Gender reveal party: yay or nay?

Tanja kan niet wachten tot ze weet of ze een jongen of een meisje krijgt. Maar dat daar opeens een groots onthullingsfestijn aan vast moet zitten, was even aan haar voorbij gegaan.

Lees ook: Waarom ik het liefst kinderfeestjes ontloop

Over twee weken is het zo ver: de 20 wekenecho. Sinds ik af en toe gepruttel en getik in mijn buik voel, kan ik niet wachten tot ik weer even kan spieken. Naast de check of alles helemaal goed zit, wil ik ook dolgraag het geslacht van onze baby weten. Niet omdat ik ergens op hoop of een voorkeur heb, maar gewoon, ik weet niet, omdat het daarmee allemaal weer nét een beetje tastbaarder wordt.

In mijn verbeelding zegt de verloskundige dan tijdens het echo-onderzoek zoiets als: ‘Nou kijk, en hier zie je het piemeltje. Het is dus een jongen.’ En dan zijn we megablij dat we weten wat er in mijn buik groeit. En dan app ik dat naar mijn vrienden en familie, en zij sturen dan iets terug als: ‘Ahhh wat leuk!! Gefeliciteerd! [blauw/roze hartje]’ Maar kennelijk denk ik hier véél te makkelijk over. Mijn zwangerschaps-app gaf me namelijk als ‘tip van de dag’ om een ‘gender reveal party’ te organiseren. Een trend die overgewaaid is vanuit Amerika, en ‘een bijzondere manier het geslacht van je kind te onthullen aan je familie en vrienden’. Oké. Wow.

Met een rondje googlen kom ik lijstjes en Pinterest-boards met ‘briljante ideeën om het geslacht van mijn kind te onthullen’ tegen. Het gaat schijnbaar als volgt: ik moet zelf nog even wegkijken bij de echo, dan mijn verloskundige het geslacht op een briefje laten schrijven, om dat vervolgens aan een bakker te geven die dan een taart bakt met… een roze of een blauwe vulling. Ten overstaan van al mijn vrienden en familie snijden we die taart aan, en aan de kleur zien we dan wat het wordt. Surprise! En dat is nog de meest bescheiden manier. Ik zie gekleurde ballonnen in een doos, gekleurde rookbommen, waterpistolen gevuld met blauwe of roze verf waarmee je gasten op je witte shirt kunnen schieten (geen grap).

Ho, ho. Hold up. Waarom, in hemelsnaam, zou je er zo’n ding van maken? Misschien mis ik iets, maar: I don’t get this! Dat ik niet meer ontkom aan een babyshower, wist ik. En hoewel ik ook daar niet per se om zit te springen, is dat inmiddels een geïntegreerde traditie geworden in mijn vriendinnengroep en zijn dat vooral hele gezellige middagen met heel veel lekker eten en praktische cadeaus. Bovendien is het ook wel heel gezellig om iedereen nog even bij elkaar te hebben, voordat je straks een poos van de rader verdwijnt als je baby er is.

Maar dat ik nu ook een heel festijn moet organiseren om het geslacht van mijn baby te vieren, had ik even niet zien aankomen. Ik wil helemaal niet dat een bakker het geslacht van mijn kind eerder weet dan ik. En ik wil het zien! Net als de tenen, de ruggenwervel, het hartje en het hoofdje van mijn kind, wil ik tijdens de echo ook gewoon een piemeltje of schaamlipjes bekijken.

Daarbij: is een babyshower niet genoeg fuss om de komst van mijn baby te vieren? Hoe vaak moet iedereen komen opdraven? En serieus, wat ga je dan precies tijdens dat geslachtsfestijn allemaal bespreken? Of die taart nu blauw of roze is: de reactie van het publiek (en van jezelf) is als het goed is altijd hetzelfde. Tenminste, het lijkt me niet dat er iemand gaat zeggen: ‘Ahh, kut joh, een jongen! Volgende keer beter.’ Nee hoor, van mij krijgt iedereen gewoon een supersaai Whatsappje. Of nou, vooruit, met een blauw of roze hartje dan misschien.

Lees ook: De babyshower: do or don’t?