Waarom mijn bevallingen zowel de mooiste, als de gruwelijkste ervaringen van mijn leven waren
Over bevallen zijn de meningen verdeeld. Aan de ene kant hoor je de verschrikkelijkste horrorverhalen, aan de andere kant juichberichten over hoe mooi en prachtig het juist is. Wat is nou waarheid? Vala zegt: het klopt allebei.
Een tijd geleden kon je op Me-to-We het verhaal lezen van Vanessa, die vertelde hoe geweldig haar bevallingen waren. Ter compensatie voor alle horrorverhalen die je zo vaak hoort. En het klopt wel; als je als zwangere gaat zoeken naar bevallingsverhalen stuit je al snel op een angstaanjagende storm totaalrupturen, weeënstormen en bloedbaden die vrouwen die jou voorgingen bijkans de kop gekost hebben. Dat is niet per se heel leuk om te lezen, vooral niet als het je eerste keer is en je dus geen flauw idee hebt wat je te wachten staat. Aan de andere kant is er ook veel te vinden over hoe fantastisch het juist is. Hoe het de mooiste ervaring uit je leven is, iets waar je de rest van je leven met warme gevoelens op terug zult kijken. Er lijkt geen gulden middenweg te zijn. Het is of vreselijk, of geweldig. Dat is wat mij betreft te zwart-wit. Bevallen is gruwelijk en fantastisch tegelijk.
LEES OOK: Waarom je beter geen verwachtingen kunt hebben van je bevalling.
Pijn, maar ook de slappe lach
Als ik terugdenk aan mijn bevallingen zijn er zoveel verschillende gevoelens en emoties die bij elkaar komen, dat ik niet één omschrijving van bevallen kan geven die de lading echt goed dekt. Ze zeggen dat je de pijn vergeet, maar dat is niet zo. Althans, ik kan de letterlijke sensatie niet terughalen, maar dat het verschrikkelijk veel pijn deed, weet ik nog maar al te goed. Wat ik aan de andere kant ook nog weet is de bijna elektrisch geladen, opgetogen spannende sfeer in de verloskamer en hoe ontzettend leuk dat was. De zenuwachtige grapjes die ik met mijn man maakte, de slappe lach die we hadden om de rare houdingen die ik aannam om de weeën weg te puffen en hoe iedere pijnlijke samentrekking van mijn baarmoeder me het gevoel gaf dat ik weer een stapje dichterbij het moment was dat ik mijn kind eindelijk in mijn armen kon houden en dat ik over een enorme oerkracht beschikte waarvan ik eerder niet wist dat ik die bezat.
Dubbel gevoel
Ik zal nooit meer het gevoel van pure paniek vergeten toen de hartslag van mijn zoon plotseling wegviel en de verloskamer vol stroomde met wildvreemde mensen in witte jassen die allerlei dingen begonnen te doen die ik niet begreep en waar ik bang van werd. Of het gevoel van moeten overgeven, poepen en bijna flauwvallen tegelijkertijd, terwijl ik voelde hoe mijn dochter zich met grof geweld door het geboortekanaal naar beneden perste en ik geen enkele weerstand kon bieden aan de impulsen van mijn lichaam om haar naar buiten te werken. Hoe ik alle controle over mezelf volledig kwijtraakte. Dat gevoel was, in ieder geval voor mij, met recht gruwelijk. Tegelijkertijd heb ik, als ik terugdenk aan dat moment, een gevoel van triomf en enthousiaste verwondering over waar mijn lichaam toe in staat ben geweest. De koude rillingen lopen me er nog steeds weleens van over de rug, maar tegelijkertijd had ik het absoluut niet willen missen. Dubbeler kan dus niet.
Een scala aan ervaringen
Ik heb het geluk gehad dat geen van mijn bevallingen echt traumatisch is geweest. Dat ik er, zowel fysiek als emotioneel, geen ernstige blijvende schade aan overgehouden heb. Als dat wel het geval is, is een bevalling natuurlijk inderdaad veel sneller een eendimensionale ervaring: weinig meer dan een heel nare gebeurtenis. En misschien zijn er inderdaad ook vrouwen in wier beleving het alleen maar geweldig was. Ik denk echter dat het voor de meeste moeders niet het een of het ander is geweest. Dat ze aan hun bevallingen een heel scala aan verschillende ervaringen en gevoelens hebben overgehouden en dat de emoties die ze voelen als ze eraan terugdenken per keer kunnen verschillen. Omdat een bevalling een complexe gebeurtenis is en dus zorgt voor complexe gevoelens. Misschien kun je zelfs wel stellen dat je bij een bevalling alles voelt wat er te voelen is. En dat het dus niet een goede of een slechte ervaring is. Maar vooral: een ervaring op zichzelf.
LEES OOK: “Nee, niet kijken!” Als je je man een full frontal wilt besparen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
