“Wat!? Ben je nu al zwanger? We zouden wachten tot april!”

De man van Joy ging schrok wel toen hij hoorde dat ze zwanger was. Het kwam voor hem toch nog snel. Maar toen gebeurde er iets dat de zaak op de spits dreef. “Lief, je moet nu komen!!”

Mijn man wilde al een paar jaar kinderen, maar ik wilde graag nog even wachten. Dat komt omdat mijn schat een carrièreman is en ik zeker wilde weten dat ik klaar was voor een baby. De opvoeding zou tenslotte voornamelijk op mij berusten.

De weken voor mijn dertigste verjaardag hoorde ik van een vriend dat hij en zijn vrouw problemen hadden met zwanger raken. Hij zag mijn verbazing en vertelde mij dat de gemiddelde tijd om zwanger te raken een jaar is. Hij gaf mij nog voorbeelden van stellen binnen onze kennissenkring die al twee jaar proberen zwanger te raken.

Gemiddeld een jaar en misschien wel twee jaar tot je zwanger kan raken?!
Daar had ik niet op gerekend.
In mijn planning, lees fantasie, wilde ik op mijn 31ste zwanger raken en op mijn 35ste drie gezonde kindjes hebben en klaar zijn met mijn gezinsuitbreiding. Door zijn verhaal raakte mijn planning ineens volledig door de war. Als ik op mijn 31ste zwanger wilde zijn, dan moest ik nu al met de anticonceptie stoppen!

De week daarop vierde ik mijn 30ste verjaardag. Tijdens een lunch met mijn man hoorde ik bij het proosten mezelf zeggen: “Schat, Ik denk dat ik eindelijk klaar ben om moeder te worden. Laten we beginnen met kindjes maken!”
Mijn man zou de mijne niet zijn als hij niet ook een planner was. Hij antwoordde: “Echt? Wat leuk!! We moeten alleen even wachten tot april want anders krijgen wij een vroege leerling.”
Dat was geen probleem want het was februari. Als het een jaar duurt om zwanger te raken, kon het toch geen kwaad om nu vast te stoppen met de anticonceptie.

Ik wil echt niet ondankbaar klinken en ik weet wat voor een mazzel ik had, maar ik was met stomheid geslagen dat ik de maand daarop zwanger was.
Het zou toch een jaar duren? Was ik hier wel klaar voor? Hoe zou het met mijn carrière gaan? Deze vragen spookten door mijn hoofd. Tijdens een ruzie hoorde ik mijn man ook nog een keertje zeggen: “Wij zouden toch tot april wachten met zwanger raken? Je doet echt alleen maar waar je zelf zin in hebt”.

Het was duidelijk dat ons plan niet helemaal verliep zoals wij in onze gedachten hadden. Gelukkig gebeurde de weken daarop iets vreselijks!

In de vroege ochtend zat ik nog half slapend op het toilet te plassen. Voor ik wilde doortrekken keek ik vluchtig op mijn toilet papiertje. Zelfs voor mijn slaperige ogen was er duidelijk bloed te zien. Ik schoot meteen in paniek. “Lief, je moet nu komen!!!!” schreeuwde ik. Mijn ogen vulden zich met tranen en ik had het gevoel dat ik ging stikken. De brok in mijn keel was te groot om nog gewoon te kunnen ademen.
Het enige wat ik nog dacht was: Oh god! Shit, bloed kan geen goed teken zijn… Ik wil dit kind niet kwijt. Fuck op met mijn planning ik wil mijn kindje houden!

Naderhand was er gelukkig niks aan de hand. We hadden de avond daarvoor seks gehad en aangezien het daar beneden zo goed doorbloed is, kan je een beetje bloed verliezen. Deze ervaring heb ik toch als een zegening ervaren, want vanaf dat moment wisten wij zeker dat deze nog net geen vroege leerling zeer welkom was!

Foto: Thinkstock.