Frida had een Mola-zwangerschap: “Ineens had ik geen baby meer, maar wel een tumor”
Frida (33) is moeder van Boaz (4). Toen ze zwanger raakte van haar tweede kind, leek alles in eerste instantie goed te verlopen. Maar bij de tweede echo bleek het helemaal mis te zijn.
“De zwangerschap van Boaz verliep perfect, helemaal volgens het boekje. Ik had er ook geen moment bij stilgestaan dat het anders zou kunnen gaan. Ik was naïef, net zoals heel veel vrouwen zijn als ze nog nooit iets naars op het gebied van zwangerschap hebben meegemaakt. Je gaat er toch vanuit dat het bij jou allemaal goed gaat. Dat ging het ook, dus toen we een paar jaar later besloten voor een tweede te gaan, verwachtte ik een herhaling van zetten. Ik was snel zwanger, maar het voelde meteen anders. Ik was hondsberoerd, terwijl ik bij Boaz geen enkel kwaaltje heb gehad. Maar nu was ik misselijk, doodmoe, mijn borsten deden pijn en ik kreeg al snel een buik. Ik had het gevoel dat er iets niet klopte en op de eerste echo vond ik dat het er allemaal wat vreemd uitzag, maar er was hartactie te zien en de verloskundige wuifde mijn angst weg. Maar toen we met 13 weken voor een echo kwamen bleek het hartje al een tijd gestopt met kloppen. Een week later onderging ik een curettage. Dat was al erg genoeg, maar de ergste klap moest nog komen: ik bleek een Mola-zwangerschap te hebben. Opeens had ik niet alleen mijn kind verloren, maar ging ik ook de medische molen in. Want een Mola-zwangerschap kan zich ontwikkelen tot een kwaadaardige aandoening: een trofoblasttumor.
LEES OOK: Waarom moeilijke zwangerschappen geen aanstellerij zijn.
Chemo
Een Mola-zwangerschap is een niet goed aangelegde zwangerschap, waarbij alleen de placenta doorgroeit tot een soort gezwel van blaasjes. Er zijn complete Mola’s (waarbij er geen foetus is) en partiële Mola’s (wel een foetus, maar die is vrijwel nooit levensvatbaar). In mijn geval ging het om een partiële Mola. Na het weghalen van de zwangerschap uit de baarmoeder moet je een tijd je HCG laten controleren omdat de kans bestaat dat een Mola-zwangerschap zich ontwikkelt tot een tumor. Het HCG bij een Mola is veel hoger dan bij een normale zwangerschap en als het niet daalt is dat gevaarlijk. Dat bleek bij mij het geval; mijn HCG bleef torenhoog en dus moest ik behandeld worden met chemokuren. Ik schrok me dood toen ik dat hoorde. Chemo?! Had ik dan dus kanker? Ik had een miskraam gehad, hoe kon ik dan nu plotseling kanker hebben? Een ‘persisterende trofoblast’ noemen ze het en het is eigenlijk een soort ‘kanker light’. Zo noem ik het zelf. Het is goed te genezen en het komt maar in zeer zeldzame gevallen voor dat het uitzaait. Maar toch. Mijn wereld stond op zijn op.
Toekomstbeeld weg
De kuur sloeg gelukkig goed aan en ik ben er niet eens echt ziek van geweest. Maar al met al ben ik alles bij elkaar met de hele toestand wel ruim een jaar bezig geweest. Dat was vooral mentaal zwaar. Een miskraam is al een klap, laat staan als je er dan ook nog een heel medisch circus overheen krijgt. In de weken na de 12-weken echo ging alles zo snel dat ik niet eens tijd had om te rouwen om het kindje dat we verloren waren. Ik merk daardoor dat dat verdriet eigenlijk nu pas los komt, nu alle medische toestanden voorbij zijn. Dat vind ik lastig, want het is alweer zo’n tijd geleden dat ik het gewoon achter me wil laten. Maar zo makkelijk gaat dat niet, want dat verdriet om die misgelopen zwangerschap zit er nog. Ik wilde heel graag een tweede kind en we hadden ons er al helemaal op ingesteld. Nu is dat toekomstbeeld weg. Moeten we weer overnieuw beginnen. Zo voelt het. En eigenlijk weet ik ook niet of het nog aandurf om weer zwanger te worden. Volgens mijn gynaecoloog is het geen probleem en is de kans op nog een Mola zwangerschap heel klein. Maar toch. Ik heb er best een tik van gehad.
Luister naar je gevoel
Gelukkig zijn Mola-zwangerschappen zeldzaam. En eigenlijk loopt het altijd goed af. Maar ik vond het moeilijk dat ik er met niemand echt over kon praten, omdat het zo onbekend is. Ik moest het steeds opnieuw uitleggen en dan nog snapten mensen het vaak niet goed. Dat vond ik vermoeiend, want ik wilde gewoon een beetje troost en herkenning. Ik hoop daarom dat er, door mijn verhaal te doen, iets meer bekendheid komt en andere vrouwen er misschien iets aan hebben. En ik wil vrouwen op het hart drukken: als je gevoel zegt dat er iets niet klopt, luister daar dan naar. Dring aan op meer onderzoek. Ik neem mijn verloskundige niks kwalijk, ook omdat ik weet hoe weinig een Mola-zwangerschap voorkomt en het dus moeilijk te herkennen is. Maar ik had het liever eerder geweten. En vooral: dat mijn moedergevoel serieus genomen was.”
LEES OOK: Waarom je best opgelucht mag zijn als je een miskraam krijgt.
