Bevallen: zo gaat het er echt aan toe (en dat is dus iedere keer anders)
Ondanks alle (enge) verhalen die je over bevallingen hoort of leest, kun je nooit helemaal weten hoe je bevalling verloopt. Want, zo weet Vinca inmiddels na drie kinderen te hebben gebaard: bevallen is als een doos chocolaatjes: you never know what you’re gonna get.
Bij de zwangerschap van mijn eerste was ik nog naïef, onbevangen en enthousiast. Toen bleek het een stuitligging. Ik onderging een zogeheten ‘versie’, waarbij ze de baby met het beter duw- en trekwerk in je buik proberen te draaien. Horrorverhalen kreeg ik om mijn oren geslingerd. Mensen kunnen het niet laten om een kwetsbaar hormoonvat te bestoken met de meest afschuwelijke drama’s die ze ‘weleens gehoord’ of ‘meegemaakt’ hebben. Een tikkeltje nerveus ging ik de ‘versie’ in. De gynaecoloog die binnenkwam leek op de lokale paardenslager, mijn reeds aangewakkerde angst werd een kleine fik. De beste man bleek de meest zachtaardige en voorzichtige slager ooit. Met veel beleid en respect probeerde hij het kindje te draaien. Helaas zonder effect, dat wel.
Bleu als ik was en enthousiast over het wonder der geboorte besloot ik te kiezen voor een natuurlijke bevalling – ondanks de stuitligging en tegen ongevraagde adviezen in. Uiteindelijk was het de baby zelf die besloot er geen zin in te hebben. Dubbelgevouwen met zijn tenen in zijn neus en kont vooruit ter wereld te komen? Neu, dank je. Hij bleef zitten waar hij zat! Dus change of plans: het werd toch een keizersnede. Geen ravage aan de poes en zo weer op de been, had ik daarover gehoord. Maar dat laatste viel vies tegen. Wat een bloody pijn deed dat litteken! Dat mijn zoon door complicaties en een aangeboren syndroom werd overgeplaatst naar het WKZ en we dagelijks auto in auto uit moesten, werkte niet mee aan het herstel. Ik vond achteraf een keizersnede de hel op aarde. Dit nooit meer!
Bij zwangerschap twee kreeg ik de keuze hoe ik wilde bevallen. Ik koos voor een natuurlijke bevalling, want dat wilde ik toch graag meemaken en ik had geen zin meer in de hel van een keizersnede. Weer werd ik bestookt met rampverhalen. ‘Bij de buurvrouw van mijn nichts vriendin scheurde de baarmoeder open! Bijna dood!’ Ik liet me niet uit het veld slaan. ’s Morgens vroeg braken mijn vliezen en blijmoedig begon ik aan een lange weg van weeën. 12 uur later had ik 0 cm ontsluiting, was ik uitgeput, maar zei tegen de verpleegkundige: “Ik heb er nog steeds zin in.” Ze pakte me beet: “Thats the spirit, meid, want bevallen is prachtig! Het is een cadeau. Geniet ervan.”
De volgende morgen werd mijn bevalling voorzichtig ingeleid. Een piepjonge arts-assistent kwam binnen, zo´n meisje dat je eerder achter de worst bij de Hema verwacht. Maar wat een topper. Ze leidde haar team adequaat en met kalmte. Toen tijdens de 1,5 uur persweeën de wisseling van de wacht plaatsvond, kwam de verpleegkundige van die avond ervoor binnen. Ze gaf me een knipoog en doortastend nam ze het over van haar collega. De gynaecoloog stond inmiddels klaar met, zoals zij het noemde, ‘een klein pompje’ om me te helpen als de baby bij de volgende perswee niet zou komen. De verpleegkundige keek me aan en schudde haar hoofd. “Gaan we niet doen,” fluisterde ze. “Ik klim even bij je op bed en ga de baby een zetje geven.” Zo kwam met een forse por in mijn buik nummer twee ter wereld. Een lange, slopende, maar magische ervaring. Ik kijk er serieus met plezier op terug. Zélfs nadat ik nog een fikse nabloeding had en er een nare bloedprop uit me geduwd moest worden. Daarna voelde ik me als herboren en genoot ik na van een buitengewone ervaring en prestatie van mezelf en mijn lijf.
Zes jaar later raakte ik onverwachts zwanger van nummer 3. Daar kwamen de bibbers. Wat nou als ik deze reeks van drie zou eindigen met zo´n gevreesde traumatische bevalling? Dat zou echt dikke vette shit zijn. Weg fijne herinneringen. Ik sprak foetus 3 streng toe: “Mijn lijf is 41, heeft een keizersnede en bevalling met enorme bloeding overleefd, je zorgt maar dat je er soepeltjes uit plopt!” Ik nam me voor geen verwachtingen te hebben, want één ding had ik inmiddels geleerd: je wéét gewoon niet hoe het loopt. De bevalling ging goed. Dit chocolaatje leek de beste uit de doos te zijn. Dus maak je niet druk: you never know what you’re gonna get.
LEES OOK: Als je extreem bang bent voor de bevalling.
