Emma onderging een late abortus: “Ik weet nog steeds niet of ik het juiste gedaan heb.”

Emma (35) liet haar derde zwangerschap afbreken met 23 weken, omdat haar kind een genetische afwijking had en misschien een leven vol pijn zou lijden. Maar misschien ook niet. Daarom vraagt ze zich iedere dag af: heb ik wel de juiste keus gemaakt?

“Alles leek voorspoedig te verlopen: de echo’s waren goed, ik voelde me prima en de eerste schopjes van mijn dochter voelde ik al snel. We hadden heel bewust voor haar gekozen, ons derde kind, zij zou ons gezin compleet maken. Ik ging dan ook vol vertrouwen naar de 20-weken echo, maar al gauw begon de echoscopiste bedenkelijk te kijken. Vanaf dat moment ging het snel: we werden doorverwezen naar het ziekenhuis, er werden onderzoeken gedaan en toen kwam de klap: onze dochter had een zeldzame genetische afwijking. Wat dat zou betekenen voor haar gezondheid en haar leven was moeilijk te zeggen. Misschien zouden de lichamelijke en geestelijke ongemakken relatief minimaal zijn, maar het was ook goed mogelijk dat ze zwaar gehandicapt zou zijn en een leven vol pijn zou lijden. De keus was aan ons: de zwangerschap uitdragen, of afbreken. Een onmogelijke keus, maar we moesten vrijwel direct beslissen, want de grens dat abortus nog legaal is was bijna bereikt. Maar hoe weet je wat de juiste de keus is?

LEES OOK: Als de echo niet goed is… (Verhaal van een zenuwslopende onzekerheid).

Perfect kindje

Inmiddels kan ik zeggen: dat weet je niet. Ik worstel er maanden later nog steeds mee. De bevalling werd met 23 weken opgewekt. Onze dochter, Lise, werd stil, piepklein, maar volmaakt geboren. Aan niks zag je dat er iets mis met haar was. En dus blijf ik me afvragen: wat als ik de verkeerde beslissing heb genomen? Wat als het allemaal mee was gevallen en ze met een paar lichte ongemakken door het leven had gekund? Misschien heb ik haar geen kans gegeven en die gedachte vind ik vreselijk. Als ik kijk naar foto’s die we vlak na haar geboorte hebben gemaakt kan ik me niet voorstellen dat zo’n perfect kindje echt zo ziek zou zijn geweest. De artsen hebben ons verteld dat je aan hoe een kind eruit ziet niet kunt beoordelen hoe erg de afwijkingen zouden zijn geweest. Dat het waarschijnlijk echt heel erg was geweest. Dat de kans dat Lise een zeer moeilijk en pijnlijk leven had gehad heel groot is. Dat ik dus de juiste beslissing heb genomen. Maar toch blijft het knagen. En voel ik me schuldig.

Vrienden laten niks meer horen

Het helpt ook niet dat er veel mensen zijn die mijn abortus afkeuren. Dat zeggen ze niet met zoveel woorden, maar het is overduidelijk. Een groot deel van onze familie heeft gevraagd of het nou wel echt nodig was om de zwangerschap af te breken. Of dingen gezegd als dat je het nou eenmaal niet voor het kiezen hebt wat voor kind je krijgt. Sommige van onze vrienden laten ineens niks meer van zich horen. Ik vind dat heel pijnlijk. Het is niet alsof wij alleen maar een ‘perfect’ kind wilden hebben. Als ik zeker had geweten dat Lise een comfortabel, gelukkig leven had kunnen leiden met haar aandoening, had ik nooit gekozen voor een abortus. Natuurlijk had ik haar het liefst bij me gehad, ongeacht hoe ziek ze zou zijn geweest. Maar hoe egoïstisch zou het geweest zijn om mijn dochter een leven vol pijn te laten lijden, omdat wij geen afscheid van haar wilden nemen?

Wissel op het gezin

En ja, ook ons eigen belang heeft meegewogen in onze beslissing. Als Lise echt zwaar gehandicapt was geweest had dat een enorme wissel getrokken op ons gezin, vooral op onze twee zoontjes. Wat had het met hen gedaan om een zwaar ziek zusje te krijgen dat constant zorg nodig zou hebben? Hoe hadden wij als ouders die zorg moeten bolwerken, naast onze banen en het opvoeden van onze jongens? Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat het leven niet altijd loopt zoals je dat voorzien had en dat zwanger worden betekent dat de kans bestaat dat je geen gezond kind krijgt. En dat heel veel mensen voor hun kind geboren is daar niet van op de hoogte zijn en dus de keus niet hebben om er wel of niet mee te leven. Maar wij hadden die keus wel. Of het de juiste keus was, zal ik nooit weten. Ik weet alleen dat ik ons, iedereen in ons gezin, ook Lise, heb willen beschermen.

LEES OOK: ‘Als er iemand in mijn omgeving zwanger is, moet ik huilen.’