Bevallen: de hel, het wonder en alles ertussenin

Iedereen heeft een mening over bevallen. “Het is het mooiste wat er is!” of “Je lichaam weet precies wat het moet doen!” Uh-huh. Maar wat ze er niet bij zeggen, is dat je halverwege wilt weglopen (kan niet) en dat je uiteindelijk compleet gesloopt, maar dolgelukkig, een glibberig hoopje mens op je borst hebt liggen. Tijd voor de rauwe waarheid over bevallen.

Weeën: de warming-up from hell

In het begin denk je nog: Oh, dit is prima te doen! Een beetje menstruatiekramp, niks om je zorgen over te maken. Fast forward een paar uur en je klampt je vast aan alles binnen handbereik terwijl je gromt als een gewonde oeros.

Persen: alsof je een bowlingbal eruit moet werken

“Je moet gewoon goed meepersen!” zeggen ze. Oké, maar stel je voor dat je een bowlingbal door een rietje probeert te duwen—zo voelt het dus. Ondertussen moedig je jezelf aan als een Olympisch atleet, terwijl je verloskundige herhaaldelijk roept: “Nog één keer persen!” (Leugen, het zijn er minstens tien.)

Totaal geen schaamte meer

Voor de bevalling dacht je misschien nog: Oh nee, straks zie iedereen álles! Nou, als je eenmaal ligt te puffen met een team aan professionals tussen je benen, kan het je precies niks meer schelen. Je bent een oerkracht en dit kind moet eruit, hoe dan ook.

De geboorte: van horror naar magie in één seconde

En dan—plop!—daar is-ie. Glibberig, huilend en perfect. Op dat moment maakt het niet uit hoe pijnlijk of intens het was. Je hebt het geflikt. Jij. Een totale badass.

De nasleep: waarom zegt niemand dat je dagen niet kunt zitten?

Je dacht dat het zware deel voorbij was? Haha, nee. Of je nu gehecht bent of niet, alles daar beneden voelt alsof het overreden is door een vrachtwagen. Plassen is een survivaltraining en je buik lijkt nog steeds zes maanden zwanger. Maar hé, je hebt een baby. Een écht mens. En dat maakt álles goed.

Lees ook: Vriendschap tussen moeders: de onmisbare bondgenoot in de chaos