Echt schrikken: hoe SLECHT een zwangere vrouw in Nederland werd behandeld
De Vlaamse Elin de Boel woont al jaren in Nederland. Nu ze zwanger is, probeert ze te wennen aan het Nederlandse. Ze wil niet thuis bevallen, wat in België niemand doet, maar verder staat ze welwillend tegenover onze zorg voor zwangere vrouwen. Tot ze bloedingen krijgt en een te vroege bevalling dreigt. Haar Nederlandse verloskundige en de gynaecoloog reageren laconiek. Gelukkig kan ze nog in haar thuisland terecht.
Als mensen me vragen wat het grootste verschil is tussen Nederland en België, dan geef ik steevast hetzelfde antwoord. Het is hetzelfde antwoord als op de vraag of er echt geen reden is om terug te komen naar België. En dat antwoord is: de gezondheidszorg. Of beter gezegd, het gebrek eraan. Mijn tenen krullen ervan, ik trek mijn haren ervan uit, kortom, ik erger me eraan dood.
Enkele maanden geleden schreef ik reeds een kleine blog over het feit dat ik met mijn zieke zoontje niet tot bij de dokter geraakte en we alles maar gewoon moesten afwachten en uitzieken. Nu, zoveel maanden verder, heb ik wel een paar dokters te zien gekregen, maar nog steeds niet in de meest optimale omstandigheden.
We draaien even de tijd terug naar maart. Op een stralende lentedag ontdekten we dat onze kleine spruit binnenkort grote broer zou worden. Na de initiële euforie, sloeg ik lichtjes in paniek. Niet bij het idee dat onze kleine pagadders maar 12 maanden zouden schelen, maar bij het idee om in Nederland het hele zwangerschaps-proces te moeten doormaken. Niet lang daarvoor had ik een artikel gelezen over de kindersterfte die in Nederland bij de hoogste van Europa blijkt te liggen. Schrikbeelden van een chaotische thuisbevalling waar vanalles zou mislopen, het feit dat ik maar 3 echos zou krijgen waarvan de eerste pas op 12 weken zou zijn, en het feit dat er zo goed als geen prenatale testen gebeuren, deden me snel beslissen toch maar mijn Belgische gynaecoloog te bellen voor een eerste afspraak. We zouden dan nog wel zien waar die bevalling 9 maanden later zou plaatsvinden. Maar een thuisbevalling, dat schreef ik toch wel al af in mijn hoofd.
Maar nog voor ik bij mijn vertrouwde gynaecoloog in België terecht kan, lijkt het noodlot toe te slaan. Ik krijg hevige bloedingen en bel naar de huisarts voor advies. Die stuurt me door naar de verloskundige. In Nederland ga je niet naar een gynaecoloog tijdens je zwangerschap, maar naar een verloskundige (soort vroedvrouw) , tenzij er ernstige complicaties optreden. Ik bel even met haar om een afspraak te maken en vraag om een echo om toch even het hartje van het kindje te kunnen checken. Aan de telefoon stelt ze me gerust dat ik me geen zorgen hoef te maken. Een echo gaat niet, maar ik moet maar gewoon een paar dagen wachten en kijken hoe het evolueert. Het evolueert goed, maar na een week bel ik haar terug met opnieuw hetzelfde probleem. Waarop ik te horen krijg dat nee, een echo niet gaat, maar als het inderdaad zo lang duurt en niet stopt, dat ik zeker een miskraam heb. En of ik even mijn emailadres kan doorgeven zodat ze me de folder “miskramen” kan doorsturen. Zo heb ik meteen alle informatie bij de hand, inclusief lijst van telefoonnummers van hulplijnen voor moest ik het emotioneel even niet aankunnen. En daarmee was de kous af.
Compleet in paniek bel ik mijn Belgische gynaecoloog, die me onmiddellijk laat langskomen. Na een echo van 5 minuten hebben we niet enkel een vrolijk hartje te horen gekregen maar ook het geruststellende nieuws dat er absoluut niets ergs aan de hand is en dat als alles zo goed blijft gaan, we nog steeds trotse ouders zouden worden ergens in oktober. Op dat moment beslis ik dat wat er ook gebeurt, ik er alles aan zal doen om in België te kunnen bevallen.
Toch blijf ik bij de verloskundige langsgaan, een mens moet een plan B hebben , nietwaar? Want wat als mijn water breekt in het midden van Amsterdam en ik 3u in de file staan richting België niet zie zitten op de moment supreme? Dus ik ga naar de verloskundige, die me op het hart drukt dat ik me veel te veel zorgen maak, dat ik zeker in een ziekenhuis kan bevallen als ik thuis niet wil. Maar dat dat ziekenhuisbezoek eigenlijk even lang zou duren als de bevalling zelf. De dag zelf ga je weer terug naar huis. Maar ook dat is geen probleem, want daar staat dan je hollandse kraamhulp op je te wachten. Een zorgzame vrouw die 8 dagen lang full time je huishouden overneemt en jou en je kindje verzorgt. Dat is toch veel beter dan een kil en koud ziekenhuis, mevrouw? Aarzelend knik ik maar en haal mijn vragenlijstje boven. Welke testen er zoal gedaan worden? Hoe het zit met de nekplooimeting en combinatietest? Wat met cmv en toxoplasmose? “ Ja mevrouw, je maakt je weer veel te veel zorgen. Het overgrote deel van de zwangerschappen loopt van een leien dakje. Let een beetje op wat je eet, en als je de nekplooimeting wenst, dan kan dat, maar dat is hier niet standaard. Voor de meeste mensen is dat een luxetest.” Ik knik hevig dat ik dat zeker allemaal wens, maar dat ik het dan wel in België zal laten doen. In België, waar dat alles de normaalste zaak van de wereld is.
Maar toch, ik had toch dat plan B nodig, voor moest ik toch in Nederland bevallen. Op aanraden van andere expats, wapen ik me met een brief van mijn Belgische gynaecoloog en overtuig ik mijn huisarts om me door te verwijzen naar een gynaecoloog in Nederland. Ik was weer wat geruster. Een echte dokter zou mijn dossier nu kennen en zou in uiterste nood de bevalling doen. Maar nee hoor, wanneer ik dan bij hem langsga, val ik weer van de ene ontgoocheling in de andere. De echo verloopt letterlijk zo: “ah mevrouw we gaan eens kijken. Aha we horen een hartje. Hoort u het ook? Mooi toch. En kijk, het kindje beweegt! Leuk toch! Alles is in orde!”. Dat het kindje leefde en bewoog, dat wist ik zonder een echo ook wel. Wat een schril contrast met mijn ervaringen in België, waar er mij hartkamertjes getoond worden, en neusbeentjes en nekplooitjes extra aandacht krijgen. En zelfs de basisinfo die ik in België zo gewoon was, hoe groot het kindje is, hoe snel het hartje klopte, wat de laatste ontwikkelingen waren,… dat kon ik dus ook bij een gynaecoloog niet verwachten. Die schieten inderdaad pas echt in actie vanaf er iets misloopt met de zwangerschap. Indien niet, ben je een normaal, saai, doordeweeks geval, waar niet te veel bij getest of aandacht aan besteed hoeft te worden.
En ik schrap mijn plan B volledig een paar maanden later. Wanneer ik na een nacht van weeën langsga op de materniteit in Nederland en daar enkel te horen krijg dat er op de echo niets zorgwekkend te zien valt en dat ik misschien gewoon wat meer moet rusten, ben ik opnieuw blij dat ik een paar dagen later toch zowiezo mijn maandelijkse Belgische afspraak heb. Op die afspraak krijg ik inderdaad ook rust voorgeschreven, maar ook medicatie om vroeggeboorte te voorkomen. En twee weken later word ik in België in het ziekenhuis opgenomen en aan een infuus gelegd.
En hier lig ik nu, horizontaal in een ziekenhuisbed, waar de dokters me niet meer uitlaten. Aan een infuus en pillen, om die bevalling nog zo lang mogelijk uit te stellen. In goede Belgische handen, die vakkundig in het oog houden hoe alles evolueert. Ik wil er niet eens aan denken hoe het er in Nederland aan toe zou zijn gegaan. Ik hoop maar dat ze daar op tijd mijn geval geklasseerd zouden hebben als “serieus”, en de medische wereld toch in gang zou zijn geschoten, maar ik durf daar toch niet te hard op hopen. En ben heel blij dat ik tot in België geraakt ben, met een medisch systeem dat hopelijk nog lang zo goed blijft.
Bron: de Standaard
Lees ook: Brief aan minister Schippers: waarom moeten zwangere vrouwen massaal naar België?
