misschien alleen maar een tegenovergesteld effect: niemand vertelt mij wat ik moet doen, dus fuck you met je dikke pens, ik blijf lekker zitten. Daarnaast zien wij zwangerschap in Nederland, veel minder dan in andere landen, als een soort bijzondere staat van zijn. Zwangere vrouwen vinden we weinig bijzonder en we zien al helemaal geen reden om ze bepaalde privileges toe te kennen, want tenslotte heb je alleen maar gewoon een kind in je buik. Sterker nog, eigenlijk zijn zwangere vrouwen maar lastig, want ze nemen twee keer zoveel ruimte in en het vooruitzicht van nóg een jankende baby in de openbare ruimte die onze rustige lunch of ons avondje uit eten verpest is genoeg om ons bij het aangezicht van een zwangere vrouw alleen al prematuur groen en geel te ergeren. Dus gaat een button ons opeens veranderen in barmhartige samaritanen die gewillig hun plekje afstaan in de ochtendspits als we nog geen koffie gehad hebben? Het lijkt mij sterk.
Misschien zouden we meer hebben aan een algemeen fatsoensoffensief in Nederland. Want we kunnen wel een make-over gebruiken op dat gebied, wat mij betreft. Het zijn namelijk niet alleen zwangere vrouwen waar we wel met meer coulance mee zouden kunnen hebben. Ook ouderen, kinderen, ouders, en gehandicapten kunnen vaak rekening op bar weinig geduld en empathie in dit land. Het zou goed zijn voor ons nukkige, zelfingenomen, intolerante volkje om eens een collectief op beleefdheidsles te gaan. Daar zou ons land een heel stuk mooier van worden. En reizen met het openbaar een stuk gezelliger. Want al die chagrijnige koppen die je aanstaren als je nu de tram instapt, daar zou je spontaan een weeënstorm van krijgen. Zelfs als je helemaal niet zwanger bent. Want je maag draait zich er gewoon van om.
LEES OOK: Een ode aan de meneer die voor me opstond in het openbaar vervoer.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
