En nu is de Nederlandse bevalling opeens weer veel te medisch (zucht…).
Ik ben twee keer in het ziekenhuis bevallen en dat vond ik prima. Geef mij maar witte jassen, stethoscopen en morfine binnen handbereik, als er gebaard moet worden. Maar: uit onderzoek blijkt nu dat de bevallingen in ons land steeds medischer worden. En dat dat niet per definitie voordelig is voor onze babies, of voor onszelf. Dus, moeten we het kraambed misschien toch zoveel mogelijk thuis opmaken?
De afgelopen vijftien jaar is het aantal zwangere vrouwen dat in Nederland naar het ziekenhuis is verwezen tijdens de bevalling aanzienlijk gestegen. Dit heeft geleid tot een toename aan medische ingrepen, zoals het toedienen van weeënopwekkers, of een keizersnede. En dat resulteert vervolgens weer in meer complicaties bij de zwangere vrouw, maar níet in gezondheidswinst voor het kind, of een een verlaging van de babysterfte in Nederland, die volgens de statistieken nog steeds behoorlijk hoog is, in vergelijking met andere landen. Dit blijkt uit recent onderzoek van de Radboud Universiteit in Nijmegen. En dan rijst als vanzelf de vraag: al die medische ingrepen, voor wie doen we die nou eigenlijk?
Voor het onderzoek werden, gedurende een periode van 8 jaar, in totaal 800.000 bevallingen bekeken, die plaatsvonden na een ongecompliceerde zwangerschap, begeleid door een eerstelijns verloskundige. In die periode steeg het percentage ziekenhuisverwijzingen voor vrouwen die in verwachting waren van hun eerste kind, van 29 naar 41 procent. Daarnaast nam het aantal keizersnedes toe van 6 procent naar 8 procent. Deze stijging van het percentage ziekenhuisbevallingen had vooral niet-urgente redenen, zoals bijvoorbeeld de wens tot pijnbestrijding, of het traag op gang komen van de bevalling. In het ziekenhuis werd ook sneller besloten tot een medische ingreep, zoals een infuus en elektronische monitoring van de hartactie van de baby. Deze toename aan ingrepen leidde vervolgens vaker tot complicaties bij de zwangere vrouw, zoals bloedverlies of koorts bij de bevalling, maar leverde aan de andere kant geen betere uitkomsten op voor het kind.
Wat moeten we uit zo’n onderzoek nu concluderen? Dat we onze babies er tóch maar beter in ons eigen bed uit kunnen persen? Zo langzamerhand begin ik danig in de war te raken. Want, wat is nou ‘beter’ en vooral: veiliger? Dat is tenslotte het belangrijkst: op welke manier komen zowel moeder als kind het meest ongeschonden uit de strijd? Niet al te lang geleden werden er paniekberichten de wereld in gestuurd over de thuisbevalling. Het zou onveilig zijn en bovendien barbaars en Spartaans. We liepen hier drie stappen achter in de bevallingswetenschap en Nederlandse vrouwen moesten niet zo eigenwijs doen en hun dikke derrières gewoon eens verstandig in de medische stijgbeugels leggen, als er gebaard moest worden. Terwijl niet lang daarna opeens weer bleek dat thuis bevallen eigenlijk gewoon net zo veilig is als in het ziekenhuis. En dan kunnen we nu opeens maar beter helemáál met een grote boog om dat ziekenhuis heen lopen? Ik begin spontaan een geval van bevallings-schizofrenie te ontwikkelen en dan ben ik niet eens zwanger!
Lees ook: Thuisbevalling net zo veilig als ziekenhuisbevalling (hoe kan dat nou weer?!).
Uiteindelijk is waar en hoe je gaat bevallen natuurlijk gewoon nog altijd helemaal je eigen keus. Wat voor jou goed voelt, moet je doen, want je gevoel heeft het heel vaak bij het rechte eind. Maar als zwangere vrouw ben je al onzeker en misschien zelfs enigszins labiel, dus het zou aardig zijn als de wetenschappers nou eens een conclusie trekken en daar dan ook gewoon bij blijven. Zodat we weten wat nou écht het veiligst is en welke keus je wanneer het best kunt maken. Pick a side and stay there, in plaats van om de week van mening te veranderen. Op professionals met hormonale moodswings zitten we namelijk niet te wachten. Laat dat nou gewoon maar aan de zwangere vrouwen over.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
