De retrospectieve roze bril: Zwanger zijn? Genieten! Bevallen? Heerlijk!
Annemieke (ja, dezelfde Annemieke die negen maanden lang alleen maar liep te zeiken over haar buik) denkt achteraf vol vreugde terug aan de fijne, romantische en vooral mooie tijd dat ze zwanger was.
“Geniet ervan!” hoor ik mezelf zeggen. Nee, dat is niet sarcastisch bedoeld, ik meen het 100%. Uhhh, WTF? Als er iets is wat ik nooit tegen een zwangere vrouw zou zeggen, was het dat.
Selectief gegeheugenverlies
Want een zwangerschap is niet genieten. Dat weet ik uit eigen ervaring. Het is een aaneenschakeling van kotsen, zweten, janken, brandend maagzuur opboeren en je zorgen maken over de ongeboren baby, dat alles terwijl je eruit ziet als een kamerolifant. Maar ergens in het afgelopen jaar heb ik een retrospectieve roze bril gekregen. Of last van een raar soort selectief geheugenverlies. Als ik terugdenk aan mijn zwangerschap, denk ik namelijk voornamelijk aan die paar keer dat ik stralend met mijn hand over mijn buik aaide, mijn baby voelde schoppen en ervan genoot. (Plus natuurlijk het feit dat ik toen nog ongestoord een boek kon lezen zonder dat er een peuter naast me ‘BOEK! BOEK!!!! UR-NI BOEK!!!’ roept.) Dat ik wekenlang iedere morgen de toiletpot omhelsde, schijn ik vergeten te zijn.
Het mooiste moment van mijn leven
Het rare is: mijn romantische waanbeelden gaan niet weg. Ze worden alleen maar erger. Bij iedere hoogzwangere vrouw die ik zie, denk ik ‘Aaaaaaaaaaah, wat leuk!’. In plaats van ‘Blij dat ik niet meer zo hoef te waggelen’. Bij ieder pasgeboren baby’tje denk ik ‘Aaaaaaaaaaaaah wat lief!’. In plaats van ‘YESSSSS, die periode hebben we overleefd. Godzijdank is die van ons nu niet meer zo fokking klein en breekbaar’. Ik word bijna zo’n vreselijk persoon die ‘Dat kun je, die pijn vergeet je zo weer hoor!’ zegt tegen willekeurige voorbijgangers die binnenkort moeten baren. Ik kan verdomme het litteken van de knip nog steeds voelen en toch baggetaliseer ik mijn bevalling. Alsof ik niet het hele ziekenhuis bij elkaar schreeuwde om een ruggenprik omdat die weeën zo fokking veel pijn deden. Alsof er niet zes mensen in witte jassen zenuwachtig mijn dochter’s hartslag in de gaten hielden tijdens het moment suprême. Het was een behoorlijk traumatische ervaring. Maar in mijn geheugen is Zoë’s geboorte het mooiste moment uit mijn leven geworden, in plaats van de hel die het werkelijk was.
Zuurstokroze kraamwolk
Blijkbaar is achteraf echt alles mooier, want ook de kraamtijd heb ik verheerlijkt in mijn hoofd. Als ik aan de eerste weken terugdenk, is het voor mijn gevoel één grote zuurstokroze wolk vol beschuit-met-muisjes en gelukswensen. In werkelijkheid lekte ik uit drie lichaamsopeningen tegelijk: het XL-kraamverband verschoof toen ik probeerde de juiste voedingshouding aan te nemen waardoor ik de bedlakens onderbloedde, de zoogcompressen waren niet bestand tegen de straaltjes melk die uit mijn tepels spoten en mijn dochter hapte erg enthousiast aan waardoor bij mij de tranen in de ogen sprongen. Ik weet nog precies hoe ik midden in de nacht jankend in een badje groene Badedas zat. Vol pijnscheuten, koorts en wanhoop omdat ik na een kleine week nog steeds niet fatsoenlijk op een stoel kon zitten. Maar het enige wat ik voel als ik nu terugdenk aan die periode is verwondering, verbazing en verliefdheid voor het allerbeste in deze hele wereld: mijn dochter.
Jaloers. Of toch niet?
Ik mijmer weg, denkend aan de tijd dat mijn baby nog in mijn buik zat en we nog samen één waren. Weten dat er geen tweede komt en dat ik dus nooit meer die schopjes zal voelen, doet een beetje pijn. Ik voel een steek van jaloezie als ik schoonzus A. zie, die inmiddels in het derde trimester zit en een megabuik met daarin een volop trappende baby heeft. Jaloers, ja. ik, Annemieke, die negen maanden lang heeft lopen zeiken over hoe oncomfortabel en onhandig dat hele zwanger zijn is. Zuchtend vertel ik A. hoe wonderlijk het is dat er een baby in haar buik groeit en dat ze toch maar vooral van ieder moment moet genieten. Mijn schoonzus is te beleefd om te zeggen dat ik mijn kop moet houden en loopt waggelend (haar buik is reuze en ze moet nog 10 weken!) naar haar peuter toe die een kop hete thee van de tafel wil trekken. Heel veel rust krijgt ze niet deze keer. Wanneer tegen borreltijd iemand een goede fles wijn opentrekt, worden slechts vijf glaasjes ingeschonken. Ohja, dat hoorde er ook bij: driekwart jaar niet drinken. Hmm, wat dat betreft was zwanger zijn inderdaad niet zo heel erg leuk.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
