Brief aan een ongeboren kindje: “Je bent de zoon die ik nooit heb kunnen vasthouden”

Martha Visser (33) brak bewust haar zwangerschap af. Geen makkelijk besluit, dat haar nog geregeld bezig houdt. Ze schreef een brief aan haar ongeboren kindje.

Lieve Uk,

Hoewel het alweer vijf jaar geleden is dat ik je in mijn buik droeg, denk ik nog geregeld aan jou. Je bent de zoon die ik nooit heb kunnen knuffelen, nooit vast heb kunnen houden. Van wie ik niet weet hoe hij lachte, of sprak. Maar weet dat je altijd bij me bent. Je bent een levensles die ik koester.

10 mei 2010 was voor mij het kantelpunt in mijn leven. Ik was een trotse van twee, maar ook een zieke moeder. Sinds de geboorte van onze zoon kampte ik met allerlei ontstekingen. Antibiotica kuren sloegen niet echt aan. Het putte mij uit, ik was een zombie. En toen werd ik weer zwanger. Het ging goed met jou, je groeide als kool. Maar ik werd zieker en zieker. Mijn lichaam kon een zwangerschap niet aan, het was kiezen tussen mijn leven of jou een kans geven. Een helse keuze. Dit dilemma wens ik mijn grootste vijand niet toe. Je vader zag hoe ik worstelde. Hij stond achter elke beslissing die ik zou maken. Maar ik moest het toch alleen doen.
Hoe neem je zo’n besluit?

Alles wat gemaakt wordt uit liefde is welkom in de wereld, dacht ik. Maar hier ging die wijsheid niet op. Ik had al twee lieve kinderen, die hadden mij nodig, Uk. Ik kon hen niet in de steek laten. Uiteindelijk heb ik, hoe pijnlijk ook, voor mijzelf en de andere twee gekozen, en de zwangerschap afgebroken. Ik vergeet nooit meer dat ik helemaal alleen in de wachtkamer zat, wachtend tot ik aan de beurt was voor de behandeling. Ik heb je toen beloofd dat ik elk sprankje energie dat ik terug zou krijgen, zou investeren in mezelf. Zodat ik beter zou worden, en het offer niet voor niets was geweest. En ik heb gewenst dat jij ooit een tweede kans zou krijgen.

De arts waarschuwde me dat ik wel eens huilend wakker zou kunnen worden uit de narcose. Dat vond ik lachwekkend. Ik huil zelden, en ik stond achter deze keuze. Dus waarom zou ik? Vol vertrouwen ging ik de behandeling tegemoet. Maar de arts had gelijk, Uk.  Toen ik langzaam wakker werd, en nog een beetje zweefde, hoorde ik een vrouw snikken. Het irriteerde me, wie stelde zich daar zo aan? Tot ik mij realiseerde dat er tranen over mijn wangen rolde. Ik was die vrouw, en ik huilde om jou. De arts zei: “Je geest is misschien heel sterk, je bent een krachtige vrouw, maar je lichaam is in rouw. Wees maar lief voor haar.” Dat vond ik mooie, troostende woorden. Je vader haalde mij op, bracht me thuis, bij je zus en broertje. Dagenlang heb ik geslapen. Ik was verdrietig en trots, en mijn energie kwam langzaam terug. Ik voelde dat het de juiste keuze was geweest.

Aan anderen vertelden we eerst dat ik een miskraam had gekregen. Er zijn zoveel mensen die graag kinderen willen, maar ze niet kunnen krijgen. Ik vond mijn verhaal te confronterend. We wilden niemand kwetsen. Maar langzaam veranderde dat. Nu is deze levenservaring een deel van mijn identiteit en durf ik er openlijk over te praten. Omdat ik weet dat ik gehandeld heb uit respect en liefde.

Ten slotte lieve Uk, wil ik je bedanken voor de brief die ik van jou heb gekregen. Anderhalf jaar na ons afscheid ontmoette ik een bijzondere vrouw die me zei: “Martha, er is iemand die je iets wil zeggen en dat ga ik even voor je opschrijven.” Met grote verbaasde ogen keek ik haar aan, wat was dit? Ze schreef me vervolgens die brief, waarin jij zei dat je trots op me was en dat ik juist had gehandeld. Dat ik het recht had om het leven in eigen hand te nemen en dat jij zag dat ik me aan mijn belofte hield. Dat klopte, het ging weer goed met mij.
Ik was verbijsterd, deze vrouw wist niets van onze geschiedenis. Door die brief wist ik zeker dat jij voor altijd bij me bent. En als ik voor een moeilijke keuze sta, denk ik aan jou, en weet ik meestal heel goed wat te doen.

Lieve Uk, ik blijf voor altijd jouw trotse moeder. Wij houden van je, en dragen je in ons hart altijd met ons mee.

Liefs xxx