‘Er komt geen tweede en dat vind ik heel moeilijk’
Rosa (37) werd makkelijk zwanger van dochter Joa (nu 4), maar een tweede zwangerschap blijft uit. Na drie ivf-pogingen hebben zij en haar man besloten te stoppen.
Lees ook: Recht op een kind: hoe ver mogen we gaan voor onze kinderwens?
“Ik dacht: dat is weer in een maand gepiept, misschien twee. Dat ik van Joa zo snel en makkelijk zwanger werd, had me verwend gemaakt. Ik dacht er niet eens meer aan dat het ook weleens níet zou kunnen lukken. Ik ging er gewoon vanuit ik zwanger zou worden. Met vriendinnen had ik het zelfs al over de eerste tijd met de baby, dat ik blij zou zijn als die eerste maanden achter de rug zouden zijn, omdat ik die met Joa heeft zwaar vond. Nu denk ik: ik zou zoveel over hebben om die eerste maanden te mogen beleven.
Het duurde drie maanden, vier, vijf. Een jaar. Ik werd maar niet zwanger en ging naar de huisarts, die me naar de gynaecoloog stuurde. Na heel wat onderzoeken bleek dat er van alles aan de hand was: ik had cystes en endometriose. Er was iets met mijn baarmoeder waardoor de arts letterlijk zei: je eerste zwangerschap is echt een wonder geweest. We probeerden IUI, waarvoor ik mezelf moest injecteren, dat vond ik verschrikkelijk. Ik voelde me moe en depressief door de hormonen en Jurgen en ik hadden veel ruzie doordat ik me onmogelijk gedroeg.
Hij deed echt zijn best om begrip te tonen, maar allebei werden we knettergek van mijn gedrag. En waarvoor? Na zes rondes was er nog niets gebeurd. Mijn eicellen groeiden niet goed en de arts raadde ons aan om met ivf verder te gaan. Jurgen sprak zijn twijfels uit. Moesten we dit pad wel inslaan? We hadden toch al een prachtig en gezond kind? Maar uiteindelijk wilden we toch allebei wel de kans grijpen. De wens voor een tweede was groot, ik wist eigenlijk niet dat die net zo sterk kon zijn als de wens voor een eerste. Maar zo voelde het wel.
Lees ook: Waarom je best mag rouwen als je zelf hebt besloten geen tweede kind te krijgen
De eerste poging mislukte, maar daar kon ik goed mee omgaan. We hadden er nog twee te goed. Toen de tweede ook misging, was ik wel heel teleurgesteld. Maar ik had veel vertrouwen. De derde poging zou lukken, dat moest gewoon.
Het gebeurde niet. Twee maanden geleden eindigde de derde ivf-poging in een miskraam. Ik was en ben zo verdrietig. Maar we gaan niet verder, hebben we samen besloten. Het is goed zo. Ik wil niet tot het uiterste gaan, nog meer pogingen, nog meer tijd dat we alleen maar hierop zijn gefocust. Het is ons niet gegeven en ik ben blij met het heerlijke kind dat ik wél heb. Zo voel ik dat echt, al zijn er ook momenten waarop ik het heel moeilijk heb. Dan vliegt het me naar de keel dat ik de kinderwagen die op zolder staat nooit meer zal gebruiken, nooit meer maat 50, nooit meer een baby aan mijn borst. Het zal nog wel even duren voor dat geen pijn meer doet.”
Lees ook: Tessa kan geen tweede kind krijgen: “Ons gezin is niet compleet, maar niemand begrijpt dat”
