Geniet ervan? Ja, het zal wel…
Zwangere vrouwen spreken bij menigeen tot de verbeelding. Kom je voorbij met je dikke buik, dan krijgt men vaak spontaan last van zoetsappige neigingen en romantische waanbeelden. Omdat zwanger zijn blijkbaar een soort verheerlijkte staat van zijn is. En wat krijg je dan te horen, terwijl volslagen vreemden gelukzalig over je buik staan te wrijven. Juist: “Geniet ervan!” Het zal allemaal wel, maar soms is het alles behálve genieten.
Ik ben inmiddels ruim over de helft van mijn zwangerschap. Dus ja, de eerste slepende, vermoeidheids,- en kotsmaanden zijn voorbij. Tegenwoordig red ik het om op te blijven tot na Sesamstraat en heb ik niet meer de behoefte om iedere ochtend te ontbijten met een BigMac. Op zich allemaal heel positief dus. En ja, het is leuk om dat kleintje daarbinnen nu echt te voelen bewegen, babykleertjes te kopen en na te denken over kleuren voor het kamertje. Hártstikke gezellig allemaal, hoor. Maar genieten? Die term gebruik ik toch voor heel andere dingen.
Lees ook: Deze cartoons geven wel heel plastisch weer hoe het is om zwanger te zijn!
Inmiddels heb ik namelijk een behoorlijke buik. Of, zoals mijn verloskundige het enthousiast noemt, ‘een dikke toeter’ (en bedankt…). Veel groter dan tijdens mijn vorige twee zwangerschappen en ik moet nog zo’n 9 weken, dus ik ga er vanuit dat ik binnen afzienbare tijd gewoon voorover val. De baby heeft zich met zijn kont in mijn ribben geparkeerd, zodat ik structureel geen lucht krijg en dus de hele dag als een soort gestrande walvis naar adem lig te happen. Laatst dacht ik echt even dat ik van mijn stokje zou gaan door het gebrek aan lucht, wat in de Albert Heijn, met een hyperactieve peuter en een zeurende kleuter aan je rokken gewoon niet heel erg handig is. De verloskundige zegt dat het beter wordt als het kind gaat indalen. “Nog eventjes volhouden!” kwetterde ze opgewekt. Nog zo’n twee maanden zuurstofgebrek dus. ‘Eventjes’ is kennelijk een relatief begrip in de verloskunde.
Het grootste deel van mijn werkdagen breng ik door op het toilet. Ik weet niet hoe die baby het voor elkaar krijgt, maar ondanks het feit dat hij niet zich niet hoger in mijn buik zou hebben kunnen gepositioneerd, weet hij toch mijn blaas ook nog als trampoline te gebruiken, waardoor ik na iedere slok thee richting de wc moet rennen. Het zou me dus niets verbazen als ik binnenkort ontslagen wordt, want een werknemer die meer op de pot, dan achter haar laptop zit, daar zit een baas niet op te wachten. Daarnaast moeten mijn collega’s me ook nog eens iedere keer vanuit mijn stoel omhoog takelen, omdat ik half invalide ben geworden door de bandenpijn en dus zonder assistentie niet meer overeind kom. Ik overweeg de kraamverbanden alvast in te slaan en het maar gewoon te laten lopen. Misschien dat ik dan nog eens wat werk gedaan krijg.
Ik vrees met grote vrezen voor de laatste weken die ik nog door moet. Want als ik nu al een incontinente walvis ben, hoe moet de vlag er dan wel niet bij hangen als ik straks de 39 weken aantik? Waarschijnlijk moet ik naar de verloskamers gerold worden als de eerste weeën beginnen en met een vorkheftruck op dat bevalbed worden gelift. En als die baby er dan eenmaal uit is, is het nog maar de vraag of ik dat vetschort wat er is ontstaan door die enorme buik ooit nog opgerold krijg.
Dus genieten? Mwah, ik weet het nog zo net niet. Genieten vind ik eigenlijk meer met een wijntje op een leuk terras zitten. Acht uur kunnen slapen zonder ieder half uur te moeten plassen. Het einde van de straat kunnen halen zonder het gevoel te hebben dat er iemand met een vleesmes in mijn liezen staat te snijden. Of met mijn pasgeboren baby knuffelen. Dát is pas genieten.
Lees ook: 21 (Vieze) dingen die niemand je vertelt als je zwanger bent.
Man, man, waar je allemaal op Googled als je net een baby hebt. Maak je borst maar nat!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
