Brief aan alle zwangere dames: luister maar vooral niet naar anderen
Tanja schreef de afgelopen tijd 2 stukjes waarin ze vertelt hoe vervelend ze het vindt, goedbedoeld advies en cynisch commentaar van anderen. Franke, inmiddels zes jaar moeder – dus inmiddels een ouwe rot in het vak – schrijft haar, en alle andere zwangere vrouwen, terug: ‘Luister vooral niet naar anderen, die hebben geen idee!’
Lees ook: Brief aan jonge ouders: Het is bikkelen, maar het wordt beter!
Lieve Tanja, en alle andere zwangeren du moment,
Vervelend, hè? Als anderen zich met jouw zwangerschap of je toekomstig moederschap bemoeien? Persoonlijk kreeg ik niet heel veel goedbedoeld advies of cynisch commentaar, want ik was met mijn 33 jaar een van de eersten die zwanger raakte. Wel had ik een paar momenten achter de kiezen waarbij ik dacht: houd nu maar je mond. Meestal was dat het geval als verhalen heel erg plastisch werden. Uit- en ingescheurde vagina’s, tepelkloven en ander leed: ik hoefde het allemaal gewoon niet te horen. Ook trok ik het bijzonder slecht als mensen mijn zwangere lichaam inspecteerden, zo van: ‘Nou, je hebt al echt een zwangere plofkop, hè!’ Ga weg! Why?!
Ik weet nog heel goed hoe ik mijn vingers in mijn oren stopte bij goedbedoeld advies, vooral als het ging om bevallen. Zeker als iemand riep, vaak ook nog behoorlijk fanatiek meen ik me te herinneren, dat ik maar beter een ruggenprik kon eisen. Want dat was zo relaxed, zoveel minder pijnlijk, en beter voor de mensheid en de wereld in het algemeen. Ik wilde heel graag natuurlijk bevallen, want dat konden mijn boerenhollandse werpheupen echt wel aan, vond ik. Dus waarom werd me dan honderd keer verteld dat het niet te doen was, zo’n natuurlijke bevalling? Dat was toch voor iedereen anders? Jammer voor mij bleek ik natuurlijk bevallen de hél te vinden en had ik spijt als haren op mijn hoofd dat ik (2x) niet naar dat ruggenprik-advies had geluisterd. Dat had me heel wat ellende bespaard. Maar ja. Wat doe je eraan?
Ik vond het net als jij gewoon bijzonder vervelend. Maar tot mijn grote schrik merkte ik dat ik hetzelfde ging doen als al die irritante mensen om me heen toen ik eenmaal moeder was. Ging ik mijn vriendinnen vertellen hoe-dit-en-me-dat-dat allemaal ging met bevallen, borstvoeden, spulletjes kopen, noem maar op. Ik deed het niet om het beter te weten, bijdehand te zijn, zwangere vrouwen de stuipen op het lijf te jagen, mijn oneindige kennis wereldkundig te maken of de ellende er even lekker in te wrijven. Nee, ik deed het omdat ik héél erg graag de dames in kwestie wilde behoeden voor de fouten die ik had gemaakt, om hen te behoeden voor de pijn en ellende die ik had gevoeld. En dus ratelde ik onvermoeibaar voort over tepelhoedjes, babyvoeding, slaapschema’s en zindelijkheidstrucjes. Het was niet eens iets wat ik zelf in de hand had, het gebeurde gewoon vanzelf.
Ik denk dat het een trucje van de natuur is. Net zoals iedereen zich bemoeit met de grootte van je buik, het merk kinderwagen of de school die je later gaat kiezen: mensen willen graag de informatie (of trauma’s) die ze zelf hebben opgedaan met de roedel delen. Het is allemaal goed bedoeld. Denk ik. Al zit jij er natuurlijk niet op te wachten. Het schijnt ook nog eens zo te zijn dat zwangere vrouwen er toch niet naar luisteren, en vooral niet naar de nare verhalen, omdat onder invloed van de hormonen alle negativiteit wordt weggefilterd. De zwangere hersenen schijnen het simpelweg niet op slaan. Uit een soort zelfbescherming. Ik denk dat dat ook een trucje van de natuur is. Anders zou misschien niemand ooit nog aan kinderen beginnen.
Dus, alle trucjes van de natuur ten spijt: jij heb geen idee hoe jij het moederschap zult ervaren, net zomin als al die mensen om je heen. De enige zekerheid die je hebt is dat je wel ziet wat er gebeurt als het gebeurt. Of het nu een totale liefdevolle roze wolk wordt of een slapeloze hel: je kunt je er niet op voorbereiden en als je eenmaal in een bepaalde situatie zit, dan nóg kun je knetterleip worden van alle tegengestelde adviezen die je dan wel of niet gevraagd inwint. Que sera, sera. Laat die lui maar lullen. Niemand heeft enig idee. Iedereen doet maar wat. Iedereen. Ja, ik ook.
Al wil ik je tot slot toch een kleine tip geven: koop de Stokke-stoel. Hij is briljant.
Maar luister maar vooral niet maar mij. Ik wilde het alleen even kwijt.
Liefs, Franke
LEES OOK: Brief aan alle toekomstige ouders (plus: de dingen waarvan je nu extra moet genieten!)
